What goes around, Comes around » One Direction

Chapter Ten.

Harry's P.O.V.

Ik schrok een beetje van haar reactie, en keek beschaamd naar de grond. Had ik iets fout gedaan? Was ik niet goed genoeg? Ze was vast veel beter gewend.. Een normale jongen, met meer ervaring.. Dat zal het wel zijn.. Ik bijt op mijn lip. Ergens was ik wel blij dat de jongens al het praten deden, behalve bij de vragen dat het mijn beurt was. Ik keek kort de kring rond en zag dat de andere jongens ook een beetje verbaasd waren.

'Ehm..' hoorde je Louis de stilte verbreken, en iedereen begon hem aan te staren, zelfs Vanessa. Ik zuchtte zachtjes, bijna onhoorbaar, en richtte mijn blik weer op de grond.

Tuurlijk was ik bijna altijd heen spontaan als het om meisjes ging, zo waren de jongens dat ook van me gewend. Maar Vanessa was anders. Ze was niet zo makkelijk als al die andere, die voor me gingen omdat ik Harry van One direction ben. Ze was verlegen, maar ook spontaan.. Ik kon niet inschatten hoe haar karakter zou kunnen zijn, wat ook deels kwam omdat ik haar nu misschien 2 avonden kende, buiten de keer in de stad om. Ik keek naar hoe ze opstond, maar mijn blik dwaalde al snel weer af naar mijn handen, die bijzonder intressant waren nu.

'Ik eh.. ga naar huis.' zei ze zachtjes, waarna Niall opsprong.

'Jij gaat helemaal nergens heen?! Het is laat en .. wie weet wat er zou kunnen gebeuren.' mompelde hij, waarna hij kort pruilde. Opnieuw keek ik naar Vanessa. Je zag aan haar blik dat ze duidelijk twijfelde, waarna ze uiteindelijk toch de kleedkamer verlaatte. De blikken van de jongens waren nu op mij gericht.

'Ga achter haar aan..' mompelde Zayn, waarna Louis begon te knikken.

'Nee.. Niall, jij moet gaan. Ze vertrouwt jou duidelijk het meeste.' kwam er op een zachte toon uit mijn mond, en ik knikte even goedkeurend over mijn idee. Je zag hoe Niall langzaam de kleedkamer verliet.

Vanessa's P.O.V.

Ik liep beschaamd de kleedkamer uit, en liep snel de gang door. Ik zucht even als ik tussen een scheiding van twee gangen kom, en kijk kort beide zijde op. Beide herkende ik het niet. Kort bijt ik op mijn lip. Een kleine rilling van schrik loopt door me heen als ik een hand op mijn schouder voel, en kijk in de helder-blauwe ogen van Niall.

'Wat is er?..' vroeg ik zachtjes, terwijl ik hem nog altijd aankeek.

'Zoals ik al zei, blijf je bij ons. Het is al bijna half twee, openbaar vervoer rijd er niet meer, en taxi's zijn er niet meer te krijgen. Ten minste, geen betrouwbare.' knikte Niall bezorgd, terwijl hij zijn hand langs mijn arm liet glijden, naar mijn pols. Hij trok me mee richting de kleedkamer, en ik begon tegen te stribbelen.

'Nee Niall, ik wil dit niet. Ik ben echt geen klein meisje meer, ik kan echt zelf wel wat regelen.. Laat me nou gaan..' zucht ik. Niall bleef voor de deur van de kleedkamer staan, mompelde iets wat ik niet kon verstaan, en trok me vervolgens verder de gang in, zodat we even alleen waren.

'Komt dit door Harry?' zei hij zachtjes, Nadat we op de grond waren gaan zitten, en terwijl hij me aankeek. Ik sla mijn ogen neer, en staar naar de grond. Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe hij naar me keek. Hij wou een antwoord, dat wist ik zeker. Ik bijt op mijn lip.

'Ondanks dat we wat op hadden.. Bleef het ongemakkelijk..' zei ik op een zachtere toon dan Niall, die ookal vrij zacht praatte.

'Het spijt me.. Ik had iets anders moeten verzinnen, en Harry denkt nu dat hij iets fout heeft gedaan, waardoor hij zich schuldig voelt..' legde Niall uit. Voorzichtig ging mijn blik omhoog, en keek hem aan.

'Don't blame yourself Niall.' glimlachte ik klein. Ik stond voorzichtig op. 'Ik zal blijven.. Ik weet niet wát ik ga doen, hoe ik het ga doen, en hoe ik het me gemakkelijk ga maken.. Maar ik doe het voor jou.' ging ik zacht verder tegen Niall, en zag een glimlach op zijn gezicht verschijnen, waarna hij ook opstond.

Ondanks dat ik ze pas twee avonden kende, vertrouwde ik Niall het meest. Ik wist niet hoe het kwam, hij had gewoon een uitstraling dat je hem alles kon vertellen, wat fijn was. Ik wist dat ze weer zouden vertrekken, en dat ik ze nooit meer zou zien.. maar laat ik er het beste van maken. Oké, ze woonde dan wel in Engeland, maar niet in London, dat wist ik onderhand wel van mijn zusjes.

Met mijn blik op de grond gericht, loop ik Niall achterna de kleedkamer binnen, en ging zonder iets te zeggen op de stoel zitten. Niall tikte op mijn schouder, en ik wist meteen wat hij bedoelde. Ik bijt op mijn lip, en stond weer op, waarna ik Harry aankeek.

Eigenlijk was het ongemakkelijk. Ik deed of ik ze al jaren kende, terwijl het duidelijk een stuk korter was.. Wat zouden ze wel niet van me denken? Zodra Harry doorhad dat ik hem aankeek, staarde hij mij ook even aan. 

'Kom je even?' vroeg ik bijna onhoorbaar, waarna ik hem zag knikken, en opstond. Ik liep de kleedkamer uit, en zag dat Louis, Liam en Zayn mij vragend nakeken, waarna ze zich op Niall richtte, wat best fijn was voor mij.

Terwijl ik terugloop naar de plaats waar ik net met Niall zat, hoorde ik Harry's voetstappen me volgen. Ik ging weer op de grond zitten, en zag hoe hij dat ook deed. Beide keken we wat ongemakkelijk naar de grond. Ik moest iets gaan zeggen, en eigenlijk wist ik al precies wat.. Maar hoe ik het moest brengen, was een raadsel. Ik haal nog eens diep adem, en kijk naar hem.