ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ

{01}~Τhe beginning of the end~

Πλησιάζω το δέντρο μας. Ο φλοιός του ζαρωμένος και ο κορμός του γεμάτος ρωγμές. Βλέπω το σημείο που είχαμε χαράξει τα αρχικά μας. Αγγίζω την τραχιά επιφάνειά του.

«Γιατί;», φωνάζω αλλά δεν παίρνω απάντηση.

Η Ανθή ταράζεται και με κοιτάζει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία. Ξαφνικά με πιάνει ένα πνίξιμο και δεν μπορώ να ανασάνω. Απομακρύνομαι από το δέντρο μας και ακουμπάω την πλάτη μου στο διπλανό, σέρνοντας το σώμα μου μέχρι και καθίσω στο έδαφος.

Ανοίγω την τσάντα μου και ψάχνω μέσα. Ήξερα πως το είχα εκεί. Άλλωστε για αυτό ήρθα εδώ. Ποτέ δεν το έχασα. Πιάνω στο χέρι μου το κολιέ και παίζω με τις χάντρες του.

Σηκώνομαι και απομακρύνομαι από εκεί κάνοντας το επόμενο βήμα. Πλέον μπορώ να ακούσω καθαρά τα κύματα της θάλασσας να σκάνε στα βράχια. Ένα ρίγος με διαπερνά. Φόβος. Δεν δίνω σημασία και κάνω αποφασιστικά το επόμενο βήμα. Ο ήλιος αρχίζει να δύει. Μαζί του και εγώ...

Βγάζω τα παπούτσια μου και πατάω την κρύα άμμο. Την νιώθω λίγο υγρή κάτω από τις πατούσες μου. Ποτέ δεν το ξεπέρασα όλο αυτό. Όλα ήταν ψέμα. Μάσκες. Είμαι καλή ηθοποιός τελικά.

Φυσάει. Νιώθω τον κρύο αέρα να χτυπά στο πρόσωπό μου. Το σώμα μου έχει μουδιάσει. Λύνω την σφιχτή πλεξούδα μου και αφήνω κάτω ανακατεμένα τα μαλλιά μου. Νιώθω μια παράξενη ελευθερία, γαλήνη.

Κοιτάζω στο χέρι μου, το κολιέ. Δεν ξέρω αν θέλω να το κάνω. Κοιτάζω το άλλο μου χέρι που κρατά την Ανθή. Δεν ξέρει που βρισκόμαστε. Λογικό. Είναι αδύνατον να γνωρίζει. Ποτέ δεν της μίλησα. Ίσως είναι ακόμα πολύ μικρή για να μάθει. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα μέσα μου, που δεν μπορώ να αποφασίσω. Δεν ξέρω τι να κάνω. Η αναπνοή μου γίνεται πιο βαριά. Είναι όλα τόσο έντονα. Κάνω ακόμα ένα βήμα.

«Μαμά! Κοίτα εκεί. Ένας κύριος κρατά το ίδιο κολιέ με εσένα!», λέει η Ανθή διακόπτοντάς με από τις σκέψεις μου.

Αυτός γυρίζει και με κοιτά. Οι ματιές μας κλειδώνονται. Νιώθω πως το σώμα μου αρπάζει τον έλεγχο από τις σκέψεις μου, από εμένα, και αρνείται πεισματικά να κουνηθεί. Δεν έχω το κουράγιο να κάνω τίποτα. Έτσι απλώς μένω εκεί.

Κοιτάζω τα μάτια του. Ίδια με την θάλασσα. Μουντά. Δεν ξέρεις τι κρύβουν μέσα τους.

Χάνω την αίσθηση του χρόνου. Κοιτάζω τα άκρα μου. Τρέμω ολόκληρη. Αλλά όχι από το κρύο τώρα. Ανοίγω το στόμα μου θέλοντας να μιλήσω. Αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι να πω.