Na ratunek potępionym

rozdział 10

Pov Draco

Zielone płomienie wypluły mnie do bardzo znajomego pokoju. Zdążyłem postawić krok, zanim do moich uszu dobiegł bulgoczący krwią pisk z metalowej klatki, w której siedział Hawkmoth, uderzając w nią skrzydłami, desperacko próbując dziobać ją na pół. Zignorowałem mały stos prezentów rozrzucony przed kominkiem i skupiłem się na zirytowanym ptaku.

Gdy próbowałem otworzyć klatkę, głupi ptak starał się jak mógł, aby mnie ugryźć. Kiedy siłowałem się z małym zamkiem, było nawet kilka bliskich sytuacji, że dziób zatrzaskiwał się, kiedy odsuwałem palce. Małe drzwi otworzyły się, pozwalając ptakowi natychmiast z nich wylecieć. Sowa natychmiast i bez wahania zaatakowała mnie. Lewa strona mojego czoła natychmiast zapłonęła bólem, gdy jego pazur wbił się w moją skórę, pozwalając mojej krwi spływać powoli w dół mojej twarzy.

-  Hawkmoth! - Usłyszałem, jak Harry woła za mną, jego donośny głos był, jak maczuga uderzająca w tył mojej głowy i przeszyła mnie jeszcze większym bólem. Wyszedł z pokoju, a przeklęty ptak usiadł mu na ramieniu, zostawiając mnie w spokoju, ale nadal wciąż protestując przeciwko niechcianemu uwięzieniu w klatce przez ostatnie 2 dni. Na szczęście brunet nie oglądał się za siebie, bo inaczej zobaczyłby moją ranę.

Czekałem, aż zejdzie po schodach, zanim wyszedłem z pokoju, żeby pójść do łazienki zrobić porządek z raną, zanim narobię jeszcze większego bałaganu między innymi moją krwią. Spoglądając w lustro, moje oczy spotkały się z moim odbiciem, upiorne, srebrne oczy nie miały w sobie nic, jakbym żył jako nieumarły. Moja skóra była blada, wyglądała prawie obrzydliwie, moje włosy były w nieładzie. Blond, który kiedyś miałem, pociemniał, nadając włosom ten ich brudny wygląd. Moje usta były jasnoróżowe, spierzchnięte tak bardzo, że w jednym kąciku pojawił się duży strup. Potem spojrzałem na ciemnoczerwony płyn, który spływał po moim czole w dół szczęki, będąc zarazem jedynym kolorem na mojej upiornej twarzy. Rana nie była tak duża, jak się spodziewałem, ale i tak trzeba było założyć szwy, inaczej zostałaby paskudna blizna.

Choć próbowałem zmyć krew, ona wciąż się pojawiała. Nawet uciskanie rany na nic się zdało, sprawiając tylko irytujące kłucie i pieczenie.

- Nieźle cię załatwił - głos Harry'ego rozległ się nagle w drzwiach. Moje oczy natychmiast spojrzały w sam róg lustra, tylko po to, by zobaczyć, jak jego postać znika w jego własnym pokoju. - Chodź tutaj, mam apteczkę - odezwał się jeszcze raz, ale tym razem było to bardziej mamrotanie.

Wziąłem głęboki wdech i wszedłem do jego pokoju. Patrzyłem, jak wstaje z ziemi, ponieważ wcześniej  klęczał obok łóżka w poszukiwaniu białego pudełka po butach, które teraz stało na łóżku.

- Usiądź - powiedział po prostu, gdy zaczął przeglądać zawartość tego pudełka. Nie broniłem się i usiadłem na samej krawędzi łóżka, pozwalając mu robić, co mu się podoba. - To może trochę piec - oznajmił, nalewając trochę płynu na kawałek waty i przeniósł go na moje czoło, przyciskając do rozcięcia. Zapiekło, sprawiając, że skrzywiłem się w tym nagłym, palącym bólu, a nawet sapnąłem, gdy na sekundę straciłem oddech. Było gorzej niż wtedy, gdy faktycznie otrzymałem cięcie.

- Będę musiał to zszyć, ale zawsze możemy pojechać do szpitala i zrobić to profesjonalnie - mówił tak spokojnie w tej całej sytuacji, jakby robił to już wcześniej.

- Ufam ci - nie wahałem się odpowiedzieć, nawet posyłając mu mały uśmiech. Sposób, w jaki na mnie patrzył, był bezcenny. Jego oczy lekko się rozszerzyły, brwi wystrzeliły w górę, jakby miały dosięgnąć sufitu, jego usta były lekko rozchylone i... jego policzki nabrały odcieni. Czy on się rumienił? Nie, to musi być alkohol, który wypił wcześniej.