OperAsYon''Ayza

0.11( sırrın gerçekleri)

Ölüm mü ayıracaktı bizi ?
yoksa yaşanmışlıklar mı?

**

(Yazarın anlatımı ile)

Bugün biri ağır yaralanmış ve biri ölmüştü...

Herşey 3 saniye içinde gerçekleşmişti. Arelin Alp'i korumak için silahın önüne atlaması ve 3 silahın ateşlenmesi.

Arel'in vücuduna giren 2 kurşun. Salimin tam kalbine denk gelen o bir kurşun.

Hayatında ilk kez Alp ellerinin titrediğine şahit olurken. Arda tekrar kaybetme korkusu ile yanıp kavruluyordu.

Belki salim orada canını vermişti. Çünkü kurtulma imkanı yoktu.

Ama Arel.. 

Kalbinin hemen altına denk gelen kurşun ve tam bel kısmına gelen bir diğer kurşun.

Alp'in elleri titriyordu.  ablasını kaybetmekten çok korkuyordu. İlk kez sanki daha önce yaşamamış gibiydi bu duyguları.

Bir yandan kendini suçluyordu. Çünkü onun ateşlediği kurşunda ablasının bedeninde yer alıyordu.

canı yanıyordu. Hem annesinin hayin olma ihtimali, hemde ablasının ölme ihtimali.

Arda ise koşarak Arel'in yanına gitmişti. Üniforması kan içinde kaybolmuştu. Bedeni gittikçe soğuyordu sanki. Bu an Ardaya bir yerden tanıdık geliyordu. Geçmişin tozlu raflarında kalan bir anı. Çocukluğu 9- 10 yaşları.

Yine böyle annesi kucağında. Yerde oturuyor küçük Arda. Kimse yardıma gelmiyor. Gelende yardım edemiyordu zaten.

Boynundan silahla vurulmuş birine kim yardım edebilirdiki? Küçük ardanın minik elleri bile yardım edemiyordu , annesini yaşatmaya.

"Nolur yardım edin. Lütfen... Annem yaşıyor benim ölmedi. Bakın bedeni hala çok sıcak."

Hayır bedeni sıcak değildi. Yalan söylüyordu. Bir umut yaşar diye elinden geleni yapıyordu.

" Anne... Nolur aç gözlerini. Bak en sevdiğin çiçeği getirdim sana. Sen çok seversin orkideyi."

E"Anne nolur uyan. Lütfen uyan... Ben daha çok küçüğüm anne. Babam gitti , sende gitme...
Ben sensiz yapamamki? Hem bak söz uyanırsan bir daha dışarı çıkalım demicem.
Bak anne ellerim kırmızı oldu , ben yıkayamamki ellerimi. Sen olmasan nasıl yaparım bilmiyorumki. Hem sen bana söz verdin anne nolur uyan. anne lütfen uyan, kalk artık evimize gidelim. Burası çok soğuk. Hem sende üşüdün buz gibi olmuş tenin."

Eskiler can yakıyordu. En çokta Küçük Arda'nın canını. Yine aynı sahneyi yaşıyordu. Kucağında çocukluğu yatıyordu.

"Lütfen... Lütfen sende annem gibi terk edip gitme beni. Nolur kalk bu sefer olmaz izin veremem." Sadece fısıltıdan ibaretti sesi.

"Bak burası çok soğuk toprak gözlüm. Üşürsün... Kalk gidelim nolur. Aç gözlerini"

Eli ellerine gitti. Buz gibiydi Arel'in elleri. Sonra yüzüne gitti. Git gide buz gibi oluyordu teni.

"Lütfen, lütfen areli sıcak tutacak bir şeyler verin bana. Üşümesin.. üşüyor"

sadece yalvarıştan ibaret olan sesi ile tim çantalarında ne varsa hepsini getirmişti.

Arda gelen herşeyi Arel'in üstüne örtmüştü.

Çok üşüyordu Arel. Heryeri buz gibiydi.

" Nolur annem gibi terk etme beni..."