Güneş

22: Değişimin Kendisi

Selamlar!

Derslerim o kadar yoğundu ki buraya girmekte aşırı zorlandım.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorumm, yorumların hepsini okuyorum<3

İyi okumalar:')

22: Değişimin Kendisi

Hayatta bazen o kadar çaresiz hissedilir ki boş boş duvarı izlemek daha mantıklıdır.

Son yarım saattir hastane duvarı izliyorum. Bazen duvar izlemek insanı rahatlatıyor.

"Canımın içi. Gidiyoruz, hadi."

Ege'nin sesiyle gözlerimi duvardan ayırıp ayağa kalktım.

Annem uyanmıştı ama gözlem için 48 saat boyunca odada tutulacaktı. Abim zaten burada olduğu için biz eve dönecektik.

"Geçmiş olsun tekrardan Melek teyze."

"Teşekkür ederim çocuklar." dedi zar zor. Bu hali istemeden bana o kadar acı veriyordu ki. "İyi ki geldiniz."

"İyi ki iyileştiniz." dedi Ege gülümsemeye çalışırken.

"Canımın içi ben dışarıdayım. Sen gelirsin."

Ege omzuma hafifçe dokunarak dışarı çıktı. Odada ben, abim, annem ve Mert kalmıştık.

"Mert..." dedi annem dolu gözleriyle.

"Efendim anne! Yoksa bir şey mi oldu?"

Annem yorgunca gülümsedi.

"Güneş ablayı sevdin mi?"

Size yemin ederim, Mert'in gözlerinin mutluluktan ışıldadığını gördüm. Kocaman gülümsemesiyle bana döndü.

"Çok sevdim anne!" dedi neredeyse bağırarak. "Keşke gerçekten ablam olsaydı."

O an istemsizce gözümden yaşlar akmaya başladı.

'Biz zaten kardeşiz.' demek istedim.

'Ben zaten senin ablanım.' demek istedim.

Yapamadım.

Annemin söyleyeceği hiçbir şey kalmadığı için gitmek zorunda hissettim. Teyzemin de daha fazla merak etmesini istemiyordum.

"Ben artık gideyim. Geçmiş olsun tekrardan." dedim göz teması kuramadan.

Mert koşarak bana sarıldığı sırada annemin dolan gözleriyle karşılaştım.

O kadar acı bir andı ki bu.

"Tekrar gelir misin Güneş abla? Ben seni çok sevdim!"

"Gelirim tabii." dedim gülümsemeye çalışarak.