MAHALLE ABİSİ •|• BxB •|•

Six ✨

7 ay önce

Yeni bir şehir, yeni bir hayat.

Ani bir kararla İstanbul'a taşınmıştım.

Kesinlikle zorunda bırakılmamıştım...

Ah kimi kandırıyorum. Yattığım kızlardan birinin abisi resmen başıma bela olmuştu. Her yerde beni arıyordu manyak herif.

Ulan sanki kızın kafasına silah dayamıştım benimle yat diye. Gayet de kendi hür iradesiyle...

Üf be... Ben açıktan okuduğum için şehir değiştirmek zor olmadı. Hazır İstanbul'a taşınmışken bir daha şehir değiştirmek istemedim. Bu yüzden üniversite tercihimi İstanbul yapmıştım.

"Kardeş, bizden bu kadar." bana seslenen şoför yüzünden düşüncelerimden sıyrıldım.

"Tamam abi."

Şoför kolay gelsin dedi ve kamyona binip uzaklaştı.

Saat sabahın erken saatiydi. O yüzden etrafta pek kimse yoktu.

Sokakta olan bir kaç kişi de öylesine bakıp muhtemelen işine gücüne gidiyordu.

Kamyon olan bir kaç eşyamı bırakıp gittiği için işe koyuldum.

İyi ki mobilyalar daha önce gelmişti ve taşınacak pek fazla eşyam yoktu. Yoksa tek başına çok zor olurdu.

"Ulan bu kutuya ne koydum da bu kadar ağır bu?"

Kendi kendime söylenerek apartmana doğru yürümeye başladım. Fakat önümü doğru dürüst göremiyordum.

Az daha düşecekken biri beni tuttu.

"Ah tuttum seni... Dikkat etsene oğlum."

Beni tutan kırklı yaşlarının sonunda olan adama baktım minnetle.

"Sağ olun efendim."

Kaşlarını çattı.

"Efendim ne be? Abi diyeceksin abi. Turgut ben."

İçten bir şekilde gülümsedim.

"Batuhan ben de. Ama sen Batu de abi."

O da gülümsedi.

"Memnun oldum. Demek komşu olduk ha."

"Öyle görünüyor."

"Eh madem komşuluk vazifemizi yerine getirelim o zaman."

Kutunun bir ucundan tuttu.

"Lan ne koydun bunun içine?"

Yüz ifadesi çok komikti bu yüzden yüksek sesli kahkaha attım.

"Bilmem abi. Allah ne verdiyse yığdım öyle."

Gülümseyerek kutuyu evime çıkardık. Galiba bu mahalleyi sevecektim.

Hatta sevmeye başladım bile.

Aşağı inince Turgut abi bir dakika işareti yaptı ve karşı binadan birine seslenmeye başladı.

"ALİHAN... LAN EVDE MİSİN?"

Bir kaç saniye içinde balkon kapısı açıldı ve Alihan dediği adam gülümseyerek balkona çıktı.

"Buyur abim." dedi genişçe sırıtarak "Sabahın köründe niye ötüyorsun bülbül gibi?"

Tabiri beni gülümsetti ve kıkırdadım.

"Sus lan şebek." dese de Turgut abi de gülümsedi.

"İnin de yardım edin. O evsizlere de söyle onlar da insin. Sen de olduklarını biliyorum." dedi parmağını eve doğru uzatarak.

İşte o zaman bakışları gülümseyerek onları izleyen beni buldu.

Gözlerimiz kesişince gülümsemesi dondu fakat hızlı toparladı. Yüzündeki garip diyebileceğim bir ifadeyle beni inceledi.

Şaşırsam bile çok tepki vermedim ve işime döndüm.

Kısa süre sonra aşağı indiler zaten. İndiler diyorum çünkü üç kişiydiler.

"Turgut abi bak doğruyu söyle milletin evini mi gözetliyorsun hmm?" diye sordu sarı olan.

Yüzündeki şebek gülümsemeyle resmen dalga geçiyorum diyordu.

"He meslek edindim kendime." Turgut abi de ona ayak uydurunca "Büyüksün abi." dedi ve sırıttı.

Gülümsedim. İşte o zaman beni fark etti.

"Hoş geldin kardeşim." dedi elini bana uzatarak.

Ben de uzattığı eli sıktım ve gülümseyerek "Hoş buldum." dedim.

"Selim ben. Memnun oldum."

"Batuhan. Ben de."

Eli ile sessizce dikilen iki adamı gösterdi.

"Bu kardeşimiz de Suat ve Alihan abimiz."

Suat da elimi sıktı ve memnun olduğunu söyledi. Gülümseyerek karşılık verdim.

Sıra Alihan'a gelince bir tık gergindim fakat gülümseyen yüzünü görünce afalladım.

Ulan daha demin...

Elini uzattı. Düşünceli bir şekilde elini sıktım. Bu halimi komik buldu sanırım.

Umm pekala...

"Abi bizi niye çağırdın?" diye sordu Suat.

"El atın şu kolilere."

"Abi ben hallederim." dedim kısık sesimle.

"Olur mu lan?" Turgut abiye kalmadan Selim yanıtladı ve kolilerden birini kucağına aldı.

"Oha... At ölüsü mü var lan bunun içinde?"

Herkes kahkaha atınca Selim de bize katıldı.

"Valla koli az olsun diye ne bulduysam iri kolilere doldurdum. Sonuç bu."

"İyi halt etmişsin kardeşim."

Gülümsedim.

Yaklaşık yarım saat içinde hepsini taşıdık.

"Size de zahmet verdim." dedim utanarak.

"Önemli değil." dedi Alihan.

Deminden beri ilk kez konuşuyordu. Mesela Selim hiç susmamıştı...

"Alihan abi haklı."

Gülümsedim. Sanırım komşulardan yana şansım yaver gitmişti.

"Çay koyayım ben size."

"Yok oğlum hiç zahmet etme. Kalkıyoruz biz zaten."

"Ama-..."

"Aması yok. Hadi sen iyice yerleş. Bir şeye ihtiyacın olursa abin burda bana söyle. Ya da Alihan'a."

Gülümsedim minnetle.

"Teşekkür ederim abi."

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Hello hello... Bölüm baya uzun oldu. Ama açıkçası pek içime sinmedi. Daha çok yazmak için yazmış gibi oldum. Uf ya... Neyse sizi geçmişe götürdüm. Batu'nun ilk taşındığı güne. Umarım beğenirsiniz. Kaçan ilham aranıyor... Love you all 🤎

~•~•~Elaine Laila Parker~•~•~

~•~•~05.05.2023~•~•~