What goes around, Comes around » One Direction

Chapter Six.

Jake's P.O.V.

Ik zit zuchtend op de rand van mijn bed. Ik had vannacht amper geslapen. Bij Vanessa, en eigenlijk bij iedereen gedraag ik me wel normaal, maar ik ben er nog altijd kapot van. Ik snap niet hoe Jessica me zo kon laten zitten.. Met onze oude buurjongen, juist hij.. Ik zucht eventjes, en sta op.

Opnieuw beginnen mijn ogen te tranen, en ik laat ze maar lopen deze keer. Hoe meer ik begon te huilen, hoe meer woede ik begon te voelen. Ik sloeg een lamp van mijn nachtkastje af, en hoor mijn moeder schreeuwen. Ik bijt op mijn lip, en veeg ruw de tranen weg. Dus Vanessa had ook iemand, waar ze niets over kwijt wou. Ergens wou ik m'n kleine zusje gewoon beschermen tegen al deze bullshit. Zij zou nooit pijn leiden.. Dat heb ik mezelf beloofd. Ookal weet ik dat ik er niet altijd zou kunnen zijn, ik zou er zoveel mogelijk aandoen.

Het idee alleen al, dat ze met een beroemdheid af sprak, en met hem weg ging.. en gehecht aan hem zou raken, met het idee dat hij veel weg zou zijn. Ik zucht eventjes, en ga weer op mijn bed zitten. Ik kijk naar de kapotte lamp.

Vanessa's P.O.V.

Ik bekijk voor de laatste keer de details van mijn haar en make-up, en kijk naar mijn kleding. Ik glimlach. Het was casual, maar toch apart. Ik loop naar beneden, en kijk op de klok. Ik had nog drie kwartier, en ik moest er nog heen.. Ik zou wel op tijd komen. Ik pak mijn iPhone, en mijn sleutels, waarna ik naar buiten loop, en even op een taxi wacht die ik vanochtend had gereserveerd. Ik glimlach als hij keurig op tijd is, en stap in. Rond vijf voor half twee, kom ik aan op het pleintje. Ik betaal de man en loop naar de Starbucks toe.

Ik sta in de ingang van de starbucks, en kijk even rond. Als ik Harry zie zitten, glimlach ik klein en loop erheen. Ik weet zeker dat mijn zusjes gek zouden worden als ze dit wisten, maar ik zelf wist er wel rustig onder te blijven.

Het kon me weinig schelen dat hij in One Direction zat. De muziek was wel leuk, maar niet iets waar ik uren lang naar luister. Ik tik op Harry's schouder, en zie dat hij zich meteen omdraait. Hij krijgt een lieve glimlach op zijn gezicht.

'Hey.' zei hij zacht.

'Hee.' antwoordde ik er glimlachend op, waarna ik tegenover hem ging zitten. Ik zag mijn tas op tafel liggen, en grijnsde even. 'Dankje.' glimlachte ik, en ik zag hem even op een vriendelijke geen-probleem manier knikken.

'Echt, ik schaam me nog steeds.. Over wat er gebeurt is.. Daarom vroeg ik je ook mee.' mompelde Harry beschaamd.

'Het maakt niet uit, gebeurt is gebeurt, en hard viel ik niet.' grijnsde ik.

'Toeval.. van gisteren.' zei Harry vrij ongemakkelijk, en ik zag hoe hij even kort wegkeek.

'Ach, mijn zusjes zijn gek van jullie.. Ik heb volgens mij niets van het concert meegekregen, door wat ik eerst dacht.. Na gisteravond ben ik best anders over jullie gaan denken.' glimlachte ik.

'Hoe dacht je eerst dan? En hoe nu? En trouwens, misschien een beetje laat maar, let niet op de jongens. Ze deden een beetje raar gisteren.' zei Harry aan één stuk door.

'Nou.. Jullie imago, wat ik las.. En mijn zusjes wou ik niet geloven. Nu weet ik dat ze gelijk hadden. En nee, Ik trok me er niet veel van aan gisteren.' grinnikte ik.

Het was schattig hoe zenuwachtig hij leek, maar ik wist zeker dat het gewoon door de druk van de andere jongens kwam. Waarom zou hij zenuwachtig door mij worden, hij wilt alleen maar zijn excuses aanbieden.. En als hij zijn imago niet wilt schaden.. Doet hij het maar zo. Ik twijfelde over mijn gedachtes, en steeds begon ik meer te merken hoe erg ik was met ontkennen. Ik keek op toen Harry oppeens voor mijn gezicht zwaaide, en ik glimlachte even.

'Wil je iets hebben?' vroeg hij. Ik dacht even na, en keek naar de grote borden die boven de kassa hingen, waarna ik er snel met mijn ogen overheen ging.

'Doe maar een warme choco.' glimlachte ik vrij verlegen. Opnieuw betrapte ik mezelf. Werd ik nou verlegen? Verlegen door iemand, van wie ik eerst niets moest weten? Ergens snapte ik niet hoe het nou kon.. Misschien wel liefde op het eerste gezicht? Vanaf mijn kant ten minste.. Nee, dat kon niet. Daar heb ik nooit in geloofd. Ik raakte in de war van mijn eigen gedachtes, en zodra ik door had dat ik zat te staren, wendde ik mijn blik af.

Nadat we wat gedronken hadden, en nog wat gepraat hadden was het alweer half vier.

'Ik moet naar de studio toe..' mompelde Harry opgegeven moment. Ik knikte begrijpend.

'Wat moet, dat moet.' grijns ik, waarna ik opstond, en mijn jas aandeed. 'Het was gezellig.' glimlachte ik.

'Dat zeker.' antwoordde Harry, terwijl hij zelf ook zijn jack aandeed. Hij zette wat stappen naar mij toe en ging voor me staan. 'Zie ik je nog is?' glimlachte hij klein. Ik zag hoe hij licht begon te blozen, waardoor ik ook een kleurtje op mijn wangen kreeg, gewoon omdat ik het schattig vond.

'Tuurlijk.' antwoordde ik verlegen, en keek even naar de grond, waarna ik hem weer aankeek.

'Well.. See you soon.' glimlachte hij, waarna we samen naar buiten liepen.  

'See you soon Harry.' riep ik hem nog na toen hij wegliep, en liep zelf naar de standplaats voor taxi's. Het was super, ookal merkte je dat het een beetje twijfelachtig ging, ik had het niet willen missen.