Yüksek duvarlarla örülü bir arsa ve tam ortasında tüm görkemli kasvetiyle duran simsiyah bina
Kimse orada ne olduğunu ve neler döndüğünü bilmiyordu sadece kulaktan duyma birkaç cümle ve oradan çıktığını savunan birkaç tane kaçık.
Elimizde ne net bir...
Beynimin içinde yankılanan tek kelime biliyor kelimesiydi.
Herkes güçlü olduğu düşüncesiyle egolarını tatmin etmiş kimse cümledeki keskin detaylara takılmamıştı.
Çığlık atan iç sesim yemekhanede duran insanların tersine bu konuşmanın her detayına takıntı haline getirmiş, Araf'ın kurduğu cümleler hala kulaklarımda yankılanıyordu.
Araf konuşması bitirip gözlerini etraftan alarak benimle birleştirdiğinde cümlelerini destekleyecek bir şeyler söylememi beklemişti. Ama ben bunu yapmak yerine az önce kalktığım masaya oturarak beklentisini boşa çıkartmıştım.
Onun konuşmasını desteklemek gibi bir niyetim yoktu ve olmayacaktı da. Bugüne kadar suçlu olan insanların kanları elime bulaştığı için pişman olmamıştım.
Tabi öldürdüklerinde gerçekten suçluysa.
İç sesimin bedenime attığı şüphe tohumları kalbimin atışlarını hızlandırmaya yetmişti. Ailem olarak gördüğüm insanların doğruları, itaat ederek her dediklerini yaptığım bu mecranın dürüstlüğü baştan aşağı beni düşündürmeye itiyordu.
Ben bunları düşünürken, yemekhaneden yükselen konuşma sesleri bu sese eşlik eden çatal kaşık sesleri kulağıma sadece uğultu olarak geliyordu.
Karşımdaki adam gülerek bana bir şey anlatmaya başladığında ona dikkatimi vermeye çalışsam da başıma giren ağrı ve kendini ufaktan göstermeye başlayan baş dönmesi ona dikkatimi verebilmem için yardımcı olmuyordu.
Kimseye bir şey demeden oturduğum yerden kalktığımda birkaç kişi adımla seslense de ciğerlerimin ve benim ihtiyacım olan tek şey biraz temiz havaydı.
Buraya gelirken hissettiğim huzursuzluk, geldiğimden beri sadece yükselerek artmaya devam etmişti ve halada devam ediyordu. Bahçeye çıktığımda kararan gökyüzü yer yer küçük ışıklarla doluydu.
Bu görüntü normal zamanda bana huzur verirken şu an sanki içime çektiğim oksijen ciğerlerime yeterli gelmiyordu. Merdivenlerin başına oturarak etrafı incelemeye başladığımda içeriden yükselen keyifli uğultu beni rahatsız etmek için yeterliydi.
Arkamdan gelen ayak sesleri ve kısa süre sonra yanımda hissettiğim silüet ile o arkamı döndüğümde Batu'yu görmek beklediğim bir şey değildi.
"İyi misin?" Sorduğu soruya yalan söylesem bile yüzümün aldığı hal gerçeği saniyeler içinde ortaya çıkartacaktı.
Bu yüzden dürüst bir şekilde "Sıkışmış hissediyorum." Dedim.
