စားနေတဲ့ မနက်စာကိုရပ်ပြီး ချက်ချင်းဘဲ ထွက်သွားရမလို ဆက်ပြီးဘဲစားရမလိုလိုနဲ့ လမ်းပျောက်နေခဲ့သည် ။ အကြောင်းမှာ ...
အကြည့်တစ်ချက်မလွှဲဘဲ အရှေ့ကနေ တောက်လျှောက်ထိုင်ကြည့်နေသော မကြောင့်ပင် ...
" မနက်စာက စားမကောင်းလို့လား "
" မဟုတ်ပါဘူး...မ..မက အရှေ့ကနေထိုင်ကြည့်နေတော့ ...အဲ့တာ ကျနော်နေရခက်လို့ "
" အော်... နေရခက်ရင် နေရာပြောင်းပေးမှာပေါ့ "
ဘေးခုံသို့ပြောင်းထိုင်လာခဲ့သော မကြောင့် လူချင်းကပ်ရပ်ဖြစ်သွားရသည် ။
နှာခေါင်းထဲသို့ ချက်ချင်းတိုးဝင်လာသော မရဲ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးကြောင့် လှုပ်စပြုနေတဲ့ ရန်ခုန်နှုန်းတွေဟာ မြန်ဆန်လာခဲ့ပြီး လူကပါ ကတုန်ကယင် ဖြစ်ချင်လာခဲ့သည် ။
" ဒီလိုဆိုရင်ရော နေရခက်သေးလား "
ပီတီတီမျက်နှာထားနဲ့ မေးလာသော မကြောင့် ခေါင်းကိုသာ ခါရမ်းမိသည် ။
ပုံမှန်ထက် အခုန်မြန်နေတဲ့ ရင်ခုန်သံရယ် ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ မကြောင့် နံနက်ခင်းလေးဟာ ခြောက်ကပ်ခြင်းကင်းမဲ့နေခဲ့သည် ။
တစိမ့်စိမ့်ထိုင်းကြည့်နေတဲ့ မကြောင့်
ဒီအခြေအနေကို နားခည်ရခက်စွာ ဖြစ်မိသော်လည်း သဘောကျမိပါတယ် ။
ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူအနားမှာ ကပ်တွယ်ရခြင်းဟာ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်ဖန်တီးတဲ့ ပျော်ရွှင်ခြင်းဖြစ်သလို နာကျင်ခြင်းလဲ ဖြစ်နိုင်သည် ။
>>>>>>>>>>>>
" ကြီးတင် "
မေးခွန်းတွေများစွာနဲ့ သိချင်နေတဲ့အရာတွေကြောင့် လူကနေမထိထိုင်မသာ ဖြစ်နေမိသည် ။
ဆူးရဲ့မေးခွန်းတွေကို အဖြေပေးနိုင်မဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သူဟာ ကြီးတင်သာဖြစ်နိုင်သည် ။
" ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ မမလေး "
" အလုပ်အရမ်းရှုပ်နေလား "
မီးဖိုခန်းထဲမှာ ယမင်းနဲ့အတူ ချက်ပြုတ်နေတာတွေ့တော့ ဝတ္တရားအရမေးမိသည် ။
" မရှုပ်ပါဘူး မမလေး ... ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ "
" ဆူး.... ကြီးတင်နဲ့ ပြောစရာစကားလေးတွေရှိလို့ "
YOU ARE READING
ကျနော်ချစ်သော ထိုအမျိုးသမီး
القصة القصيرةမြတ်နိုးရပါသော ထိုအမျိုးသမီးဆီမှ အမုန်းတရားတို့သည် ခါးသက်သော ချိုမြိန်ခြင်းပင် ........
