MAHALLE ABİSİ •|• BxB •|•

Forty five ✨

Kimdi bu kadın?

Benim hala giden kadının arkasından baktığımı gören Alihan elini omzuma koydu ve önüme geçti.

"Yavrum?" dedi soru sorarcasına.

"Hm..." dedim sadece.

"İyi misin? Ne oldu?"

Gözlerinin içine baktım ve hafifçe gülümsedim.

"İyiyim."

Elimden tuttu ve beni okulun arkasına doğru yürüttü.

Binanın arkasına geçince bir şey söylemeden kollarımı beline doladım ve o da kollarını etrafıma sardı sıkıca.

Gözlerimi kapatıp kokusunu içime çektim.

"Kurban olurum sana." dedi Alihan yumuşak sesiyle.

Biraz daha sarıldık. Daha sonra yavaşca ayrıldık.

"Alihan kimdi o kadın?" diye sordum gözlerine bakarak.

Sesli nefes vererek yüzüme baktı.

"Elif. Okulumuzun öğretmenlerinden biri."

Kafamı salladım anladım dercesine ve "Senden hoşlanıyor." diye ekledim.

Derin nefes aldı ve çenemden tutarak ona bakmamı sağladı.

"Ama ben sana aşığım yavrum." dedi her kelimeyi vurgulayarak.

Gülümsedim ve yükselip yanağına küçük bir öpücük kondurdum.

"Biliyorum sevgilim. Senden yana içim rahat. Sadece... Bilmiyorum..."

Ellerini yüzümün iki yanına yerleştirip gülümseyerek "Kov tüm olumsuz düşüncelerini bebeğim. Hadi bu kadar gezme yeter. Eve gidelim." dedi.

"Pekala."

Birlikte eve doğru yürümeğe başladık.

İçeri girdiğimizde mutfaktan kavga sesleri geliyordu.

İkimizin de kaşları çatıldı ve aynı anda bir birimize döndük.

"Neler oluyor?" diye sordum anlamayarak.

"Dur şimdi anlarız."

Alihan ayakkabılarını çıkarıp terlik bile giymeden mutfağa doğru yürüdü seri adımlarla.

"Bıktım artık senden... Yeter." diye bir ses duyuldu biz mutfağa girdiğimizde.

Orhan Mehmet'in yakalarını sıkıca kavrayıp onu tezgahla kendi arasına sıkıştırmıştı.

Yüzünde acı dolu bir ifade vardı.

"Orhan..? Ne yapıyorsun oğlum sen? Bırak Mehmet abinin yakasını."

Delirmiş gibi bize döndü ve "O, benim abim falan değil tamam mı?" diye bağırdı Orhan. "Hiçbir şeyim değil..." dedi ve hızla mutfaktan çıktı.

Alihan ne olduğuna anlam veremeden giden kardeşinin arkasından bakıyordu.

Bense şaşkın bakışlarımı Mehmet'e dikmiştim.

Aynı acı dolu ifade onda da vardı.

"Mehmet..? Kardeşim neler oluyor?" diye sordu Alihan. "Siz ne ara tarladan döndünüz de kavgaya tutuştunuz?"

Mehmet donuk bakışlarla Alihan'a baktı ve hiçbir şey demeden sessizce çıkıp gitti.

"Ben böyle işin ta..." diyerek sandalyeye oturdu Alihan öfkeyle.

Ben de karşısındaki sandalyeye oturdum ve elini tuttum.

"Sakin ol sevgilim."

Gözlerini kapattı ve kafasını salladı.

"Alihan..."

"Hmm..."

"Sırma abla ve Mehmet abi nasıl evlendi?"

Anlamaz gözlerle bana baktı.

"Nasıl yani? Bu nasıl bir soru yavrum? Millet nasıl evleniyorsa öyle."

"Onu kastetmedim. Nasıl tanıştılar? Severek mi evlendiler?"

Sorduğum soru yüzünden kaşları çatıldı fakat "Üniversitede tanışmışlar." diye cevapladı. "Bir gün Sırma tuttu kolundan getirdi eve ki biz evlendik." dediğindeyse ağzımdan şaşkın bir "Ne?" nidası çıktı.

Afallamış bakışlarımla Alihan'a baktım bir kaç dakika.

Diyarbakır'da... Tutmuş kolundan... Ne?

"Önceden tanımıyordunuz o zaman." dediğimde onayladı beni.

"Kıyamet koptu o gün evde. Babam ilk kez neredeyse el kaldıracaktı Sırma'ya. Ama..." duraksadı.

"Ama ne?" diye sordum merakla.

"Hamile olduğunu söyledi. İkizlere."

Beynimde bir yapboz oluşmuştu ve ne yazık ki bir çok parçası eksikti. Kafam iyice karışmışken emin olduğum tek bir şey vardı. Orhan ve Mehmet arasında kesinlikle basit bir nefretten daha büyük bir şey vardı. Orhan'ın gözlerindeki aşk gibi...

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Hello guys. Nasılsınız? Güya erken bölüm atacaktım. Neyse... Batu ve Alihan'a kaos yazmaya kıyamadım böyle bir kaos yapıverdim. Umarım beğenirsiniz. Hadi görüşürüz. Love you all 🤎

~•~•~Elaine Laila Parker~•~•~

~•~•~16.09.2023~•~•~