Zıtlıkların uyumu...
Güneş, lise sonda okuyan ve birden fazla psikolojik rahatsızlıkla boğuşan bir kız. Bu da onun, ailesinin, arkadaşlarının öyküsü. Kim bilir belki de sizin öykünüzdür? Belki de aynı şeyleri yaşadınız, kimse fark etmedi. Halının al...
Selam, umarım iyisinizdir! Çok uzatmadan başlamak istiyorum. İyi okumalar! (Bölüm arası yorumlarınızı bırakmayı ve oylamayı unutmayın!)💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2: Zıtlıkların Uyumu
Sizin hayatınızda da zıtlıklar var mı? Benim hayatım komple zıt sanki. Her özelliğimin zıt olması yetmiyormuş gibi ismim bile zıt bana. Yazın en sıcak günlerinden birinde doğmuşum, annem doğdu güneşim falan demiş herhalde, ne dersiniz? Güneş koymuşlar işte ismimi. Ama en nefret ettiğim mevsim yaz. Tam bir kış insanıyım. Güneş'i sevmem, Ay'ı severim. Gündüzden de nefret ederim. Gece daha özel gelir bana. Ama unutmayın zıtlıklar aslında aynı olan şeylerden bile daha uyumludur. Çünkü zıtlıklar birbirini tamamlar.
''Sen içeri gir, Nevin Hanım seni bekliyor. Biz her şeyi ayarladık canım. Çıkışta seni bekliyor olacağız.''
Annemin tatlı konuşma çabalarına karşı göz devirmek istesem de bunu yapamayack kadar yorgundum. Ömer'e gülümsemeye çalışarak içeri girdim.
'Hayat Kliniği' yazısı beni daha çok ölüme götürüyor gibiydi. Girmek istemiyordum.
''Güneş olmalısın.'' dedi içerideki gözlüklü kadın. Siz de şu olmalısınız demeyi çok isterdim ama tanımadığım kadın buna izin vermeden ''Ben Şule. Bu kliniğin danışmanıyım. Hayat Kliniğine hoş geldin!'' dedi.
O kadar mutlu görünüyordu ki bundan bile rahatsız olmuştum. Sanki korku sahnesi öncesi sessizlik vardı etrafta.
''Hoş buldum.'' dedim mırıldanarak. Tanımadığım kişilerle konuşmak benim için zaten yeterince zorken bir de psikoloğa gönderilmiştim!
''Canım seni hiç bekletmeden Nevin Hanım'ın odasına alayım. Hemen üst katta sağdan ilk oda. İyi seanslar!''
Lütfen bana otuz iki diş gülerek iyi seanslar deme! Ağlayacağım korkudan.
Benim bile duyamadığım ses tonumla ''teşekkürler.'' derken titreyerek yukarıya çıkıyordum.
Merdivenlerin üzerinde krem rengi halı vardı. Buraya hiç insan gelmiyor mu, nasıl bu kadar temiz olabilir? Duvarlar masmavi boyayla boyanmış, bir tarafı çocukların yaptığını tahmin ettiğim resimlerle süslenmişti. Bu görüntü gülümsememe sebep olsa da çok gergindim, resmen stresten bayılacaktım!
''Merhaba Güneş! Hoş geldin!'' Burada herkes neden otuz iki diş gülüyor! Antidepresan etkileri falan mı?
''Merhaba.'' dedim stresle.
Nevin Hanım'ın odası da mavi ve beyaz renkle donatılmıştı. Masası bile maviydi! Ben hayranlıkla maviye olan aşkını izlerken gülerek ''Bi şaşırdık sanki?'' dedi. Utanarak başımı sallayıp oturdum.
