Babam tarafından evden atılmanın ardından İstanbul'a taşındım. Benim hikâyem, bir aşk hikâyesi mi? Belki. Ama bu hikâye benim babama kavuşma hikâyem. Benim âşık olma hikâyem. Benim, Nisan Arslan olma hikâyem. Hayallerimden asla vazgeçmeyeceğim, sevm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Güven, gözyaşı gibidir gözden düştü mü bir daha geri gelmez."
⚖️
Telefonun elimden düşmesi ve öksürmeye başlamam aynı saniyelere tesadüf etti.
Bu ne demekti şimdi!
Daha dün babamla tanışmış bir adam nasıl olurda bugün böyle haberlere çıkmayı başarmıştı? İçimdeki şüpheler ve korkular yersiz değil miydi yoksa?
"Umarım Akın, umarım geçerli bir sebebin vardır." Ardından sinirle nefesimi verdim. "Vazgeçtim, hiçbir sebepleri kabul etmeyeceğim!"
Sinirden zaten kızıl olan saçlarım alev ala bilirdi şu anda!
Âni yükselen öfkem kırgınlığa dönüştü, böyle bir şey olamazdı, değil mi? Sadece bir yanlış anlaşılma olmalıydı, Akın beni arayıp açıklardı sonuçta. Açıklar mıydı?
Saçmalama Nisan o kadar yaşanmışlık var, elbette açıklama yapar.
Ama ihanet en beklemediğimiz anda arkamızdan vurmaz mıydı bizi? Ya sen de mi dediğimiz kişiler tarafından kalbimize hançer yemez miydik? Sevginin inşa ettiğini, ihanet yok etmez mi?
Telefonu elime alarak hemen Akın'ı aradım. Akın'ın hemen açıp bana açıklamalar yapacağına emindim. Akın öyle biri değildi. O benim güvenimi boşa çıkarmazdı. Ona bu kadar güveniyor muydum?
Çaldı, çaldı, ve çaldı. Ama karşı taraf telefonu asla açmadı.
Not 1. İhanet eden bir kişi ilk olarak telefonu kapatır.
"Açsana şu lanet telefonu!" Aradım, aradım, ve tekrar aradım. Ama açan olmadı. Benim telefonlarımı nasıl açmıyordu!
Bundan sonra yaşadıklarım resmen trajikomikti. Babama acil işim çıktığını ve hemen gitmem gerektiğini söyleyerek evden ayrıldım. O açıklama bugün yapılacaktı!
İnşallah 'yanlışlıkla oldu, seni aldatırken aklımda sen vardın bu aldatma sayılmaz' demez.
O zaman katil olan taraf ben olurdum!
Holdinge gittiğimde tahmin ettiğim gibi oldu, burada değildi. Belki bir ihtimal burada bulurum diye gelmiştim, ama el mecbur elim boş ayrıldım. Sıradaki rotam direkt eviydi.
Not 2. İhanet eden bir kişi hemen ortalıktan kaybolur.
Orada da olmazsa ne yapacaktım? Şimdilik bu düşünceyi kafamda çok ama çok geriye attım, kötü düşünmeye lüzum yok. Arabayı evin önünde durdurunca nerdeyse koşan adımlarla kapıya ulaştım. Saçlarım hızlı koşmamdan dolayı yüzüme doğru dökülmüştü, sağ elimle saçımı geriye atarak sol elimle de kapıyı yumrukladım. Evet, kapıda zil vardı. Ve evet, yumruklamayı tercih etmiştim. Çünkü öfkemi bir şeyden çıkarmam gerekiyor artık!
