Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 27

"Waar gaan wij nou heen, Carel?" Vroeg Julia, weer een  en had een blinddoek om. Het enige wat ze wist is dat ze door Amsterdam reden en naar iets onderweg waren.. Maar waar dat wist ze niet. "Geduld Juul, heb geduld." Antwoordde Carel lachend en reed behendig de snelweg af richting Amsterdam-Zuid.

"Ik haat verrassingen, dat weet je nou inmiddels toch wel?" Vroeg Julia kreunend. "Ah, we zullen er zo zijn! Tien minuutjes." Wist hij te vertellen. "Dat is tenminste iets meer informatie dan deze stomme blinddoek." Zuchtte ze. "Je bent mij er eentje." Grinnikte Carel. Julia probeerde uit alle macht door de stof heen te kijken maar kreeg het helaas niet voor elkaar. 

"Oké, stap maar voorzichtig uit." Zei Carel en hielp haar de auto uit. Julia deed wat hij zei en nam voorzichtige stapjes naar buiten. "En nu?" Vroeg ze. "Pak mijn handen maar." Gaf Carel haar de opdracht maar Julia twijfelde. Vertrouwde ze hem weer naar dit alles? Ze slikte maar dacht toen weer aan wat Fresia tegen haar zei. Met of zonder familie, jullie horen bij elkaar. Bij die gedachte pakte Julia zijn handen. "Het voelt rot om je zo te zien. Het is mijn eigen stomme fout en ik blijf mij er altijd schuldig voor voelen." Gaf Carel toe, toen ze uiteindelijk wel zijn handen vast pakte. 

"Maak je er niet zo druk om." Mompelde Julia. "Gebeurt is gebeurt." Voegde ze er nuchter aan toe. "Niks gebeurt is gebeurt. Ik voel mij verdomd schuldig, wat je ook zegt." Antwoordde Carel en Julia zuchtte. "Oké, genoeg hierover. Laten we gaan, naar waar we ook heen gaan." Zei ze en hij grinnikte. "Het is nu nog maar een paar stapjes." Verduidelijkte hij en Julia knikte geconcentreerd. Carel leidde haar naar de locatie en ze voelde haar hart bonken. Ze had geen enkel vermoeden met wat haar nu te gebeuren stond. "Oké, doe maar af." Julia deed wat hij zei en deed de blinddoek langzaam af zodat ze aan het licht kon wennen. 

"Waar zijn we? Jij houd in ieder geval al wel van verrassingen." Zei Julia en ze moesten lachen. "Ik vind het leuk om joú te verrassen ja." Carel knipoogde en ze werd rood. "We zijn in Amsterdam-Zuid. We staan nu voor jouw nieuwe huisje." Zei hij rustig en Julia der mond viel open. "Doe normaal." Ze sloeg een hand voor haar mond en staarde naar de deur. "Maar hoe, wat.. " stamelde Julia en kon niet uit haar woorden komen. "Omdat je dit verdient. Je had het al zo vaak over dat je uit huis wilde. Ik vond, na dit alles, dat ik wat terug moest doen voor je." Bekende Carel en werd rood. "Ik vind het perfect." Julia vloog hem om de hals en hij gniffelde.

"Maar hoe moet het dan met betalen enzo?" Vroeg ze met grote ogen toen ze de jongen los liet. "Maak je daar nou maar niet druk om. De oom van Frenkie zit op de huizenmarkt. Laten we zeggen dat hij redelijk een expert is met makelaars enzo. Ik weet ook niet hoe het precies heet wat hij doet. Maar goed de vader van Frenk tipte mij laatst hierover. "En zodoende hadden we een huisje voor jou gespot." Vertelde Carel. "Wat goed! Laten we naar binnen gaan dan." Carel gniffelde toen ze dat zei en ze liepen hand in hand naar de deur. Julia kon het nog steeds niet bevatten dat het nu echt van haar zou zijn. "Maak jij de deur open." Carel gaf haar de sleutel. 

"Wat?" Vroeg Julia verrast. "Het is nu van jou. Dus ik vind dat de eer er ook toe doet het jou te laten doen." Antwoordde Carel bescheiden en ze glimlachte naar hem. "Bedankt, denk ik." ze glimlachte en nam de sleutel van hem aan. "Daar gaan we dan..." zei Julia zenuwachtig en stak het sleuteltje in het slot. Langzaam draaide ze hem om en de deur klikte open. Het was een appartementen complex vlakbij het Olympisch Stadion. De plek kwam haar perfect uit want het was ook dichtbij het station van Amsterdam-Zuid. Samen stapten ze het kleine halletje binnen en Julia keek Carel ongemakkelijk aan. "Ga maar, het is het waard." Knikte hij bemoedigend en ze maakte direct de deur open. 

"Maar Ca, het is prachtig." Ze stonden in een vrijwel leeg huis maar toch was het nieuws was overweldigend. "Het is geen moeite." Wuifde Carel de complimenten weg. "Jawel, jullie hebben helemaal de oom van Frenkie proberen te bereiken voor dit. Ik weet niet hoe ik jullie ooit moet gaan bedanken. Dit is zoiets groots." Verbaast keek Julia naar de lege ruimte om hen heen. Was dit nou allemaal van haar? Nadat ze betaald had, natuurlijk. "Ik hoef er niks voor terug." Zei hij maar ze vloog hem weer om de hals en bleef dit keer staan. "Dank je wel!" "Hoe vaak ga je dat nog zeggen?" Vroeg Carel grinnikend en sloeg zijn armen rond der middel. 

"Waarschijnlijk net zo vaak tot ik het zelf geloof." Ze grinnikten nu allebei en keken elkaar aan. "Juul?" "Hmh?" Ze keek op in zijn blauwe ogen. "Het is misschien niet super romantisch, en ik weet niet of het nog te vroeg is. Maar, zou je mijn vriendin willen zijn?" Gooide Carel er ineen keer uit en Julia haar ogen werden zo groot als schoteltjes. "Carel, tuurlijk wil ik dat! We kennen elkaar drie maanden, natuurlijk vind ik dat niet te vroeg." Zei ze en een glimlach doorbrak op zijn gezicht. "Dit had ik niet verwacht." Hij drukte zijn lippen op die van haar. "Waarom niet?" Vroeg Julia verrast. "Omdat ik een ongelofelijke zak geweest ben tegen je.. Ik weet het niet." Hij haalde zijn schouders op. 

"Carel, je weet niet hoe verdomd erg ik van je ben gaan houden." Julia glimlachte en drukte haar lippen op die van hem. Haar familie had er niks meer over te zeggen. Ze was eindelijk vrij in wat ze wilde doen en samen met Carel zou dat alleen maar mooier worden…