What goes around, Comes around » One Direction

Chapter Fourteen.

Vanessa's P.O.V.

Steeds begonnen de jongens me meer op de zenuwen te werken, wat vooral kwam omdat ik ze nog maar twee avonden kende, en ze me nu al hier wouden houden. Ergens zou het ook wel gezellig kunnen zijn, maar ik ga mijn broer missen.. en mijn zusjes ook wel. Mijn moeder minder, aangezien ze mij niet mag, heb ik het gevoel van. Ik keek naar het nummer wat ik net had ingetoetst, en bijt ik mijn lip. Ik voelde hoe Harry troostend over mijn arm wreef, maar reageerde er niet op. Ik bleef naar het nummer kijken, en drukte het uiteindelijk maar in. Na een korte tijd werd er opgenomen.

'Vanessa?! Waar ben je?!' werd er meteen door de telefoon geschreeuwt. Mijn moeder. Er was geen luidspreker voor nodig, om de andere jongens dat ook te laten horen. Ik beet op mijn lip, en haalde diep adem, waarna ik het gesprek op luidspreker zette.

'Mam, rustig. Ik ben bij.. ehm..' Ik beet op mijn lip toen ik niet verder kwam met mijn zin. Die zal mij nooit geloven.. Die zal nooit geloven dat ik in de tourbus zit van One Direction, waar ik twee dagen geleden nog totaal niet in geïntresseert was. 'Ik ben bij wat vrienden. Ik ben er blijven slapen.. Alleen.. We zitten in een tourbus, die niet stopt voordat de bus in Liverpool is..' probeerde ik er rustig uit te brengen.

'Liverpool?! Ben je gek in je hoofd Vanessa?! Niks Liverpool, Je komt nu naar huis, in London!' hoorde ze haar moeder boos schreeuwen. 'Jij komt de komende tijd niet meer weg! Je broer ook niet, na wat hij gister geflikt heeft.. Maar dat maakt niet uit, Jij komt het huis niet meer uit, en je wordt gecontroleert op je hersenen! Zomaar naar Liverpool.. Wat gaat er in je om?! Jij hebt nog heel wat voor je te staan als je terug bent, geloof mij nou maar.' ging haar moeder boos verder.  Ik beet opnieuw hard op mijn lip, gewoon om mijn gevoelens binnen te houden. Tuurlijk raakte dit me wel, maar om het te laten merken.. Nee, dat wou ik niet.

'Ik ben niet gek in mijn hoofd. Het was laat geworden gisteren, en er reed geen vervoer meer. Toen ben ik meegegaan de tourbus in, zonder te weten dat die zou gaan rijden..' Ik zuchtte eventjes. 'Maar weet je wat, laat maar. Ik hoef je niet meer te spreken.' ging ik verder, en hoorde mijn moeder er vanalles uitgooien. De ogen van de jongens werden steeds groter, en ik keek naar de grond. Terwijl ze nog aan het schelden was, hing ik op. Voordat de jongens iets konden zeggen, had ik een ander nummer ingetikt, en opgebelt.

'Hallo?' hoorde ik vanaf de andere kant van de lijn komen, en glimlachte even bij het horen van Jake's stem. Ik stond op, haalde de luidspreker eraf, en liep naar de slaapkamers toe.

'Jakey!' riep ik blij, nadat ik op het bed was geplofd, en staarde glimlachend voor me uit. 'Oke, voordat je iets zegt.. Ik wil dolgraag terug komen, terug naar London, alleen heb ik ruzie met mam, en niet een kleine ruzie ook.. De jongens willen me ook hier houden, maar ik weet het nog niet. Naar huis wil ik niet.. Maar ik mis je. Trouwens, wat heb je allemaal gedaan, wat ik hoorde ten minste?' ratelde ik aan één stuk door.

'Vaness! Je hebt geen idee hoe blij ik ben je te horen.. Ik maakte me zorgen, echt.' zuchtte Jake opgelucht, en ik glimlachte. Tranen sprongen in mijn ogen, aangezien mijn broer alles voor me betekende, ookal liet ik dat niet altijd merken. Ik mistte hem, heel erg. 'Vaness, luister. Blijf bij de jongens. Hou je telefoon aan, skype, alles. Ik moet je blijven spreken. Mama is niet goed bij haar hoofd meer, ze zit aan de drank. Cait en Ally slapen bij een vriendinnetje vanavond, en ik ben alleen thuis met mams, aangezien ze alleen maar doordrinkt, en ik de deur niet meer uit kom. Ik was bezorgd gisteren, kreeg ruzie met mam, en gooide wat dingen omver. Ook stress ik nog enorm, je weet wel waarover. Maar echt Vaness, blijf daar. Wij spreken elkaar wel, en desnoods kom ik naar je toe rijden als je weer vlakbij bent.' zei Jake deze keer aan één stuk door. Ik beet op mijn lip, het was moeilijk om te horen dat mijn broer het zo moeilijk had.

Louis P.O.V.

Ik keek Vanessa na, die met haar telefoon naar de slaapkamer liep, waarna ik Harry en Niall wat dodelijke blikken naar elkaar zag werpen.

'Doe niet zo kinderachtig..' vloepte er uit mijn mond, voordat ik het zelf doorhad, waarna ze mij aankeken. Hun blikken leken wel iedereen te vermoorden die om hun heen zaten. Oké, ik begrijp waarom Harry boos is, maar Niall zijn droom hoefde toch niet écht over Vanessa te gaan? Misschien wel over iemand anders? Oke.. Natuurlijk kwam het raar over toen ik Vanessa hoorde, hoe ze Harry wakker maakte, en de geluiden die Niall maakte.. Oké, ergens was het wel raar.

