Anonim +18

17- FİNAL +18

Hhhooğğpppııllaaaağ

Ben geldim naber nasılsınız??

!!Bölüm düzenlenmiştir!!

3 gündür kimseyle konuşmuyor. Kapı çaldığında açamıyordum.

Yediğim tek yemek ise çikolataydı. Suyu saymazsak tabii.

İlk defa televizyonu açtım ve kanalları dolaştım.

5 dakika önce hıçkıra hıçkıra ağlayan ben değilmişim gibi.

Önüme gelen bir kanal da durdum. Dizi vardı Canım Babam...

Televizyonu kapattım ve odama gidip üzerimi değiştirdim.

Altıma rahat siyah bir tayt üzerime de kısa kollu bol bir tişört geçirdim. Telefonumu elime aldım ve anahtarımı da kılıfın arkasına sıkıştırdım.

Bahçeye çıktım ve biraz yürüyüp ilk bulduğum banka oturdum.

Etrafımı izlerken birden önümde küçük bir kız düştü.

Koşarak yanına gittim ve göz yaşlarını sildim.

"İyi mi-"

"Cemre!" Bir adam koşarak yanımıza geldi ve çocuğun yanına diz çöküp ilgili gözlerle baktı.

"Bir yerin acıyor mu babacım, hastaneye gitmek ister misin?"

Kız ağlayarak babasının omzuna kafasını yasladı ve sıkıca sarıldılar birbirlerine.

Ben bu sahneyi daha fazla izleyemediğim için koşarak oradan uzaklaştım.

Göz yaşlarımı durduramıyordum.

Adam kızına bir yerinin acıyıp açımadığını sormuştu.

Benim heryerim acıyordu.

En çok da kalbim. Ama benim hastaneye ihtiyacım yoktu ki. Sadece babamın sıcak kollarını istiyordum. Ona nazlanmak, onunla gezmek, gülmek, eğlenmek, onunla ağlamak, onu kıskandırmak, erkek arkadaşımla tanıştırmak...

Başka bir banka oturduğumda telefonum titredi.

Anonimci: iyi misin? Lütfen bir şey yaz en azından iyi olup olmadığını. Ben her zaman yanındayım güzelim lütfen bunu unutma.

Bu mesaja daha çok ağladım.

Mesaj kısmına girdim ve konumumu gönderdim.

Evet bunu yaptım.

Benim yaslayacak bir omuza ihtiyacım vardı.

Yalnız kız: lütfen gel yaslayacak bir omuza ihtiyacım var...

Anonimci: yoldayım güzelim 5 dakikaya yanındayım.

Telefonu kapattım ve göz yaşlarımı sildim.

Ama daha çok aktı.