OperAsYon''Ayza

0.07♣️

Dünya zaten yalan dolan
Kaderden kaçamaz insan

Medya: siz ebeme kaymadan 5 dakika öncesi :)

***

"Götürmeyin kızımı... ayırmayın beni ondan. Kızım çok üşür orada yapamaz. Benim kızım soğuk sevmez ki. Karanlıkta durmayı sevmez ki. Nolur götürmeyin kızımı... ayırmayın bizi... Alp oğlum bir şey desene ablanı, gözünün nurunu götürmek istiyorlar... Benim hayatımın parçasını götürmek istiyorlar... Benim hayat eşimin ilk emaneti o. Bana demez mi nasıl koruyamadın kızımızı. Götürmeyin nolur..." Sona doğru sesinin kısılması ile fenalaşması bir olmuştu...

Bir annenin, yine yüreği yanmıştı ve bu benim yüzümden olmuştu. Başımı yere eğdim bir daha kaldırmamak adına.

"O başını sakın bir daha yere eğme. Kendine gel sen bir Türk askerisin. Kendini suçlamayı bırak. Herkes senin suçun olmadığını biliyor." Yine o metalik ses dibimde bitmişti.

"Benden ne istiyorsun. Derdin ne senin gelmişsin burada konuşuyorsun. Anladık sende beni suçlamıyorsun ama ben onun gözünde suçluyum anladın mı? Bir ölen insan , ölümüne sebep olan birini suçlar. Benim yüzüme benim hatamdan öldü." dediklerim karşısında gözleri dolmuştu.

Ayza , gayet geniş omuzlu boylu poslu biriydi. Neredeyse benle aynı boydaydı. Çelimsiz vücudu yoktu. aksine gayet iyi vücudu vardı ama bir erkek bedenine göre zayıftı. Onu süzmeye devam ederken yerinde rahatsızca kıpırdandı.

"Sence de , yeterince süzemedin mi bozkurt. Yeter bu kadar." Bu sözleri beni güldürmüştü. Bir zahmet merak ettiğim Ayzayı süzeyim göz ucuyla.

"Emin ol, yeteri kadar süzemedim, Ayza" bu onu sinir etmiş gibi ses çıkarınca güldüm. Zaten eli yüzü baya kapalıydı.

"Neyse şükret cenazeye saygım var. Yoksa şuan seni şu gördüğün 6 katlı karargahtan aşağı atmıştım bile" vay şahsen korktum.

"Denemekle kalırdın." bu dediğime güldü. Ve bu gülüş çok tanıdıktı.

"Emin ol denemekle kalmam. Sorabilirsin burağa. Neyse yeter bu kadar konuşma yarın toplantı odasında görüşürüz bay bilmiş" dedikten sonra kaybolması bir oldu. Bu gizem nereden geliyordu arkadaş bende istiyorum.

***

(Arel'in ağzından)

Üstümde ki kıyafetler yeterince morelimi bozuyordu. Giymeyeli uzun zaman olmuştu. Özlemiştim...

"Ayza , ayzalığını yaptı ve puf areli yok etti" alp yine konuşmaya başlamıştı

"Alp, yeter artık " canım sıkılıyordu artık.

"Abla nesi yeter. Annemi görmedin mi? Kadın seni öldü sanıyor. Kendi elleriyle gömdüğü için ellerini yıkamak bile istemedi. Neredeyse 1 hafta oldu öleli ama annem hala iyi değil." biliyordum farkındaydım ama buna mecburdum

"Alp sende biliyorsun ölü olmam gerekiyordu. Ve uzun bir sürede böyle olması gerekiyor. Biliyorum herkes çok üzüldü ama elimden başka bir şey gelmiyor..." dediğimde gözlerim dolmaya başlamıştı bile.

"Abla 3 gün sonra senin doğum günün... ve annem o gün için sana sürpriz bile hazırlamıştı... Sırf sen geleceksin diye odanı tekrar tekrar temizledi sevdiğin yemekleri yaptı. Abla herkesi geçtim annem bunu hak etmedi. Oda bilmeli kızının yaşadığını..." gözlerim yaşlarım artık gözümde durmak istemiyormuş gibi akıyordu..

Neden zamanında değerimi bilmemişti?

"Alp... Ben istermiydim böyle olmasını, ben herkes için kendimden vazgeçtim...
Ben adımdan vazgeçtim.. tehlikedeydik, ben onu gördüm alp... Ölmen gerek dedi yoksa sevdiğin herkese veda etmen gerekicek dedi. Ben kendimi düşünemezdim önemli olan sizdiniz..."