Zıtlıkların uyumu...
Güneş, lise sonda okuyan ve birden fazla psikolojik rahatsızlıkla boğuşan bir kız. Bu da onun, ailesinin, arkadaşlarının öyküsü. Kim bilir belki de sizin öykünüzdür? Belki de aynı şeyleri yaşadınız, kimse fark etmedi. Halının al...
Biz 1K oldukk! Çok az bir sayı gibi gelebilir ama benim içinçoközel, teşekkür ederim. Daha sık bölüm atmaya çalışacağımve daha uzun bölümler olacak,bol kaoslu yerlere geldik.
Yorum ve oylarınızı bekliyorum, iyi okumalar💕
Bölümyetişmez dedim ama bu saate yetişti, bekletmek istemedim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5: Son Gün
Ege'nin beni eve bırakmasının ve aşağı annesi Neşe teyze ve kardeşi Ece'nin yanına gitmesinden birkaç saat geçmişti. Annemler yine favori yerleri olan Sunay ablalardaydı.
Hava iyice kararmış ve yağmur şiddetli bir şekilde yağmaya başlamıştı.
'Yarınson günümüz Ege. Beni bırakıp gidiyorsun yine.' dedim bulutlara bakarak.
O sırada çalan kapıyla Ege olma ihtimaline karşı hemen saçlarımı düzeltip kapıya yöneldim.
Kapıya açınca birkaç gün önce bana marketin yerini soran kadını görünce şaşırıp otomatik olarak titremeye başlamıştım.
"Siz... Evimi nereden biliyorsunuz?' diye yönelttim hiç beklemeden.
Kadın sırılsıklam olmuştu ama içeri davet etmeye korkuyordum. Tanımadığım biriyle iletişim kurmak zaten zorken eve mi alacaktım! Hem tanımıyorum bile.
"Ben, seni buraya girerken gördüm de. Biliyorsun, yeni taşındım. Evimin yerini hatırlamıyorum. Tek tanıdığım sensin, yağmur bitene kadar burada kalabilir miyim?"
Elbette kalamazsın!
"Ben çok isterdim ama annemler evde yok, ben de birazdan yatacağım. İsterseniz tanıdığınız birini arayalım."
"Haklısın sen de tanımadığın birini eve almak zorunda değilsin, iyi geceler."
Bu kadın bana trip mi atıyor!
"Ben... Özür dilerim." dedim arkasından.
Kadın durdu ve bana döndü. Yanıma gelirken stresten hafifçe geri gittim.
"Sana sarılabilir miyim? Gerçekten zor zamanlardan geçiyorum. Lütfen, istemezsen anlayışla karşılarım." Şaşkınlıkla baktığım sırada başımı salladım.
Yanıma gelip bana sanki kırk yıldır tanışıyoruz da yeni karşılaştık gibi sarıldı. Daha sonra ufak bir çocuğun yanımıza geldiğini gördüm, yanında da tahminen benden birkaç yaş büyük biri vardı.
"Anne!" diye bağırdı küçük çocuk, kadına doğru.
"Oğlum!" dedi kadın aynı şekilde. Anlaşılan ailesi bu iki kişiydi.
