KARAMELA

10. BÖLÜM

Dudaklarından çıkan kelimeler ise, iki genç adamın hem gözlerini doldurmaya hem de kalplerini sızlatmaya yetmişti.

Yağız sağ elini sımsıkı yumruk yapmış bir şekilde Ela'ya bakıyordu.

Kerem gözlerini kapatıp, başını geriye attı ve derin bir nefes aldı. Ne olduğunu anlamamıştı. Ela'nın bu hali öfkelenmesine sebep olurken, aynı zamanda da onu incitmemek için sakin kalmasını sağlıyordu. Başını hafifçe sağa sola salladı.

''Abicim bak bana.''

Başını olumsuzca sallayan Ela'nın çenesinden tuttu.

''Hadi güzelim bak bana lütfen.''

Tedirgin bir şekilde Kerem'e bakıp başını tekrar öne eğerek bakışlarını kaçırdı. Genç adam kollarının arasında titreyen Ela'nın saniyelikte olsa gözlerindeki korkuya şahit olmuştu.

''Ufaklık, korkma. Ne olduğunu söyle bana..''

Kerem ne söylese Ela'dan cevap alamıyordu. Küçük kız kollarının arasında iyice küçülmüş, içini çekerek ağlıyordu. Sakin kalmaya çalışarak Yağız'a döndü.

Kenarda ellerini yumruk yapmış sadece Ela'ya bakan kuzenine ''Yağız ne oldu?'' diye sordu.

Yağız başını sağa sola sallayarak ''bilmiyorum'' diye fısıldadı. Bu fısıltı Kerem'in biraz daha sinirlenmesine sebep olmuştu. Biliyordu Yağız asla yanlış bir şey yapmazdı ama Ela'nın böyle korkup ağlaması, bodrumda kalacağını sanması.. O yukarıdayken ne oldu da bu kız bu hale geldi. Onu sorguluyordu.

''Alt tarafı çanta hazırlamaya gittim. Ne oldu o arada?''

''Bilmiyorum..''

''Kızın yanında sen vardın! Ne demek bilmiyorum!'' Kerem kendisini tutamamış adeta kükremişti.

''Bilmiyorum abi.. Yemin ederim bilmiyorum!'' Yağız'ın çaresiz çıkan ses tonuyla yanındaki koltuğa oturdu.

''Ulan!''

Ela bir süre sonra kendisine gelmiş ve gerçek ana dönmüştü. Burada halası yoktu. Artık onlar, cezalar ve dayak yoktu.. Rahat bir nefes aldı. Ağlamaktan boğazı ve gözleri acımıştı. Üstelik Yağız'ı halası olarak algılamış ve ondan çok korkmuştu. Kendisi yüzünden birde Kerem ona bağırmıştı. Çok utandı o an. Ona yardım eden insanlara ayıp ettiğini düşündü ve ''özür dilerim'' dedi.

Kerem ve Yağız, Ela'nın konuşmasıyla hızla ona baktılar. Kerem geri çekilmek isteyen Ela'yı tutarak kendisine bakmasını sağladı.

''Ufaklık, iyi misin?''

Başını sallayarak ''evet'' diyen Ela, Yağız'a doğru bakıp ''özür dilerim Yağız abi'' dedi.

Yağız koltuktan adeta uçarcasına kalkıp Ela'nın yanına gitti. Kendisine doğru çekerek sıkıca sarıldı.

''Nasıl korkuttun beni Ela!'' Yakarırcasına çıkan sesiyle rahatlayan Yağız, ellerini Ela'nın yanaklarına koyarak gözlerine baktı.

''İyi misin?''

Dudaklarını büzerek başını salladı. ''İyiyim.. Sizi de endişelendirdim özür dilerim..'' dedi.

''Sen bizi düşünme ufaklık. Ne oldu onu söyle?''

Kirpiklerini kırpıştırarak, ''şey anlatmasam olmaz mı?'' diye masumca sordu.

Kerem kaşlarını hayır anlamında yukarı kaldırdı. Yağız'ı göstererek ''kendine biraz daha gelmeseydin şunun gırtlağına yapışacaktım. O yüzden anlat ufaklık.''