Benim Mektubum

1.Mektup NEFRET YEŞİLİ

Bilmeyin siz bilmeyin.
İnsan öğrendikçe acıyor çünkü.
Siz sevgisizliği öğrenmeyin.

Sevgiyi vermediler ama herşeyimi almak istediler.
Verdim verebildiklerimi ama onlar yetinmediler,yine istediler daha fazlasını istediler hep.

Bir kere aşkla baksaydı dünyamın rengi değişecekti.
O bunu bilemedi.

Kimse bilmedi,kimse bilmek istemedi.

Bir gözyaşlarım vardı,bir onlar beni anlıyordu.
Bir onlar hislerimle alay etmiyorlardı.

Kırılsın istemedim ama sadece bir kere bu his onu da sarsın istedim.
Bu benim sevgimin üzerinde bir leke mi bilemedim.

Bana bir katil diyorlar bir de deli.

Bu ne demek anlamayın ben de anlamadım zaten.

Siz de öyle yapmıyor musunuz?Taşıyamadıklarınızı silmeye kalkmıyor musunuz?
Bir kere dürüst olun yalnız bir kere.

Herkes birşeyler silmiştir hayatından,yaşanmışlıklardan.

Ölüm kaç defa kapımdan kafasını uzattı,kaç defa bana gülücükler saçtı biliyor musunuz?

Ama yapmadım onu kabul etmedim, edemedim.Sonra o da gitti,küstü galiba.

Bana deli diyorlar,bir odadayım saymadığım zaman kadar.
Giriyorlar,çıkıyorlar ve bana acıyorlar.
Bazen de korkuyorlar,ellerimi ve ayaklarımı yatağıma bağlıyorlar,bu halde onlara saldıramayacağımı düşünüyorlar oysa zihnimde hepsini teker teker çoktan ölüme kavuşturmuştum,hakettikleri sonlar zihnimdeydi.

Hayır şimdi beni ayıplamayın,çekin o kirli gözlerinizi,bana bunu yaptıran sizsiniz.
Suçlayamazsınız beni asıl suçlu sizken.

Benden korkmayın,bana acımayın sadece sevin,siz  olmama izin verin demiştim.
Hatırlıyorsunuz evet hatırlıyorsunuz.
Sevgisizlik öldürür diyorlardı ya işte ben öldüm.
Artık istesenizde sevemezsiniz,ben ölüyüm katilim de sizsiniz.

Sakın bana şaşırmış gibi bakmayın,sakın bunu yapmayın.
En başından bu sonu sizde bende biliyorduk.
Hadi itiraf edin,benim katil olduğumu düşünen  kirli zihinleriniz,benim için böyle bir son istedi.
Söyleyin,söyleyin bu defa ağlamayacağım.

Bu sizlere ilk mektubum.Okumayacaksınız biliyorum o yüzden size değil her satırını kendime yazıyorum,kendi kendime.

Deli,dört harf,iki hece,kolayca dudaklarınızda yuvarlıyorsunuz ya ben yutkunamıyorum işte.

Siz söylerken hesap etmiyorsunuz ya ben gecelerce ölçtüm, çok ağır geldi.

Ağırdı,o çok ağırdı,sonra kalbim ağrıdı.

Işıksızsınız hepiniz.

Korkuyorsunuz benden,her an size bir şey yapacağımdan korkuyorsunuz.

Bağlıyım ben kendime de yetemiyorum ki.

Bu ne demek bilmiyorsunuz,bilemez siniz.

Mektubumu okumanızı isterdim oysa,okurda kendiniz olmaktan utanırsınız.

Beni öldürdünüz siz,her gün katil dediniz ve ben bir gün öldüm.
Ama korkmayın size kimse beni öldürdüğünüz için katil demeyecek.

Bir resim çizseydim tüm koyu renklerimle bile sizin karanlığınızı resmedemezdim.
Siz karanlıksınız,ışıksızsınız.

Kinim,nefretim,beni kötü biri yapıyorsa,ben çok kötüyüm,ben en kötüyüm.

Yılan olmak isterdim,zehrimle sizi boğmak için.
Bıçak olmak isterdim,sizi derinden yaralamak için.
Deli olmak istemezdim ama deli olmak istemezdim.
Bana neden bunu yaptınız,ben deli olmak istemezdim.
Dünyadaki her kötü şey olmak isterdim,ama deli değil,deli değil.

Anımsadıklarım yetmiyor,bu yeşil odada her gün biraz daha deliriyorum.
Burası bana iyi gelmiyor,bunu kimseye söyleyemiyorum.
Söylesem de deli deyip geçiyorlar,deli diyor ve gidiyorlar.

Bir nefret yeşili oda ve bir ben kalıyor geride.

Hayır,hayır ben değil DELİ kalıyor geriye, nefret yeşiliyle.

**********

Huuhhhh    şöyle bir soluklanayım.

Kurgu bir anda zihnimde yer edindi,bende neden yazmayayım dedim ve işte ilk bölüm.

Nasıl beğendiniz mi?

Yani savaş,krizler,hergün bataklığa sürüklenen bir gençlik,böyle bir ortamda nefretimizi bir yere boşaltmalıydık değil mi?

Size de tavsiye ederim,çokkk iyi geliyor.

Tabi biraz benim kişiliğime ters ama içimden geldi.

Bol bol eleştirin lütfen.

Bu arada küçük bir sır verebilir miyim?
Mavi benim diğer adım.bsbsbwnw

Mavili kalınnnn.