Yüksek duvarlarla örülü bir arsa ve tam ortasında tüm görkemli kasvetiyle duran simsiyah bina
Kimse orada ne olduğunu ve neler döndüğünü bilmiyordu sadece kulaktan duyma birkaç cümle ve oradan çıktığını savunan birkaç tane kaçık.
Elimizde ne net bir...
Helloo yeni bir bölüm ile karşınızdayım biraz soluk vererek de olsa buradayım. :)
Siz de yerlerinizi aldığınıza göre hoş geldiniz bebeklerim nasılsınız? Umarım iyisinizdir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Araf'ın söyledikleri zaten normalde de bildiğim şeyler olduğu için beni pek etkilememişti. Beni düşündüren tek nokta Araf'ın Meriç'in amacına fazlasıyla takılmasıydı.
Korktuğu bir şeyler olduğu ve bana söylediğinden daha fazlasını bildiği belliydi ama onu zorlayarak ağzından bir şeyler almaktan çok sıkıldığım için Meriç'in beni öldürmekle alakalı düşüncesini duymamazlıktan gelerek odamdaki banyoya girdim.
Yarın akşam bir göreve gidecektik ve ben dikkat dağıtan kişi rolünden alınmış boş bir göreve verilmiştim. Muhtemelen hiçbir şey olmayacak ve ben sadece saatlerce ayakta durduğumla kalacaktım.
Ellerimi yıkayıp odaya döndüğümde Araf'ın gitmiş olmasını beklerken Araf yatağıma uzanmış elindeki tabletten bir şeylere bakıyordu.
"Açıklanmayacak kadar tuhafsın." Ona bakarak kurduğum cümleden sonra elindeki tabletin ekranını kapatmış ve yanına koymuştu.
"Ölüm tehlikem olmasına rağmen rahat rahat dolanmıyorum en azından." Kurduğu cümleyi bana bakmadan ve oldukça mırıltılı bir ses tonuyla söylemişti.
"Kadere bak hepimiz bir gün öleceğiz ve bu ecel ile değil bu adamların virüs yaymasıyla olacak."
Bu da bir nevi ecel sayılır.
İç sesimin bana göre zıt olan fısıldamasını umursamayarak giyinme dolabımı açtım. İçerisinden çıkardığım günlük kıyafetlerimi yatağımın üzerine koyarak havuzdan çıktıktan sonra üzerime sardığım havluyu tutmayı bırakıp özgürlüğe kavuşmasına yani yeri boylamasana izin verdim.
Siyah mayomla kaldığımda klorlu sudan kurtulmak için tekrardan banyoya doğru yürüdüm.
"Çıktığımda burada olmazsan sevinirim." Banyo kapısını kapatmadan önce kurduğum cümle ile cevap beklemeden suyu açtım ve mayomu çıkardım.
Suyun ısınmasını beklemeden altına girdiğimde soğuk su nefesimi kesmişti. Bu şoka ihtiyacım vardı değil mi? Hatta kendime gelmeye, bu lanet yerden çıkarak sakin bir hayat yaşamaya ihtiyacım vardı.
Kısa bir duş alıp havuzun suyundan kurtulmuş bir şekilde duştan çıktığımda Araf'ın beni dinleyerek odadan çıkmış olması şaşırmama sebep olmuştu.
Adamın yaptığı her hareketin beklenmedik olması yorucu olsa da ona ayrı bir hava kattığını inkar edemezdim.
Dolaptan çıkardığım şeyleri üzerime geçirdiğimde artık yemek yemeye gitmek için hazırdım. Yemek yemeyi, uyumayı hatta lavaboya gitmeyi unutan ben için yapacağım tek şey vücudumdan özür dilemek olabilirdi.
