Lades

Bölüm Beş- Tehdit

  Normalde dün akşam tamamlayıp yayımlayacaktım ama ağrı kesici içmeme rağmen baş ağrım dinmedi bende yattım uyudum.

Yazabilirsem iki bölüm falan yazacağım inşş yetiştirebilirim.

Güzel yorumlarınız için size çokkk teşekkür ediyorum, iyi okumalar aşkolarr😙🛐🛐🛐

•••

Önümde duran telefona baktım. Sonra ise kafamı kaldırdım ve dolu gözlerle bana bakan İlayda'ya baktım.

Olayı anlatmış ve teyit etmek içinde Korkut'u aramamı istemişti. Ona elbette ki güveniyordum. Benim kızgınlığım da kırgınlığımda sadece benden sakladığı içindi.

"Aramayacağım." dedim telefonu ona doğru iterek. "Söylediklerine inanıyorum."

"Gerçekten mi?" dedi İlayda gülümseyerek.

"Gerçekten." İlayda, birde gülerek boynuma atlayınca bende güldüm. "Ama bu hala sana kızgın olduğumu değiştirmez." deyince geri çekildi. "Özür dilerim gerçekten."

"Bir ton özür diledin zaten tamam. Sen ara Korkut'u." dedim ve geri yaslandım. "Gelsin buraya konuşalım."

"Saçmalama istersen. Sence ben çağırdım diye gelir mi?!"

"Bir söyle. Anlatsın bize neyin ne olduğunu."

Kafasını salladı ve telefonunu eline aldı.

"Alo?" dedi telefonu kulağındayken. "... Yok bir şey olmadı. Sadece," dedi ve bana baktı. "Defne öğrendi. Ve şuan her şeyi detaylıca bilmek istiyor... Hayır.. Senden öğrenmek istiyor.." biraz bekledikten sonra kafasını salladı sanki o görüyormuş gibi. "Seni çok görmek istiyor Defne." deyince gözlerimi sonuna kadar açtım. MANYAK MIYDI BU KIZ?!!

"Ne?!" dedim ayağa kalkarak.

"Oda seni çok öpüyor. Söylerim tamam." dedi ve gülmeye başladı. "Manyak mısın sen?!" diye yastığı ona fırlattım. O ise hala gülüyordu. "Şaka şaka." dedi ve telefonun kapanmış ekranını gülerek bana gösterdi.

"Salak kalbime iniyordu." dedim geri yerime otururken.

"Aaa! Neden?"

"Geliyor muymuş?"

"I-ıh. Çok meşgulmüşşş." dedi göz devirerek.

"Bugün olmazsa bile gelecek o." dedim çenemi kaldırarak. Gelicekti elbet. Hastane yerine beni başka bir yere götürdüğüne göre işin tamamiyle içindeydi.

Kim neden beni zehirledi, zehirlemek istedi bilmiyorum ama benim adım da Defne ise bunun peşini bırakmazdım.

İlayda bana söylememekte haklıydı. Ne kadar belli etmesem de bir köşeye geçip ağlamak istiyordum. Ne zaman uyuşturucunun konusu geçse gözlerimin önüne o an geliyordu. Unutmak istediğim anlardan biri.

Ailem, gözümün önünde eriyip giderken benim yapabildiğim tek şey köşeye çekilip ağlamaktı. Elimden bir şey gelmiyordu. Hatta hiç bir şey gelmiyordu. 

Biz aslında mutlu bir aileydik. Ta ki evimize bir adam gelene kadar.

Babam eski bir asker olduğu için görevini bırakınca tanınmış bir adamın korumalığını yapmaya başlamıştı. Ben o sıralar 10 yaşlarında olduğum için pek hatırlamıyordum. Korumasını üstlendiği adamın evineydi sürekli. Bir gün ben evde tek kalınca izin isteyip yanında beni de götürmüştü. Ev o kadar büyüktü ki çocuk aklımla eski mahallemizin tamamı buna sığar diye düşünürdüm.