Acı ne demek bazıları için bir bıçak veya kurşun yarası yada herhangi bir fiziksel acı. Hepsinin bir tedavisi vardır. Peki ya ruhun acı çektiğinde bir tedavi yöntemi var mıydı yada iyileştirir miydi?
Karşınızda iki yol var. Biri acı çekmek bir diğer...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Geçenlerde bir kitap okudum anne.. Bilinmeyen bir kadının mektubu diye. Seninde ben küçükken okuduğun, elinden düşürmediğin kitap. Çok merak ettim yani acaba o kitabın içinde ne varki annem tekrar tekrar okuyup duruyor diye. Sonra bende okudum ve farkettim ki o kitaptada geçiyor beyaz güller. Senin resmen aşık olduğun beyaz güller." Elmdeki gülleri mezara bıraktım. "Sen gibi kokan beyaz güller." Bir gülü elime alıp derin derin kokladım. "Anlamamıştım tabi o zamanlar ama bu kitabı okuyunca anladı-"
"Anne!!" Kafamı sesin geldiği tarafa hızla sağa çevirdiğimde bir çocuk gördüm. Dizüstü çökmüş yağmurdan dolayı çamurlaşmış mezara sarılı bir şekilde ağlayan küçük bir çocuk. Gözlerimi kısıp çocuğa bakmaya çalıştım ama uzaktı. Onu görmek bile çok zordu. Elimdeki gül ile son kez annemin mezar taşına bakıp.
"Geliyorum anne." Deyip çocuğun sarılı olduğu mezarlığa geldim. Çocuk ağlamaya devam ediyor bişeyler mırıldanıyordu. Biraz daha yaklaşıp dinlemeye başladım.
"Anne kalk! Kalk artık bu kadar uyuyamazsın. Biz bu kadar uyusak kızarsın ama sen dört ay iki gündür uyuyorsun. Anne bu çok uzun bir zaman demek. Kalk." Elini toprağa vurmaya başladı. Çaresiz bir şekilde, "Kalk anne!" Diyordu. Küçüktü, çok küçük bir kız çocuğuydu. Bu yaşadığı şey anesini kaybetmesi çok kötüydü heleki o yaşta. Üstünde ince bir solmuş mavi renginde kazak, altında desenli bir pijama vardı. Kısa saçları havanın sisli olduğundan dolayı ıslanıp kabarmıştı. Bu soğukta ayağındaki terlikleri saymıyorum bile.
"Anne kardeşim bekliyor. O seni görmezse çok ağlar. Kalk hadi." Deyip mezara sımsıkı sarıldı. "Kalmazsan gitmem. Ölürüm burda hem yanına gömerler beni. Kafasını kaldırıp mezar taşına baktı. "Cennet dünya gibi biryer değil dimi anne? Orda mutlu oluruz. Olamazsak bile sen yanımda olursun. Zaten sen yanımdaysan heryer cennet." Çaresizce ağlamaya devam etti. Yerimden bir santim bile kımıldamayıp çocuğu izliyordum. Yüzünü tam seçemiyordum. Bulanıktı sanki. Göremiyorumdum.
"Anne kardeşim var onu tek başına bırakamam. Onu yanlız başına bırakamam...ama, ama sensiz nasıl olucak anne...be-ben ne yapıcam." Deyip yüzünü gökyüzüne döndü.
"Allah'ım beni ve kardeşimide al annemin yanına. Madem onun yeri bu kocaman dünyada yok bizide al. Hem cennet büyüktür derler. Belki üçümüzede yer vardır" Mezara dönüp. "Lütfen, Lütfen." Çocuğun ağlamaları, dinmek bilmeyen gözyaşları ve haykırışları koca mezarlıkta yankılanıyordu. Gözümden akan yaşları silip çocuğun yanına oturdum. Boğazımı temizleyip elimdeki güle bakmaya başladım.
