Mafia's Lawyer | Taekook

11

Selammm...<3
Yeni bir bölüm ile geldimmm...

!Bu bölüm rahatsız edici içerik içeriyor, Jungkook'un geçmişte yaşadığı istismardan bir kesit var.!

!Çocuklara bedenleri tanımaları ve korumaları için bilgilendirme yapılması ve başına böyle bir şey gelen çocukların kesinlikle psikolojik destek alması gerektiğini düşünüyorum. Bunu yapanlar da kesinlikle ağır bir cezaya çarptırılmalı. Umarım kimsenin özellikle çocukların başına böyle kötü şeyler gelmez ve umarım böyle hassas bir konuya ufak da olsa değindiğim için linç yemem.!

Keyifli okumalar dilerim...

*****
"Şimdi anlatmadığın diğer şeyleri bana anlatacak mısın yoksa zorlamam mı gerek seni?"dediğinde bir ürperti hissettim ses tonunda. Bazen onun çok iyi bir dedektif olduğunu unutuyordum.

"Önemli olan şeyleri anlattım zaten hyung. Ne anlatmam gerekiyor ki sana?"

"Kim Taehyung ile tüm gece ve az önce kapının önünde ne yaptığını anlatman gerekiyor."dediğinde yüzüm düştü ve gözlerimi kaçırdım. Bunu konuşmak istemiyordum. Korkuyor muydum yoksa içimdekileri dışarı vurmaya? Bilmiyorum.

"Kurabiyem ben senin hyungunum. Yani seni en yargılamayacak ve hep yanında olacak kişi."dedi.

Bunu zaten biliyordum. Sorun hyungumun beni yargılamasından ziyade benim iç dünyamda yaşadığım karışıklığın bu zamana kadar ki kendime koyduğum kuralları hiçe sayıp asla yapmam dediğim şeyleri düşündürmesiydi. Kendimle çelişiyordum ve bu hiç hoşuma gitmiyordu. Şimdi bunu hyunguma anlatırsam belki iç karışıklığım çözülecekti lakin ben kurallarımı çiğneyip hiçliğe doğru adım attığım için kendimden utanacaktım.

"Kurabiyem nedir seni bu hale getiren? İstersen anlatma bana bir şey ama yeter ki o eski Jungkook gibi bakmayı kes gözlerime."dedi hyungum üzüntüyle. Benden anlatmadığım şeyleri anlatmamı isterken dalga gececeğini ve benimle eğleneceğini düşünmüştü. Öyle de olmalıydı zaten. Ben eski Jungkook değildim, bir daha asla olmaya niyetim yoktu.

Zaman her şeyin ilacı olmasa bile zaman geçtikçe toparlanıyor insan. İnsanın kendisi dahil her şeyi değiştiriyor zaman. Bir süre sonra insan zamana ayak uydurmaya çalışarak mecburi bir toparlanma sürecine adım atıyor.

Peki başta kendim olmak üzere etrafımdaki çoğu şey değişirken ben neden hâlâ çocuk yaşımda kendimi korumak ve belki güçsüzlüğümü insanlara gösterip beni kullanmalarını engellemek için koyduğum kural ve sınırlar içerisinde kalmak zorunda hissediyorum ki? Ben güçsüz değilim, yeni Jungkook güçsüz değil ve hiç güçsüz olmadı.

"Hyung sadece aklım bulandı. Seninle konuşmaya da korktum çünkü kendime ihanet ederim gibi geldi aklımın bulanıklığı geçerse."

"Kendine ihanet etmiyorsun kurabiyem. Sen sadece hassas olduğun konularda çocuk benliğinin sınırlarını aşmaya korkuyorsun. Kimseye eski Jungkook gibi güçsüz görünmek istemiyorsun ama yanılıyorsun kurabiyem. Sen o yaşında bile güçsüz olmadın ki? Beni nasıl kurtardığını hatırlamıyor olamazsın değil mi? Ben hiç unutmadım."dediğimde aklıma hyungumu kurtardığım an geldi.

Flashback

Babam yine her zamanki işlerinden biri yüzünden evde yoktu. Zaten genelde yoktu ki o. Varlığı bir anlam ifade etmiyordu o yüzden benim için lakin o kadınlar; o kadınlar babam olmayınca bana yanaşıyorlar, her yerime dokunup itiraz edince beni dövüyorlardı.

Onları babama söyledim ama 'iki kadın seni niye istesin, belki tam tersi sen onları istediğin için onlara iftira atıyorsundur.' dediği için kadınlar bunu yapmaya devam etmişlerdi. Her seferinde biraz daha fazla dokunup daha ileri giderek. İki gün önce yaptıkları hâlâ aklımdan çıkmamıştı. Bu sefer babama onları söylemenin faydası olmadığını anlayınca başka bir yola başvurdum.