"ဒေါက် ဒေါက် ''
တံခါးခေါက်သံနှစ်ချက်သည် အခန်းထဲတွင် ရေချိုးပြီးအဝတ်လဲနေသူကို လန့်သွားစေသည်။
"ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ...''
တံခါးမဖွင့်ပေးပဲ အသံပြန်ပေးပြီး အဝတ်တွေကိုကမန်းကတမ်းဝတ်လိုက်သည်။
"ထမင်းစားချိန်ကျရင် အောက်ဆင်းခဲ့''
"အင်းး...သိပြီ''
အခန်းရှေ့ကခြေသံတရှပ်ရှပ်သည် တဖြည်းဖြည်းဝေးကွာသွားမှသာ တံခါးနားသွားပြီး အပြင်ဘက်သို့ တံခါးဟကာ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။
Sim Jake၏အရိပ်အယောင်ကိုမတွေ့ရမှ သက်ပြင်းချပြီး အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လိုက်သည်။
ကုတင်ပေါ်သို့ ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချရင်း အခုဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေတွေကို ထိုင်စဥ်းစားနေမိသည်။
ရုတ်တရက်ကြီး မုန်းပါတယ်ဆိုတဲ့သူနဲ့ခိုးရာလိုက်ပြေးသလိုအခြေအနေကြီးကို ဘယ်လိုကြီးပါလိမ့်။ဒီကြားထဲ ကိုယ့်ရဲ့အဖေက Sim Jakeအပေါ်ကို ခွင့်လွှတ်လို့မရတဲ့အမှားကြီးလုပ်ထားသေးတာ....။
ပြောရရင် ဖေဖေ့ကို တအားစိတ်ဆိုးမိတာအမှန်။ဒီလောက်ကိစ္စကြီးကို တစ်ခါမှ ဖွင့်ပြောဖူးခြင်းမရှိပါပဲ လိမ်ထားသည်။ကိုကိုသည်လည်း ဒီကိစ္စတွေကြောင့် Sim Jakeဆီမှာအလူးအလဲ နှိပ်စက်ခံနေရတာ။ဖေဖေက သူ့သားအရင်းကို မထိခိုက်စေချင်တာနဲ့ပဲ ကိုကို့ကို သူများဆီထိုးကျွေးပစ်တာ...။
တစ်သက်လုံး တလေးတစားနဲ့ ချစ်ခဲ့ရတဲ့ ဖေဖေက ဒီလိုတွေလုပ်မယ်ဆိုတာ ခုထက်ထိမယုံကြည်နိုင်သေးဘူး။
အဲ့ဒါကြောင့်လဲ ဖေဖေ့ကိုအရွဲ့တိုက်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့သာ ဒီလူနောက်ကိုလိုက်လာတာ...။ပြီးတော့.....ကိုကို့ကြောင့်။
ကိုကို့ကို ဒီလိုတွေမခံစားစေချင်တော့ဘူး။အခုလိုမျိုး ကိုယ့်အဖေကြောင့် ဖြစ်ရတာဆိုတော့ ပိုပြီးအားနာရသလို ခံစားရသည်က နှလုံးသားတစ်ခုလုံးကြေမွမတတ်ပဲမို့...။
အတွေးတွေလွန်နေသည်မှာ အချိန်အနည်းငယ်ကြာသွားလောက်ပြီမို့ သတိဝင်လာတုန်းလေး နံရံကနာရီကိုကြည့်မိတော့ 8:30ဆိုသည်ကိုညွှန်ပြနေသည်။
