What goes around, Comes around » One Direction

Chapter Nineteen.

Laatste hoofdstuk! Nog enkelt een epiloog, loves! :) x

Harry's P.O.V.

Met horror in mijn gezicht kijk ik naar Vanessa, en begin naar haar toe te rennen. De jongens beginnen te schreeuwen, maar ik blijf rennen. Te laat. Ik rende naar haar lichaam wat nu op de grond lag, en voelde hoe de tranen mijn ogen vulde. Ik knielde bij haar neer, en pakte haar lichaam in mijn armen. 

''Vanessa, alsjeblieft..'' fluister ik zachtjes, en druk een zacht kusje op haar voorhoofd, in de hoop dat ze wakker zou zijn, en niet buiten bewustzijn.. Wat had ik verwacht, tuurlijk is ze buiten bewust zijn, ze is geraakt door een freaking auto?! Ik hoorde voetstappen die steeds dichterbij kwamen.

''Vanessa!'' schreeuwde een jongens- nee, geen jongensstem.. Mannenstem. Ik hoorde Liam's stem ook, maar dat was duidelijk een vluchtig telefoongesprek voor een ambulance. Ik keek op, en zag hoe de jongen van wie ik de stem hoorde, deze kant op kwam. Ik neem aan dat het haar broer was, aangezien me ze had verteld dat ze met haar broer was. In plaats van dat hij naar zijn zusje toe loopt, vloog hij de bestuurder van de auto om zijn hals. Louis en Zayn rende er meteen heen, terwijl ik me weer op Vanessa richt.

Het doet me pijn om haar zo te zien, bloed rond haar gezicht door de snee langs haar voorhoofd, en derest van haar lichaam is niet zichtbaar door haar kleren. Wat als er nog meer bloed zit? Wat zal de schade zijn? Wordt ze nog wel wakker? Deze gedachtes zorgen alleen maar voor meer tranen, en ik voel hoe de eerste langs mijn wang glijd. Na een bepaalde tijd, voel ik een arm rond mijn schouders, en kijk naast me. Niall. Ook hij zat met tranen in zijn ogen te kijken naar Vanessa.

 Ik heb twee maanden gewacht op het moment dat ik haar weer in mijn armen kon houden, maar dit was niet de manier hoe ik het me voorstelde.. Totaal niet.

Louis' P.O.V.

Ik keek naar Zayn, die Jake eindelijk bij het normale heeft gebracht. De waas die hij voor zijn ogen had, was verdwenen, maar je kon zien dat hij laaiend was. De man van de auto is een afstandje verderop gaan zitten, waarschijnlijk bang voor Jake. Ik hoorde een ambulance, en Jake rende erheen. Meteen gingen de ambulancebroeders aan de slag met waarvoor ze waren gekomen; Vanessa. Ik liep er rustig heen, aangezien ik niet wou dat ik in de weg liep. Als ik mijn telefoon voel gaan, frons ik even, en haal hem uit mijn zak.

Eleanor..

Ik drukte op opnemen, en hoorde een diepe zucht.

''Lou.. Liam en jij zouden hier al een half uur geleden zijn.'' mompelde ze. Ik bijt op mijn lip, en kijk naar het beeld voor me. De ogen van Harry stromen over, en derest doet zijn best om het in te houden.

''El, kom alsjeblieft naar het ziekenhuis toe. Neem Danielle mee. Eerst liep het alleen een beetje uit, omdat we telaat op onze bestemming waren, maar het meisje waar Harry dus zo gek op is, is onder een auto gelopen en geen van ons kan nu weg.. Zie ik je daar?'' 

''Oh my gosh.. Ja, we zijn er zo!'' zei Eleanor geschrokken terug, en beide hingen we op. Ik liep naar de ambulance toe, waar Vanessa net in werd geschoven. De ambulancebroeders vertelde de regels over de familie, en Jake stapte in. Hij gebaarde naar zijn vriendin dat ze naar het ziekenhuis moet komen, en ik keek naar Harry. Hij was laaiend.

''Harry, kalm.'' mompel ik zachtjes, terwijl ik zijn arm vast pak, en hem iets meer naar achter trek.

''Nee, Lou! Ik wil bij haar blijven, ik moet wel met haar mee! Wat als ze het niet haald, of ze is haar geheugen kwijt?!'' schreeuwde hij hopeloos, en ik sloeg mijn armen om hem heen. Ik voelde hoe mijn schouder nat werd door zijn tranen, maar eigenlijk was dat iets van de dingen die me op het moment niets konden schelen.