Güneş

4: Sarılalım mı?

Selam! Sizi biraz fazla beklettim ama sınav haftası ve hasta olmam derken vaktim olmuyordu, aceleye gelsin istemedim. Umarım beklediğinize değer. Nasılsınız?  İftardan önce vakit geçirmenize yardımcı olur umarımm💞

Uzun bir bölümle geldimm!

*Uyarı: Rahatsız olacaklar için bazı yerlerde küfür geçiyor. Atlayarak geçebilirsiniz.

Artık Ege'li bölümlere geldik, iyi okumalar! (Medyadaki şarkıyı açarak okuyabilirsiniz:))

4: Sarılalım mı?

Tam anlamıyla aklımı kaçırmak üzereydim. Kalmıştım. Hareket edemiyordum.

Sakin ol. Sakin ol. Sakin ol.

Tahmin edin bakalım ne oluyordu? Titriyordum. Hem de ayakta duramayacak şekilde.

"Gel, otur. Bayılıp kalmanı istemem."

"Beni düşünüyormuş gibi yapmana gerek var mı sence?" dedim soğuk bir tavırla.

Neredeyse ağlayacaktım, kaç sene geçmişti? Beni hayatından o kadar kolay çıkarmıştı ki. Bu olaya hiçbir şey denmez, sadece ağlanırdı.

"Güneş... Her şeyi anlatacağım. Otur lütfen."

"Dinlemek istemiyorum."

Ayağa kalkıp gitmeye çalışırken titreyen dizlerim benim engelliyordu. Hadi Güneş, gitmek zorundayız.

"Çok kırgın olduğunu farkındayım, lütfen dinler misin beni?"

Kıyamıyordum.

Tam bir aptal olduğum için ses tonundaki pişmanlık beni çok etkiliyordu.

"Sadece 5 dakika." dedim titreyen sesimle.

Yüzüme o kadar tatlı bir gülümsemeyle baktı ki, gerçekten aşık mı oluyorum diye sorguladım kısa bir süre.

"Nasılsın?" diye sordu bana bakmayıp yolu izlerken.

Ben ise ondan gözümü ayıramıyordum. Ela gözlerinin rengi daha da açılmıştı sanki, hafif dalgalı saçları uzamıştı, sakalları çok hafif belli oluyordu, yeni kesmişti herhalde. Her zamanki gibi sweatshirt ve siyah eşofman giymişti.

"Kesmen bittiyse diyorum, nasılsın?"

Utanarak gözlerimi yola çevirdim. Hemen bir şey bulmalı ve sapık damgasından kurtulmalıydım.

"Ben kimseyi kesmiyorum. Ayrıca hiç de iyi değilim. Bir de gelmiş soruyorsun, çok da siki-"

Eliyle ağzımı kapatıp beni susturduğunda ağlamaya başlamıştım, o kadar kırmıştı ki beni şu ana kadar. Bir anda karşıma çıkmıştı bir de.