ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ

{10}~Αnarchy, cops and drugs~

Καθόμαστε και οι τέσσερεις στους καναπέδες χωρίς να βγάζουμε μιλιά. Το μόνο που ακούγεται είναι η τηλεόραση που σιγοπαίζει στις ειδήσεις.

Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι λίγο που βρίσκομαι εδώ. Οι ερωτήσεις έχουν γεμίσει το μυαλό μου. Τι δουλειά έχουν αυτοί στην πορεία και μάλιστα φορώντας μάσκες;

Ανοίγω το στόμα μου για να μιλήσω αλλά ξεροκαταπίνω μιας και δεν ξέρω τι να πω. Τα βλέμματα όλων πέφτουν πάνω μου και κοιτάζω αμήχανα το πάτωμα.

«Εγώ την κάνω από εδώ», λέει η Ιωάννα και σηκώνεται μαζεύοντας τα πράγματά της.

«Ιωάνν-», σηκώνεται ο Χρήστος προσπαθώντας να την σταματήσει, αλλά ο Κώστας βάζει το χέρι του μπροστά στο στήθος του Χρήστου, κάνοντάς του νόημα να την αφήσει.

Εκείνη την ώρα η πόρτα ανοίγει και στο δωμάτιο μπαίνουν τα δύο αγόρια που ήταν κλεισμένοι στην κουζίνα τόση ώρα.

«Έχει γίνει κάτι;», ρωτάει ο Στέφανος με απορία καθώς παρατηρεί την αναστάτωση στον χώρο.

«Τίποτα Στέφανε, εγώ απλά έφευγα», λέει η Ιωάννα με ειρωνικό ύφος και του στέλνει δύο φιλάκια κάνοντας κίνηση να φύγει.

«Δεν έχεις να πας πουθενά», της απαντάει ο Αχιλλέας αυτή την φορά υψώνοντας τον τόνο της φωνής του.

Εκείνη στριφογυρίζει τα μάτια της και τον καρφώνει με έντονο βλέμμα. «Άντε παράτα μας και συ ρε Αχιλλέα», του λέει τελικά ανοίγοντας την πόρτα να φύγει. Εκείνος της πιάνει με δύναμη τον καρπό και την γυρίζει προς το μέρος του. Μένουν να κοιτιούνται με νεύρο ενώ κάνουν και οι δύο σπασμωδικές κινήσεις προπαθώντας ο ένας να τραβήξει τον άλλον από την αντίθετη μεριά.

«Κόψε Αχιλλέα και συ Ιωάννα κάτσε κάτω να τελειώνουμε», επεμβαίνει ο Κώστας προσπαθώντας να τους χωρίσει.

Ένα γελάκι μου φεύγει καθώς η σκηνή μου φαίνεται γελοία και όλοι γυρνούν να με κοιτάξουν. Ξεροκαταπίνω και γυρίζω το βλέμμα μου προς το χτυπημένο μου πόδι. Η γάζα είναι τυλιγμένη γύρω από το γόνατό μου ενώ μερικές κηλίδες αίματος έχουν την έχουν χρωματίσει.

Όλοι παίρνουν τα βλέμματά τους από πάνω μου και επιτέλους κάθονται στους καναπέδες. Αν και θέλω πολύ να τους ρωτήσω ότι βασανίζει τις σκέψεις μου, αυτή την στιγμή, αλλά η αλήθεια είναι πως ντρέπομαι.

«Δηλαδή θα της το πούμε;», ακούγετε η φωνή του Χρήστου διακόπτοντας την σκέψη μου και μόλις κατάλαβα πως ήμουν τόσο απορροφημένη ώστε να μην καταφέρω να ακούσω τίποτα.