SAKAR

21.Bölüm

2 gün sonra;

Önümdeki odanın kapısına bakarak derin bi nefes bıraktım, Canla buluşuyoduk iki gündür

Kendisi çok iyi bi hacker'di. Ondan yardım istemiştim vede o beni kırmayıp elinden gelen herşeyi yapmıştı

Ondan yardın istediğim konuysa zaten belliydi, ama ciddende başarmıştı. O gün orda çekilen gizli kameralara bağlanmanın yolunu bulmuş fotomontaj olan vidyoyla karşılaştırmıştı

Hatta bunda hiç zorlanmamıştı, cidden çok iyi yapıyodu işini. Tabikide videoyu biyolejiklere ben götürmicektim.

Fake bi hesaptan göndericektik hesabın konumu boş bi konağı gösteriyordu.

Düşüncelerimden sıyrılarak kapıyla aramdaki boşluğu kapatıp Kapıyı tıklattım.

İçerden 'gel' komutunu duymamla yavaş bi şekilde Kapıyı açıp içeriye girdim

"İşler nasıl, bulabildinmi" diye sorduğumda onaylar anlamda başını sallayıp

"Evet bi kadın cesedi bukabildik ama bunu yapmak istediğine eminmisin" diye sorduğunda bıkkınlık ona bakıp kafamı onaylamaz anlamda salladım

"Evet, bunu daha kaç defa sormayı düşünüyorsun???" diye sorduğumda tekrar konuşmaya başladı

"Bi annenin önünde evladına böyle bişey olması çok acı bi durum" dediğinde dişlerimi sıkıp tekrardan serbest bırakarak kendimi sakinleştirmeye çalıştım

"Hatırlatırımki ben onun evladı değilim  vede eğer bi defa daha onları affetmek konusunu açarsan bana yardım etti filan demem senim şurada derini yüzer Afrika'daki Aç çıkanların önüne atarım"

Dediğimde ellerini teslim oluyormuş gibi kaldırarak

"Tamam, sakin olalım" diyerek azına permuar çekiyormuş gibi yaptı ve tekrardan başını bilgisayarından tarafa çevirdi

Kendimi odadaki büyük L koltuğa atarak derin bi nefes bıraktım, bu koltukta ne kadar rahattı böyle

Kesinlikle benim evimde almalıydım

Vedalaşmam gereken insanlar vardı benim daha ama benim düşündüğüm işmi şimdi

Çok yorgundum ama fiziksel olarak değil ruhundi bu yorgunluk. Bizim çocuklarla buluşmam gerekiyordu

Çok düşünüyordum ve ben düşünmekten bıkmıştım artık, ama düşünmek zorundaydım bi yandanfa bu işin başka yolu yoktu

Hata yapmamalıydım, hataya yer yoktu, tek bi hatam herşeyi mahvederdi

Hiç bi yalan sonsuza kadar sürmezdi, ya benim yalanım ortaya çıktığında nolucaktı

Ne yapacaktım

Bizimkiler yüzüme birdaha bakarmıydı

Atalay

Deren

Ayaz

Eren

Ecrin

Sanmıyodum, hiç birinin yüzüme bakacağını

Zaten ben onları suçlu bilmiyordum, suçlu bendim, giden bendim, kalan onlardı

Hanginize dağa ağırdı

Gidenemi, kalanımı

Benim hikayemde ne giden güle güle gidiyordu, nede kaln hoşça kalıyordu

Hiç bişey, hiç biyere uymuyorsa

Umut yoktu, ama bir sürü yol vardı değilmi, tabi tek sıkıntı benim yollarım yıkılmıştı vede şuan yol çalışması var gibiydi o yollarda

Yani geçiş yapamıyorum maalesef

Hızlıca cebimden telefonumu çıkartıp gruba girdim

Siz;
Herzamanki sahilde buluşalım

Yazarak onların cevabını beklemeden telefonu cebime attım, ayağa kalkarak Cana

"Ben çıkıyorum, son bi defa bizim çocuklarla görüşücem" dediğimde onaylar anlamda başını sallayıp konuşmaya başladı

"Son bi defa ağla, ağlamak güçsüzlük değildir" dediğinde bian öylece kapsamda Hızlıca kendimi toparlayıp yüzüme zoraki bir gülümseme yerleştirdim

Söylicek bir söz düşündüm ama yoktu o yüzden Hızlıca evden çıktım, evin karşısındaki taksi durağını görünce yüzümde bi gülümseme belirdi

İyi yandan bakalım hiç olmazdansa taksi aramama gerek kalmamıştı

Hızlıca boş bir taksiye binip içinde oturan şoföre gideceğim yerin konumunu verdim

Ardındanda başımı cama yaslayıp düşünmeye başladım

Aslında artık hiç bişey düşünmek istemiyorum ama düşünmek zorundaydım

Hataya yer yoktu

En küçük hatam bütün her şeyi yerlebir ederdi mesela bunu yaptıktan sonra bi geri dönüşü olmayacağını bilmeme rağmen bu yola girebilcekmiydim

Bidaha geri dönüşüm olurmuydu bilmem ama çocuklar yüzüme bakmazdı, yada kolay kolay bakmadı

Taksi şoförünün "Geldik hanımefendi" diye söylemesiyle parayı ödeyip kendimi taksiden dışarı attım

Biraz ilerledikten sonra her zaman oturduğumuz bankta oturuyorlar

Her zamanki gibi benden önce gelmişlerdi

Atalay

Ayza

Ecrin

Eren

Deren

Bundan sonra beş kişi olacaklardı bu 6 kişi olarak geçirdiğimiz son gündü.

Benim geldiğimi ilk farkeden kişi Ayaz olmuştu

Heyecanla ayağa kalkıp bana doğru el sallamaya başladı, ardından diğerlerine ayağa kalktı

Ben yanlarına gelir gelmez Ecrin konuşmaya başlamıştı

"Ayy içimde kötü bi his var sanki sana tekrar bişey olucakmış" gibi dediğinde Ayaz konuşmaya başlamıştı

"Allah korusun kızım, daha yeni hastaneden çıktı kız" diye gülerek söylediğinde herkes onaylar anlamda bişeyler demeye başladı

Beni seven 5 kişi

Mezarımı taşımak 5 kişi

Yada sahte mezarımı taşıyacak 5 kişi

Hepsi bana bişey olmıcak diye kendilerini sakinleştirmeye çalışıyordu

Güldüm, ben bunu onlara nasıl yapacaktım

Onlar kendi canlarından çok beni önemsiyolardı

Bu yaptığımdan dolayı kendimi hiç bi zaman affetmjcektim

Ama

Yapmak zorundaydım

Yada ben öyle düşünüyordum.....

Deren Hızlıca yana kayıp eliyle gel işatereti yaptı

Gülümseyerek onun yanına oturduğumda bianda bana sarıldı "Sen bizi hiç bi zaman bırakma tamam'ı?" Diye gülerek sorduğunda gülümsemeye çalıştım

Ağlayamazdım