မနက်ခင်းရဲ့ လေပြေအဝှေ့ကြောင့် ပြတင်းပေါက်တွင်ချထားသော လိုက်ကာအဖြူစလေးက တလွှင့်လွှင့်...
ရင်ခွင်ထဲတွင် အိပ်စက်နေသော အဖြူရောင်လူသားလေးဟာလဲ သာယာလှပသောမနက်ခင်းနှင့်အပြိုင် နှစ်သက်ကြည်နူး ဖွယ်ကောင်းလှသည် ။
" မောင် "
နာမည်တစ်ခုလို နာမ်စားတစ်ခုလို ခေါ်လိုက်မိတဲ့ မောင်ဆိုတဲ့ စကားလုံးလေးကို သိပ်သဘောကျမိသည် ။
မတိုမရှည်နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်တချို့ကို အသာသပ်တင်လိုက်ပြီး နဖူးထက်သို့ အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေလိုက်သည် ။
" ထတော့လေ ... အလုပ်သွားရအုံးမှာကို "
ပြောလိုက်မှ ရင်ခွင်ထဲပိုတိုးဝင်လာတဲ့ ကလေးရဲ့ခေါင်းလေးကို တစ်ဖန်နမ်းရှိုက်မိပြန်သည် ။
" ၅မိနစ်ဘဲ .. ၅မိနစ်ဘဲ
ဒီလိုလေးနေချင်သေးလို့ "
မပီတပီအသံတိုးတိုးလေးကြောင့် ခဏတာငြိမ်သက်ပေးနေလိုက်သည် ။
" မ "
ရုတ်တရက် ခေါင်းလေးထောင်ပြီး မျက်လုံးပြူးပြူးလေးနဲ့ ကြည့်ကာ ခေါ်လာတဲ့ ကလေးကြောင့် ဘာများဖြစ်သလဲဆိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားရသေးသည် ။
" ချစ်တယ် "
ထပ်မံထွက်ပေါ်လာတဲ့ စကားသံလေးကြောင့် အသံထွက်အောင်ပင် ရယ်ချမိလိုက်သည် ။
" မောင်ရယ် ...မမှာ ဘာများဖြစ်သလဲဆိုပြီး စိတ်ပူသွားတာဘဲ....
မလဲ မောင့်ကို ချစ်ပါတယ်နော် "
ပြုံလိုက်ရင်ပေါ်လာတဲ့ ပါးချိုင့်လေးနှင့် ရယ်လိုက်ရင်ပေါ်လာတဲ့ သွားတက်လေးတွေနဲ့ ကလေးဟာ တကယ်ကိုဖမ်းစားလွန်းသည် ။
ရင်ခွင်ထဲကထွက်ကာ ထသွားတော့မဲ့ ကလေးရဲ့လက်ကို ဖမ်းဆွဲလိုက်တော့ တစ်ဖန်ရင်ခွင်ထဲပြန်ရောက်လာခဲ့သည် ။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ မရဲ့ "
" ဒီအတိုင်းထသွားတော့မလို့လား "
ပြူးကြောင်ကြောင်လေးကြည့်နေတဲ့ ကလေးကို အူယားလွန်း၍ ပါးလေးတစ်ဖက်ကို အသာဆွဲကာ
" ချစ်သူဖြစ်တာမှ တစ်ရက်တောင်မရှိသေးဘူး ..
ဒီတိုင်းပစ်ထားခဲ့တော့မယ်ပေါ့ "
YOU ARE READING
ကျနော်ချစ်သော ထိုအမျိုးသမီး
Short Storyမြတ်နိုးရပါသော ထိုအမျိုးသမီးဆီမှ အမုန်းတရားတို့သည် ခါးသက်သော ချိုမြိန်ခြင်းပင် ........
