Fu!king BestFRIEND : FBF

[Part-20]

TaeHyung မနေ့ညကအိမ်မပြန်ဖြစ်။ JungKook တိုက်ခန်းက JungKook အိပ်ခန်းထဲမှာသာ တစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့ရင်း အချိန်တွေကုန်ဆုံးခဲ့ရသည်။

ဧည့်ခန်းထဲကိုထွက်လာ‌တော့ စောင်တွေ၊ ခေါင်းအုံး‌ တွေနဲ့ JungKookက အဲဒီဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ကာ ဖုန်းထိုင်သုံးနေသည်။

တစ်ချက်ပဲမော့ကြည့်ပြီး ဖုန်းကိုအာရုံပြန်လွှဲသွားသည်မို့ TaeHyung မနေတတ်ပေ။

“JungKook..”

သူ့အနားကိုလျှောက်မသွားနိုင်ဘဲ အခန်းတံခါးဝလေးမှာတင်ရပ်နေကာ ကျွန်တော်ခေါ်လိုက်တော့ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ်မော့ကြည့်သည်။

“ငါ.. ငါခေါင်းကိုက်နေလို့”

အသံခပ်တိုးတိုးလေးနဲ့သူ့ကိုပြောတော့ သူ့အနားကိုလျှောက်လာသည်မို့ TaeHyung က ပြုံးလိုက်မိသည်။

သို့သော်ထိုအပြုံးကကြာရှည်မခံပေ။

ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲယူပြီး လက်ထဲကိုဆေးကဒ်တစ်ခုထည့်ပေးသည်။

“ဟင်..”

“သောက်လိုက်”

ထိုစကားနှစ်လုံးသာပြောပြီး ဆိုဖာဘက်သို့ပြန်ထွက်သွားသည့် JungKook..

TaeHyung ထိုနေရာမှာတင်တောင့်ခဲပြီးပ
ကျန်နေခဲ့သည်။ အရင်ကဆိုလျှင် ကျွန်တော့်ကိုခြင်ကိုက်သွားလျှင်တောင် ဆေးကိုယ်တိုင်ထည့်ပေးတတ်တဲ့ JungKook ရယ်ပါ။

ခေါင်းကိုက်တာ.. ကိုယ်လက်နာတာ.. ဖျားတာမျိုးဆိုလျှင် ပြောမဆုံးနိုင်အောင် ဆုံးမ‌ဩဝါဒခြွေပြီး ကျွန်တော့်အနားမှာ တောက်တဲ့လို့ကပ်နေတတ်တဲ့ JungKook ရယ်ပါ။

TaeHyung က ဆိုဖာပေါ်မှာ သစ်စိမ်းချိုး ချိုးကာ ထိုင်နေနိုင်သည့် JungKook ကိုကြည့်ရင်း မျက်ရည်ကျလာရပြန်သည်။

ငါတို့သူငယ်ချင်းပြန်ဖြစ်ဖို့မဖြစ်နိုင်တော့ဘူးလား..။

TaeHyung က စိတ်ထဲကနေ ထိုစကားအားရေရွဋတ်လိုက်မိသော်လည်း အပြင်ဘက်သို့ထုတ်မပြောနိုင်ခဲ့။

မနေ့ညက ဘယ်ဟာကနေစပြီး ဘာတွေဘယ်လိုမှားယွင်းသွားခဲ့တာလည်း ဆိုတာကို သူစဉ်းစား၍ မရတော့ပေ။