OperAsYon''Ayza

0.09 ♣️

Dünya zaten yalan dolan
Kaderden kaçamaz insan

:) bu cümlenin dokunaklığı

Bu arada Arelin annesi en son Buradaydı ne ara geldi diyorsanız inanınki bende bilmiyorum qkskwkmdmwmdms

***

Anılara kapılıp kanma
Dünyanın da düzeni böyle
Öyle bir geçer zaman ki
Dediğim aynıyla baki

"Arel?"

Annem karşımda şaşkın bir şekilde bana bakıyordu. bana doğru dürüst değer vermeyip şimdi değer veren annem. küçükken görmezden gelen annem. alp doğduğunda beri yarım ilgi veren annem. mutluluğumu elimden alan annem. hep Bir köşeye bırakıp beni unutan annem. babamın acısından yatakta iki büklüm kıvrılıp nefessiz kalana kadar ağladığım gün benim yanıma değilde kardeşimin yanına giden annem.

şuan buradaydı. oysa ki benim ölümüm mutlu etmesi gerekiyordu yada ben mutlu olmasını istiyordum. Bencilce düşünüyordum galiba ama karşımda üzgündü. çünkü oda farkındaydı dimi eşinin ilk göz ağrnı koruyamamıştı.

dolu dolu bakıyordu gözüme ben ise ifadesiz. o benim annemdi. ama hep görmezden gelen annem. neden böyle yapmıştı? bir insan evladına neden böyle yapardı? benim ne suçum vardı? bende en az Alp kadar küçüktüm. neden mutluluğu çok görmüştü bana. babam varken sürekli ilgisi yoğun olurdu ama babam olmadığı zamanlar beni hep unuturdu.

anneme bir gün değil, hergün kırılmıştım ama o bunu göremeyecek kadar kördü...

hiç sormadı bana neden böylesin diye. hep normal karşıladı beni. güldürmedi ağlattı. ama hep babamın yokluğuna ağladığımı sanardı. ama beni görmezden gelişine ağlıyordum. o yüzden hep babamın gelmesini beklerdim. yeter ki beni sevsin diye.

o bana hep 'babana benziyorsun aynı onun gibisin' derdi. neden zoruma gidiyor du bu durum. Belkide beni tek sevme amacı babama benzediğim için.

doğru alp küçüktü ama bende küçüktüm. doğru babam öldü. Alp küçük çocuktu ve psikolojisi bozuktu ama bende çocuktum ve benimki de bozuktu.
bencilce bir düşünce olabilirdi ama benim hayatım ve çocukluğum çalınmış mutluluğum elimden alınmıştı. Hatta ilk baharın başı martın 23'ü yıl 2010'da babam alınmıştı elimden...

Benim babam 23 mart günü ölmüştü. Yanımda da yoktu zaten. Ben büyüdüm asker oldum ve sol yanım boştu, Çünkü sol tarafımın tek sahibi yoktu. 'Seni bırakmam toprak gözlüm' diyen adam hain bir kurşun yüzüne, şuan yanımda değil kara toprağın altındaydı...

"Annem, güzel kızım..." Sadece tebessüm ettim. Ne olursa olsun ne yaşatırsa yaşatsın gerekirse yaşattığı şeyler travmaya neden olsa bile Annemdi... Beni 9 ay taşıyıp besleyip büyütendi.

"Efendim anne" dedim bekletmeden zaten konuşmamı bekliyormuş gibi gelip sarılmıştı. Sarılmayı hiç sevmezdim ama bunu kimseye diyememiştim üzülmesinler diye.

Bende karşılık verdim. daha sıkı sarıldı ve bu gidişle nefessizlikten ölebilirdim.

"Tamam anne yeter. Gerçekte ölmedim ama bu gidişle ölecek gibiyim. Ah! akciğerlerim! Galiba oksijen gitmiyor."

Annem gülerek ayrıldı benden. Bide kafama vurmayı unutmadı.

"Aşk olsun anne."

"Tabi olsun eşek sıpası! Senide kaybettim diye nasıl perişan oldum biliyor musun sen?" Sadece tebessüm ettim. Acaba alp bunu yapsa nasıl karşılık verirdi?

"Yaşıyorum işte."

"Heryerde ölü olarak bilinip hortlak gibi ortalıkta gezerek tabiki! Bide konuşuyor!"