What goes around, Comes around » One Direction

Chapter Five.

Harry's P.O.V.

Ik loop rustig met Liam mee, en kijk hem even vaag aan.

'Waarom?' mompel ik zachtjes, en mijn blik ging van vaag, naar vragend.

'Man, heb je jezelf wel is gezien? De seconde nadat ze wegkeek van jou, werd je knal rood?! En vertel is Harry.. Wat is er gebeurt?' grijnsde Liam. Ik bijt even kort op mijn lip als hij zegt dat ik rood aanliep, en twijfel of ik het hem zou vertellen.

'Nou..' mompel ik, en slik even. 'Ik zag haar maandag in de stad, in London.. Ik was op weg naar de studio, en was zo in mijn eigen wereldje, dat we tegen elkaar opbotste en vielen.. Maar al vanaf die seconde kreeg ik haar niet meer uit mijn hoofd?!' Ik schrok zelf van wat ik zei, en zucht even. Het laatste was niet echt de bedoeling..

Ik hoor Liam grinniken. 'Onze kleine Harry is verliefd, maar is bang het meisje nooit meer terug te zien.. Is het niet?' vroeg hij. Ik knikte klein. Liam was tenslotte diegene wie het meest serieus was van ons allen, dus ik kon het hem best vertellen.

'Ik ben niet bang haar niet meer te zien, ik weet het zeker dat ik haar niet meer ga zien.. Ze is op een meet and greet, het is toch raar om haar zo te overvallen? Ik liet haar struikelen, ze kent me verder niet eens?! Niet als mij, niet van mijn imago, ze moet niets van me weten..' zucht ik.

'Harry, luister nou. Jij bent nooit verlegen.. Je kan dit. Jij weet alles te verslaan, weet je nog? Wist je nog, de eerste keer dat je je solo moest doen, en dat je liever het podium niet op ging? Kijk is waar je nu bent. Die moed, die heb je. Je kan dit, ik weet het zeker. Draai er anders even omheen, vraag haar mee omdat je je excuses wilt aanbieden? Ik weet zeker dat ze met je meegaat.' glimlachte Liam geruststellend. Het was fijn hoe Liam altijd voor iedereen klaarstond. 

'Ik ga het proberen, Liam.' zuchtte ik zachtjes. 'Maar ik ben gewoon bang voor afwijzing.' mompelde ik er vlak achterna, waarna ik Liam zijn hand op mijn schouder voelde. 

'Jij bent Harry, Jij kan dit.' zei hij op een doordringende toon. Ik knikte klein naar de grond, en op dat moment kwam Vanessa aangelopen. Liam keek kort, van mij, naar Vanessa, en terug. 'Ik geloof dat Niall doordraait met zijn eten, of Louis met andere rare dingen.. Ik ga terug.' grijnsde Liam mijn richting op, waarna hij Vanessa nog even vriendelijk aankeek, en wegliep.

Ik zag hoe Vanessa mijn kant op kwam, en glimlachte klein. Ze keek wat verward naar de grond, kon ik uit haar blik opmerken, waarna ik haar vragend aan begon te kijken. 'Het klinkt misschien een beetje.. genant, maar.. Weet jij misschien waar de toiletten zijn?' vroeg ze zachtjes, en ook vrij verlegen. Ik knikte grijnzend, en wees naar rechts, waar een bordje tegen de muur hing. Ze sloeg haar hand tegen haar hoofd aan, wat me deed grinnikken. Op het moment dat ze de richting van de toiletten op wou lopen, pakte ik kort naar pols vast, die ik na een seconde ook weer los liet.

'Ga je morgen misschien mee? Iets drinken bij de starbucks? Gewoon om het goed te maken.. Voel me nogsteeds een beetje schuldig over dat ik je had laten struikelen.' knikte ik, en zag haar grijnzen.

'Onze popster voelt zich schuldig.. Nou ja, ik vind het wel lief hoor. Ik zal er zijn.' antwoorde ze er vlug na. Ik glimlachte.

Ze pakte haar iPhone erbij, waarna ze haar nummer erbij haalde, en die voor mijn gezicht hield. Snel pakte ik mijn iPhone ook uit mijn zak, waarna ik haar nummer in mijn contacten zette. Ik stuurde haar een smsje, zodat ze ook meteen mijn nummer had. Ik zag haar wat dingen intoetsen, waarna ze haar iPhone weer in haar zak schoof, wat ik zelf vervolgens ook deed.

