What goes around, Comes around » One Direction

Chapter Eleven.

Vanessa's P.O.V.

Ik wist precies wat ik hem wou zeggen.. Maar of ik de moed had, het ook echt te doen.. Een dilemma. Ja, een dilemma was het. Ik wist niet of ik hem de waarheid zou moeten vertellen. Als ik het hem zou vertellen.. Zou het dan.. Alles verpesten? Ik kon niet zeggen dat we precies een goede vriendschap hadden, ik kende hem net wat langer dan de andere jongens, en natuurlijk hadden we al wat meer gepraat, maar beide waren we verlegen, Al begreep ik niet waarom hij verlegen zou moeten zijn. Hij kon elk meisje krijgen, wie er ook maar op de aardbodum was.. En aan de verhalen van mijn zusjes te horen, was hij nooit verlegen bij meisjes in de buurt, waarom nu dan wel?

Harry's gekuch haalt me uit mijn gedachte. 'Oja..' zei ik zachtjes, en beet zacht op mijn lip. Moest ik dit wel doen? Moest ik hem wel alles vertellen? Of zal ik maar de helft vertellen? Of gewoon heel simpel? Een zachte zucht verlaat mijn mond, ik had nu echt geen idee meer. Opnieuw haalde ik nog een keer diep adem, en keek Harry opnieuw aan. Zijn heldere groene ogen staarde mij aan. Ik ging voor simpel.. Ik kon het hem nog niet vertellen, niet nu.. niet na twee dagen.

'Ik bedoelde het niet zo.. Het was gewoon onverwachts, en ik-..' Ik kon mijn zin niet afmaken of Harry kwam ertussen.

'Luister Vanessa, het zit zo. Al sinds die maandag, dat ik tegen je aanbotste krijg ik je niet meer uit mijn hoofd. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien, maar toen kwam dus de meet and greet met je zusjes. Vanmiddag, in de Starbucks? Dat was niet als excuus. Oke, natuurlijk voel ik me er nog schuldig over dat ik je liet vallen, maar ik wou je beter leren kennen, van waar ik je vroeg naar vanavond. Je bent een super meisje, super mooi, super lief.. Zoveel meer wat ik wil opnoemen, maar waar geen woorden voor zijn. Ik ken je niet lang, maar ik weet al wel dat ik je nooit meer uit mijn gedachte zou krijgen. De kus? Het was ongemakkelijk, en onverwachts, maar ik genoot er elke seconde van. Ik kon niet zeggen dat ik het erg vond, nee, alles behalve dat. Het was genant, genant op de manier hoe het gegaan is met truth or dare, en hoe snel het was. Toen je weg schoof, of.. schrok, schrok ik zelf ook. Ik dacht dat je weg zou gaan, dat ik je nooit meer zou zien, en dat ik het verpest had. Het contact. Jij bent het eerste meisje wat me verlegen krijgt, en al heb ik geen idee waarom ik het je vertel na twee dagen.. Ergens moest je het gewoon weten..' Harry zijn blik bleef me aanstaren, en hij ademde ook eens goed in nadat hij me alles aan één stuk door had verteld.

Ik zat met mijn mond vol tanden naar hem te staren, en beet zachtjes op mijn lip. Net op het moment dat ik iets wou zeggen, begon Harry weer.

'En ik snap het als je me nu niet meer wilt spreken, en ik snap het ook dat het niet wederzijds is, aangezien we elkaar pas twee dagen kennen.. maar ik moest het je zeggen, het werd ongemakkelijk in jouw buurt, dat ik me in moest houden, ik wist niet wat ik wél en niet kon zeggen, en toen begonnen de andere jongens opmerkingen te maken, waardoor ik nog stiller bleef. Zoals ik je al zei, ik ben nooit verlegen.. Maar jij.. Ik weet niet hoe je het voor elkaar krijgt, Ik wordt verlegen.. Ik durf niets meer te zeggen, of te doen, omdat ik bang ben dat ik het verkeerde doe en je afknapt..' zei hij vrij zacht. Nog altijd staarde ik hem aan. 

