Sözler vardı yanıltılı. Gözler vardı hakiki.
Neye, kime, nasıl güvenebiliriz ki? Herkes yalan söylüyor, ve biz dünyada yalancı olarak büyüyoruz ve yalancı oluyoruz. Peki yalansız dünya olmaz mı? Olmaz! Eğer mutlu olmak istiyorsan yalan fidanının dik...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkılarımız;
Reymen - Melek
Yalın - Deva bize sevişler
Yalın - Ki sen
Can Bonomo - Tastamam
Nasıl derler bilirsin - Sevilmemişim
İyi okumalar🖤
Oysaki ben onun ağzından çıkan her kelimeye bile inanıyordum. Ben ona koşulsuz inanıyordum ama o, beni ikinci kez yalanlarına inandırmıştı. Üçüncü olursa, işte o zaman biz diye bir şey olmayacaktı.
"Güneş sandığın gibi bir şey değil." Dedi. Telaşı birazda olsa geçmiş sakin konuşuyordu.
"Ne o zaman gerçek, anlatsana?." Diye ona sordum. "Benden sakladığın gerçek ne? Gerçekten çok merak ediyorum." Dedim alayla. Bitmesini istemiyordum.
"Babam." Dedi. Babası mı? Bana anlattığına göre babasını bulmaya gelmişti aslında. "Annem aradı. Tam uçağa binecekken. Gelmememi söyledi. Babamı bulmadan gelmemi istemiyor." Şaşırdım. Bunu bana da söyleyebilirdi.
"Madem böyleydi, neden bana söylemedin?" Ona karşı öfkeliydim ama en azından biraz daha sakindim artık. Korkmuştum. Beni aldattı diye çok korkmuştum. Ben yalnız kalmak istemiyordum. Ben annemin kaderini yaşamak istemiyordum.
"Haklısın söylemem gerekiyordu. Ama seni arayıp ne diyeceğimi bilemedim. Anneme öfkeliydim, babama da öyle." Konuşurken gözleri dolmuştu. "Özür dilerim." Diyip hızla beni kendine çekip sarıldı. Kollarımı kaldırıp ona karşılık vermedim. Sarılmadım ona. O an ona sarılmak içimden gelmedi, bir his beni ondan itti. Ama içimde ki ona karşı olan aşk, sevgi yine güçlü geldi. Kollarımı kaldırıp ona sarıldım.
"Sorun değil." Dedim soğuk bir ses tonuyla.
"Sorun. Baksana bir sorun olduğu sesinden belli." Dedi ağladığını belli eden ses tonuyla.
"Açıkladın. Bana yalan söylemenden nefret ediyorum sadece, tek sorun bu." Diyip ondan ayrıldım. Ve odadan çıkıp lavaboya girip hızla kapıyı kitledim.
O çok iyi bir yalancıydı.
Elimi yüzümü yıkadım. Kendime gelmem lazımdı. Bu bir hafta içerisinde çok kez yıkılmıştım. O kazadan sonra hiç bir şey eskisi gibi olmuyordu. Bazı yalanlar gün yüzüne çıkıyordu, doğrular ile.
Lavabodan çıktığım da geri odaya döndüm. Satürn yatakta oturuyordu, düşünceli bir şekilde. Beni fark etmesi ile hızla ayağa kalktı. "Küs müyüz?" Dedi. Gülümseyip onun dudağına bir öpücük bıraktım. Konuşmak şuan zor geliyordu, ama bir cevap beklediğini biliyordum.