'Als je het niet erg vind.. Ehm..' zei ze een beetje ongemakkelijk, en ik knikte begrijpelijk.

'Ik snap het.' grinnikte ik, waarna ik nog even lief glimlachte, en terug naar de kleedkamer liep. Ik had een zwak voor haar. Niet zomaar een zwak, een groot zwak. Ze was verlegen, maar toch met een spontaan tintje eraan. Het was leuk, en niet arrogant. Ik bijt op mijn lip, en liet me in de grote stoel zakken die in de kleedkamer stond. Niet veel later zag ik Vanessa de kleedkamer weer inlopen, die naast Niall ging staan, en even rondkeek.

Vanessa's P.O.V.

Harry's voorstel verbaasde me, maar ergens vond ik het wel leuk. Nog altijd viel ik als een blok voor zijn perfect gevallen krullen, en die heldere ogen. Zelf kon ik het maar amper geloven dat ik gek op hem was, maar ach. Ik keek naar mijn zusjes die nogsteeds van jongen naar jongen rende, die waren natuurlijk door het dolle heen. Ik grijns eventjes.

'Caitlin, Alyssa, Ik denk dat het tijd is om te gaan. De jongens hebben ook hun slaap nodig.' glimlachte ik, terwijl ik Niall nog even kort aankeek. Hij was eigenlijk de enige waarmee ik een soort klik had, als vrienden. Nou ja, eigenlijk was het met alle jongens wel een beetje hetzelfde, maar met Niall gewoon net iets meer, Ik wist niet hoe het kwam.

Mijn zusjes begonnen wild hun hoofdjes te schudden, dat ze nog wouden blijven, en ik grinnikte. 'Geef ze nog maar een dikke knuffel, en dan gaan we.' knikte ik. Zoals ik zei, besprongen mijn zusjes iedere jongen, met ongeveer een knuffel van een minuut, per persoon, waarna ze naast me stonden. Ik zei ze nog eventjes gedag, en gaf Harry mijn laatste blik, gewoon omdat ik hem morgen weer zou zien. Het was een fijne gedachte. Een geruststellende gedachte, aangezien ik eerst had gedacht dat ze meteen doorgingen, maar zo te zien nog een nachtje bleven.

Al snel stonden we buiten op het terrein, en stond Jake daar met de auto, ons op te wachten. Grijnzend stapte we in, en onze zusjes nog helemaal hyper van de meet and greet. 'Zo te horen hebben jullie het leuk gehad?' knikte Jake. Ik beet dagdromend op mijn lip, waarna ik mijn blik naar buiten liet glijden, en naar de lantaarnpalen keek. Mijn hoofd bleef hangen bij de afspraak van morgen.

Eenmaal thuis stormde ik naar boven, naar mijn kamer, aangezien ik mijn moeder liever niet onder ogen kwam op dit moment. Jake en mijn zusjes volgde mijn voorbeeld, alleen Jake liep mij achterna naar mijn kamer. Ik liet me op bed vallen, en hoorde hoe Jake de deur van mijn kamer achter zich dicht deed. Ik keek hem vragend aan, waarna hij even fronsde.

'Hoe kom jij zo dagdromerig, en zo blij, zusje?' grinnikte hij, terwijl hij naast me kwam zitten. Ik wendde mijn blik kort af. De gedachte van zijn problemen met zijn vriendin gingen weer door mijn hoofd, dus een grote golf van twijfels gingen door me heen. Kon ik het hem wel vertellen? Zou het hem geen pijn doen? Ik zucht zachtjes, en keek hem vervolgens weer aan.

'Ik ga morgen wat drinken met een vriend van mij. Gewoon een vriend.' grijnsde ik ontkennend, waarna ik even geloofwaardig knikte. Aan mijn broers hoofd te zien, was het niet geloofwaardig genoeg. Hij stond op, en liep naar mijn kamerdeur.

'Have fun, and sleep wel.' knikte hij nog, waarna hij waarschijnlijk terug liep naar zijn eigen kamer. Grijnzend trok ik mijn teken over me heen, het kon me maar weinig schelen dat ik mijn normale kleren nog aanhad. Ik was veelste moe om me nu nog om te kleden, en had er ook totaal geen kracht meer voor.