Benim Mektubum

4.Mektup YANMIŞ KIRILMIŞ KORKAK

 

Kalbimin sıcacık olduğu günlere hasretim ben.
Dudaklarımın tebessüme aşık olduğu zamanlara.

Soğudum.

Zemheri soğuklar var şimdi gönlümde.
Kimse ısıtmayacak,ben soğuğuna alışacağım.

Ne almıştı yıllar benden,ne vermişti bana sahiden?

Onların gerçekliği  kaybolduğunda tüm ışıklar birer birer yanmıştı,ben o zamana kadar kördüm.

Ben dünyayı görmedim,güzel bedenlerin içindeki çirkin ruhları göremedim.

Herkesi içini görmek isterdim,tüm benliğini tek bir karede.

Oysa her insan bir kitaptı,sayfalarında kaybolmak lazımdı,ilk paragraftan kimse anlaşılmazdı,son hecesine kadar okumak,anlamak.

Sıcaklığına alışmadığınız şeyin soğukluğu yakmazdı asla.

Anlamak zor olmamalıydı,anlaşılmak zor olmamalıydı.Olmayanların olmamalıydı benim için.
Oysa bir kere anlar gibi baksaydınız,gözlerim en güzel şiirlerini sizin için yazardı.

Kalbine kötülük tohumları ekmiş insanların hiç bir iyilik yapamayacağını çok küçükken öğrenmiştim oysa,kolay kandım,kanmak istedim.

Ben yalanlara inanmak istedim,beni yalanlarına inandırmalarına ben izin verdim.

Güçsüzdüm,korkaktım,ben hiç başım dik olmadım...
Güvenemedim hiçbirinize.

Karanlığın içindeki ışık ben değildim hiçbir zaman,ben hep zifiriydim.

Kötülüğe sizinle başladım,siz iyi değilsiniz.

Ben deliyim,siz iyi değilsiniz.
Benim zihnim ,sizin vidanınız sizde değil.

Tutunduklarım zerafetinin sahiciliğinden firar ettiğinde yer beni kendine tutsak etmekten kaçınmamıştı.
Beni dibe en dibe hapsetmişti.

Burası soğuktu,ben deliydim,sen bilmedin,ben üşüdüm,sen görmedin,burası karanlıktı,ben kördüm,sen sevmedin,ben öldüm,sen güldün.

Yokluğun tel örgülerle ayırmıştı beni senden.
Sana gelmek olmazdı, sen den gitmek yaratılmamıştı,ben senin arafındaydım.

Onlar kanattılar,onlar acıttılar,onlar bilmediğimi sandılar,biliyordum,onlar görmediğimi sandılar,görüyordum.

Onlar sevmediler,ben onların beni sevmesini isteyecek kadardım işte.
Ben küçüktüm,ben yitiktim.

Senin görkemin ruhuma ilk gölgesini sunduğunda kalp şarkım eşsizdi.
Ben seni tanıdım,kalbimin şarkısını duydum.
 

Korku tüm bedenimin üzerine sürülmüş bir kömür lekesiydi.
Cam kırıkları boğazımda yuvalandığında küçüktüm.

Onlar deli olduğumu söylediklerinde belki dedim belki ya onlar ya ben.
Bilemedim belkide...

Ama sonra hemen inkar ettim,hangi deli,deli olduğunu kabul ederki zaten.
Etmedim onları suçladım,çünkü onlar suçluydu,tüm olanlar onların suçuydu.

Bazen kabul ediyorum çünkü hafifliyor ruhum,özgürleşiyor sonra.
Ama hemen yine inkar ediyorum,acımı hafifletmek için sizin bana sunduğunuz bahaneye sarılmak ne kadar da siz gibi.

Çiçekler solsun,sizin olduğunuz dünyada yeryüzünde tek bir çiçek umutla açmasın.

Kimse gelmiyor buraya,kimse sormuyor bana?
Nasılsın?

Bir kelime nefes almaktan daha önemli oldumu sizin için?
Benim için hep öyleydi,bana hiç nasılsın demediler.

Siyah bir bana bir size yakıştı hadi inkar etmeyin öyle değil mi?
Biz siyahız, ilk siz boyandınız,sonra beni boyadınız.
O beyazdı size kaç kere yalvardım,o beyaz dedim,beni duymadınız.

Bilmecelerim var çözülmesinden delicesine korktuğum.
Ne kadar zorlansanız da size bir harf bile vermeyeceğim.

Sizin hep aklınızı karıştıracağım,tıpkı bana yaptığınız gibi,,tek deli ben olmayacağım,bir tek bana deli demeyecekler artık,bir tek ben bu mavi gömleği giymeyeceğim.

Sizde bilmeyeceksiniz hangi çiçeğin hangi gün açtığını,sizde hissetmiyeceksiniz yağmurun teninizdeki nefesini,siz de görmeyeceksiniz bir çocuğun mutlulukla parlayan gözlerini,sizde
dokunamayacaksınız özgürce gökyüzüne.

Gelmedin kalbimden,gelemedim kalbinden.
Neden bilmem?

Tozlu sayfalarımda bir sen parladın.

Yanmış,kırılmış ve biraz da korkak,ben bu kadarım işte.
Şimdi eserinizle gurur duyma vakti,hadi en öne,en öne...

*******
Sorunsuz olmadık,sorunlu olanları suçlamak haddimize değil.
Hassasiyet göstermek biz insanların yapması gereken bir davranış.

Anlamayın ama karşı da çıkmayın,birşeyler oluruna bırakılsın.

Çok incinmiş çok...
Hem yanmış,hem yanılmış o.

Hadi onu anlayalım yada sadece ses çıkarmayalım belkide tek istediği budur.

Anlayışlı kalın.