දවස් දෙකක් ගියා මරියා මාව බලන්න ආවෙම නෑ. සසනිඳුගෙන් ඇහුවම ඌ කියන්නෙත් නෑ. ත්‍රිශ්වීගෙන් ඇහුවම "එයා අපේ ගෙදර ඉන්නවා. අනිත් ඒවා නම් මන් දන්නේ නෑ." කියලා මාව තවත් පටලවනවා. වෙච්ච දෙයක් වෙච්චාවේ ඒත් මන් මොනාද මේ මරියාට කලේ?
"අය්යේ!" රිශ්මි!? රිශ්මි ඇවිත් මගේ ඇද උඩට නැගලා මාව බදාගත්තා. මෙයා කොහොමද මෙහෙ?
"රිශ්මි? කොහොමද ඔයා මෙහෙට ආවේ?"
"මරියා අක්කා එක්කන් ආවේ!" මරියා? මන් දොර දිහා බැලුවත් එදා රිශ්මි එක්ක හිටපු ගෑනු කෙනා ඇරෙන්න කවුරුත් හිටියේ නෑ.
"කෝ එයා?"
"එළියේ වාඩිවෙලා ඉන්නවා." රිශ්මිව පහලෙන් තියලා මන් නැගිට්ටේ මරියාව බලන්න යන්න වුනත් ත්‍රිශ්වී මාව නැවැත්තුවා.
"සේලයින් කටුවත් ගලවන් දුවන්න ද හදන්නේ? එයාට ඕනේ නම් එය් නේ ඔහේ යන්න ඕනේ නෑ." කට තලන්න හිතයි ඒත් එයා කියපු එකෙත් වැරැද්දක් නෑ. මන් මොකටද එයාව බලන්න යන්න ඕනේ. ගුටි කාලා ඉස්පිරිතාලේ ඉන්නේ මන් නේ. එයා තමයි මාව බලන්න එන්න ඕනේ.
මන් ආයෙම ඇදෙන් ඉදගෙන රිශ්මි එක්ක ඕප දූප ගොඩක් කතා කරා. එයාට ආර්යන් එක්ක ඉන්න පුළුවන් වෙන වෙලාවල් හම්බෙනවාලු. එයා ආර්යන් ගැන ගොඩක් විස්තර මට කිව්වා. ආර්යන් දැන් චන්ඩියෙක් වගේ ලු හැසිරෙන්නේ. ආයේ ඉතින් අය්යා වගේම ඉන්න එපැයි මල්ලිත්.
"යා තමුසේ! මන් එළියේ විනාඩි පහළොවක් හිටියා. මෙතන ඉදන් බබ්බු නලවනවා ද?" කාමරේට කෑ ගහගෙන ආපු මරියා අතේ තිබ්බ හෑන්ඩ් බෑග් එකෙන් මගේ ඔලුවට එකක් දමලා ගැහුවේ හිතක් පපුවක් නැතුව. මමත් අතෑරියේ නෑ. බෑග් එක මගේ පැත්තට ඇද්දේ මරියාව මගේ ඇගට වැටෙන විදිහට. එයා වැටුන ගමන් එයාගේ කඩා දාපු කොණ්ඩේ ඇද්දේ දෙය්යෝ, කුරුල්ලෝ මැවිලා පේන්න.
"ඌයි!! තිරිසන් සතා! " කිරිඅප්පට බොල අඬනවා නේද මේ යකා! මරියා එයාගේ අත් දෙක මගේ දිහාට දික්කරද්දී මන් ඇස් පියාගත්තේ මට හොඳ පාරක් වදී කියලා බයට වුනත් මගේ බෙල්ල වටේ දැනුනේ සීතල ස්පර්ශයක්. කෙල්ල අඬන්නේ ගහපු එකට නෙවෙයි. අනේ පව් මගේ යාළුවා මාව දැකලා හොටු කෙල්ල වගේ අඬනවා.
YOU ARE READING
ᴄɪɴᴅᴇʀᴇʟʟᴀ ᴀɴᴅ ᴍᴇ «ᴄᴏᴍᴩʟᴇᴛᴇᴅ»
Non-Fictionරටම පිළිගත් එකම රාජකීය පව්ලේ කිරුල හිමි කුමරිය, ත්‍රිශ්වී.. ආරක්ෂකයෙකු ලෙස කුරාත්‍යක්‌ වලට බැඳෙන කඩවසම් තරුණයා සිහස්න.. සැබවින්ම ඇයද කිරුළට හිමිකම් කියන්නේ? රාජකීය පව්ලේ සැගවුණු සාමාජිකයෙක් ඉන්නවා ද? එහෙනම් ඒ කව්ද? මේ ඔවුන්ගේ කතාව. †CINDERELLA AND M...