'Ik krijg jou ook niet meer uit mijn hoofd Harry. Sinds dat je tegen me aanbotste al niet meer. Ik had geen idee over je persoonlijkheid, en ik had geen idee over One Direction.. Enige wat in mijn hoofd bleef, was hoe lief je je verontschuldigde, en hoe perfect je krullen vielen, met de mooie, heldere groene ogen..' zei ik nog zachter dan Harry net al deed.

Harry keek me kort ongelovig aan, en glimlachte vervolgens, waardoor ik ook een kleine glimlach op mijn gezicht kreeg. Langzaam had ik door dat ik begon te blozen, en stond op. Zodra hij ook opgestaan was, gaf ik hem een korte knuffel. Dat we dit van elkaar wisten, zou niets veranderen. We kende elkaar net twee dagen, iets worden zou het niet.. Niet nu. Buiten dat, hij woonde niet in London.. Ik zou hem nooit kunnen zien door zijn rooster. Ik bijt even kort op mijn lip bij de gedachte. Ergens baalde ik ervan. Niet alleen omdat ik Harry nooit meer zou zien, maar ook omdat ik de andere jongens niet meer zou zien. Ik zal ze wel mijn nummer geven, en dan zien ze maar wat ze ermee doen. Dan zal ik snel genoeg merken hoe ze het vonden.

'Harry?' vroeg ik zachtjes, op het moment dat ik zag dat hij terug wou lopen. Hij draaide zich naar me toe, en knikte even. 'Waar gaan jullie naar toe? Hierna?' vraag ik opnieuw vrij zacht. Ik was op het moment gewoon te verlegen om normaal te kunnen praten. 

'Van London zouden we door gaan naar.. Liverpool.' zei Harry vrij rustig. Ik knikte, en liep achter hem aan, terug naar de kleedkamer. De jongens keken ons gespannen aan toen we binnen kwamen, maar beide hielden we onze mond. Ik ging op de bank zitten, en zag hoe Harry tegenover me ging zitten. Niall sprong naast me op de bank, en ik grijnsde even.

Toen hij zijn mobiel uit zijn zak pakte, pakte ik die brutaal van hem over, en zette mijn nummer erin, waarna ik mezelf een whats app berichtje stuurde, zodat ik zijn nummer had, en verwijderde vervolgens het gesprek. Niall keek me fronsend aan, en ik gaf hem glimlachend zijn telefoon terug. Al snel zag ik hoe Niall's telefoon langs alle jongens ging, en grinnik eventjes. Ook voelde ik vier keer mijn telefoon trillen. Ik grijns eventjes, waarna ik mijn telefoon uit mijn zak haal, en hun nummers ook toevoeg.

Ik legde mijn hoofd tegen Niall's schouder aan. Hij was een echte teddybeer, en eerlijk gezegt vertrouwde ik hem nu al mijn leven toe. Hij was lief, en niet zo verlegen, waardoor ik me meer op mijn gemak voelde bij hem. Hij voelde als een beste vriend voor me.

'Jullie zijn ook nog allemaal wakker, en ik weet zeker dat als jij in mijn positie stond, dat je gewoon naar huis was gegaan.' mompelde ik tegen Niall, en hij grinnikt even.

'Had ik inderdaad ook gedaan, maar jij bent een meisje.' zei hij simpel. Beledigd haal ik mijn hoofd van zijn schouder en kijk hem aan. Hij haalt grijnzend zijn schouder op.

'Chocola?' zei hij om me af te lijden. Ik grinnik even en schud mijn hoofd. 

'Nee dankje Niall.' glimlachte ik, en legde mijn hoofd terug op zijn schouder. Het was al vrij laat, en het verbaasde me eigenlijk dat we nogsteeds in het concertgebouw waren. Op dat moment hoorde je wat geschreeuw op de gang, en zwaaide de kleedkamerdeur open.