Acı ne demek bazıları için bir bıçak veya kurşun yarası yada herhangi bir fiziksel acı. Hepsinin bir tedavisi vardır. Peki ya ruhun acı çektiğinde bir tedavi yöntemi var mıydı yada iyileştirir miydi?
Karşınızda iki yol var. Biri acı çekmek bir diğer...
(Aşağıdaki fotoğraftaki gördüğünüz kişi Pilot'tur.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çocuk olmak ne kadar güzel, ne kadar acıdır. Bu dünyada bazı insanlara bir hediye, yada cezadır. Hatırladığın anlardan ibarettir, ama bu hatıraların bir çoğu hayatını yönetir.
İçinde kötülük bulunmaksızın yaşadığın yıllardır. Kendi öz dünyanda kendi küçük dünyanda yaşar, kimsenin hayatına bir müdahalede bulunmazsın öyle bir hakkın yoktur. Yetişkin bir bireyde olsan, yaşlı bir adamda olsan, yada herhangi bir kadında olsan.
Küçükken hepsinin cezasını bir gün verileceğini, canımız yandığı kadar canlarının yanacağını düşünürdüm, düşlerdim. Fakat sadece düşünceyle kaldı, hiç bir zaman gerçek olmadı.
Peki bizim hayatımıza dokunan eller, hayatımızı zehir eden o ellerin sahipleri cezalarını kim verecekti. Hayatımızın, çocukluğumuzun büyük bir kısmını zehir eden bu insanlar ne zaman cezalarını çekeceklerdi. Cevabı, hiç bir zaman.
Savaş'ın bu grubu toplanmasının sebebini şimdi daha da anlıyordum. Kendi adaletimizi kendi intikamımızı kendimiz alıcaktık. Fakat birlikte, hep birlikte, sekiz canı yanan bireyle, çocukluklarının intikamını alıcaktık. Kendi adaletimizi sağlayacaktık.
Özgür'ü son gördüğümde hissettiğim tek şey çaresizlikti. Sadece çaresizlikle kalmayıp bir sürü duyguyuda yanında hissetmiştim. Fakat çaresizlik bambaşka bir ağırlığa sahipti. Özgür'ün okuması gerekirken çalışmasını ya çaresizliğe, yada dünyanın adaletsizliğine bağlayabilirdim. Fakat sanırım bana göre çaresizlikti. O yaşında bu kadar sorumluluğu omuzlarına yüklenmesiyseadaletsizlikti.
Özgür büyüdüğünde yaşanmamış bir çocukluk ile yaşamaya çalışıcaktı. Ve en ağır şekilde hayatını yaşamaya çalışıcaktı.
Bunun intikamını, bunu ona yaşatanları gerçektende süründürnek istiyordum. Kafalarını koparıp köpeklere.... Neyse.
Çektirdikleri acının bin mislini yaşamalarını istiyordum, istiyordum ama gerçekleştiremiyordum. Biz beraber geçmişimizin kötü karakterlerinden intikamını alıcaktık. Fakat Özgür büyüdüğünde bu intikam ateşi içine düşüp onu sömürecekti. Ve yanında bizim gibi insanlar olmayacaktı. Olmayabilirdi. Ve yanlış yapma olasılığı oldukça yüksekti.
Kapısının önünde durduğum yer, Evim. Çok çabalamıştım. Bu ev için, gece gündüz bulduğum her işte çalışmış, Melek için bir yuva oluşturmaya çalışmıştım. Başarmıştımda ama Savaş'ın intikam planı yüzünden sadece beraberbir kaç gün kalabilmiştik.
