Aslında bunu daha önce yayınlamam gerekiyordu, yani öldükleri zaman. Ama ben salak gibi bunu yazmayı unuttum(Çok zekiyimdir). O yüzden şimdi yazıyorum. Zaten kısa olur bu ziyaretin kısası makbul. Neyse iyi okumaalaaar♡
***
Ailemin evinin önüne gittim. Ayaklarım titriyordu. İçeri girdim. Her şey aynı. Onların güzel kokusu... Gözyaşlarım süzüldü yanaklarımdan. Onları daha hiç göremeyeceğim gerçeği beynimi yiyor. Onlarsız nasıl yapacağım? Düşünemiyorum. Masanın üstünde onların fotoğrafı vardı. O fotoğrafta ne kadar mutluyuz. Üçümüzün yüzünde güller açıyordu. Belki de ben olmasaydım daha da mutlu olacaklar. Ne yapacağım ben? SALAK JİSUNG! Gözlerim doldu. Hemde çok. Ama onlar bunu görseydi üzülurlerdi. Onlar için dayanıklı olmam gerek. Onlarla elbet bir gün görüşeceğim. Ve o gun benim en mutlu günüm olacak. Bu hayattan göçüp gideceğim gün. Evden çıktım. Çünkü biraz daha kalsam, bu acıya dayanamayacağım. Mezarlığa doğru yürüdüm. Zaten yakın. Giderken gül aldım. Annemin en sevdiği çiçek. Mezarlığa geldim ve gülleri annemin mezarının üzerine bıraktım. Onları orada görmek... İçim yanıyor. Orada daha fazla duramadım. Dayanamıyorum onları orada görmeye. Nasıl olur? Onlar kara toprağa layık değiller. Ama hepimizin gideceği yer orası. Sanırım alışmam gerekecek.