'Het maakt niet uit, ze heeft een vriendje. Je hoorde die laatste stem aan de telefoon.' mompelde Harry, waarna Niall even knikte. Ik rolde met mijn ogen. Het kon natuurlijk ook iemand anders zijn, wat Niall had kunnen weten, maar ach. Het kon me niet zoveel schelen ook, ik weet alleen dat ik me wel even met haar ging bemoeien zo, aangezien Liam, Zayn en ik nog de enige normale waren, tegenover haar, en haar moeder was niet bepaald aardig.

Ik stond op, en keek Liam kort aan. Aan zijn blik tezien, wist hij al wat ik ging doen, en dat hij Harry en Niall hier zou houden. Ik liep naar de slaapkamer toe, en liep naar binnen. Op het moment dat ik binnen liep, hoorde ik Vanessa gedag zeggen tegen degene met wie ze belde. Ik liep door naar mijn kast, en pakte een joggingsbroek die ik aandeed. Een shirt vond ik niet zo nodig, ze was volgens mij wel wat gewend. Ik ging naast haar op bed zitten. Kort keek ik haar aan, en zodra ik de tranen over haar wangen zag lopen, veegde ik die voor haar weg.

'Hee.' zei ze zachtjes. Ik glimlachte eventjes, en sloeg mijn arm, troostend, om haar heen. Ik hield haar tegen me aan, en wreef over haar arm heen. Ik kon er gewoon niet tegen als meisjes, of goede vrienden begonnen te huilen. Vooral niet omdat ik de oudste van de groep was, en me verantwoordelijk voor ze voelde. Misschien leek dat meestal wel niet zo, omdat Liam die taak op zich nam, maar het voelde gewoon zo.

'Rustig maar. Jij blijft voorlopig gewoon bij ons, en wat je nodig hebt, krijg je van ons. Het kan ons niets schelen dat je blijft, we vinden het alleen maar leuk, ondanks we je pas kort kennen. Je bent niet opdringerig, en vraagt voor niets, ookal bieden we het aan.. Maar we willen niet dat je iets overkomt nu thuis. En ik weet dat het hier nu ook heel raar loopt, met Harry en Niall.. Maar daarom zijn we een band van 5 personen, en ookal weet ik dat je Niall als je beste vriend ziet, en meer zoals dat, Iedereen is er voor je, en niemand zal iets doorlullen.' glimlachte ik, en zag dat er bij haar ook een kleine glimlach verscheen. 'Zo wil ik het zien.' ging ik verder, en knuffelde haar eventjes, waarna ik haar los liet. Het verbaasde me dat ik zo serieus was, maar ach.. Soms was het nodig.

'Dankje Lou. Ik ken jullie nog niet lang, maar met Niall trok ik al heel veel op en met Harry ging het nog stroef.. Maar ik weet zeker dat jullie alle vijf super zijn. Jullie helpen iemand die jullie amper kennen.. Ik heb nog nooit iets van jullie af willen weten, maar nu kan ik niet wachten tot ik alles weet, want ik vind het alleen maar fijn om met jullie te zijn, ookal kan het soms best genant zijn, zoals vanochtend.' zei Vanessa zachtjes. Ik glimlachte, en pakte haar hand vast, waarna ik haar van het bed trok.

'Je bent nu al, net een kleiner zusje voor me. Ook zo verlegen.' grijnsde ik, terwijl ik haar weer meetrok de gezamelijke ruimte in. Ze stribbelde een beetje tegen, maar liep uiteindelijk gewoon mee. 'Wat dachten jullie van een dagje het winkelcentrum in, als we in Liverpool zijn?' riep ik door de ruimte heen. Iedereen knikte vrolijk, en ik keek naar Vanessa die rustig tussen Liam en Zayn op de bank ging zitten. Ik drukte me nog eventjes tussen Vanessa en Zayn in, en grinnikte eventjes. 

'Weet iemand of er wortels zijn?' vroeg ik uiteindelijk uit het niets. Iedereen begon te lachen, behalve Harry. Hij keek me met een vrij serieus gezicht aan. Wat zou er met hem zijn? De gedachte herhaalde zich een meerdere keren in mijn hoofd.

Het was niets voor Harry, vooral niet om tegen mij chaggerijnig te doen.. Heck, hij heeft dat volgens mij nog nooit gedaan. Ja, hij reageerde zich wel is op mij af, omdat ik hem kon kalmeren, maar hij deed nooit chaggerijnig en geheimzinnig over de dingen die zich in zijn hoofd afspeelde. Ach, ik liet het gaan.

Vanessa legde haar hoofd tegen mijn schouder, en ik glimlachte klein. Ik mistte mijn zusjes.. Heel erg. Nou ja, nieteens alleen mijn zusjes.. Gewoon mijn familie in Doncaster, daarom was het zo fijn dat Vanessa hier was. Ze was niet opdringerig, en deed gewoon rustig.. Een beetje zoals Lottie.

Uiteindelijk viel Vanessa tegen mijn schouder aan in slaap. Grinnikend keek ik naar de andere jongens, die op dat moment druk bezig waren met een film uit te kiezen. Nou ja, iedereen behalve Harry.