{08}~You destroy me...~

135 16 23
                                    

6:30 π.μ

Χώνω τα κλειδιά μέσα στην κλειδαρότρυπα και γυρίζω το κλειδί με αργές κινήσεις ώστε να μην ακουστεί. Σπρώχνω την πόρτα ελαφρά και εκείνη τρίζει. Γαμώτο...

Μπαίνω μέσα στο σπίτι και πετάω τα κλειδιά πάνω στον καναπέ. Στηρίζω το σώμα μου στην πόρτα και αφήνω μια ανάσα, κλείνοντας τα μάτια μου. Τεντώνω το χέρι μου δεξιά ώστε να βρω τον διακόπτη. Πατώ έναν τυχαία και ανάβει το φως του σαλονιού.

Νιώθω τα ρούχα μου να στεγνώνουν πάνω στο σώμα μου. Τα μαλλιά μου στάζουν και τα παπούτσια μου έχουν γεμίσει λάσπες.

«Πού ήσουν νεαρή μου τέτοια ώρα;», ακούω την φωνή του πατέρα μου. αυτόματα ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτώ. Κάθεται ακριβώς απέναντί μου και στηρίζετε στην σκάλα. Το βλέμμα του είναι εμφανώς θυμωμένο ενώ τα χαρακτηριστικά του είναι ζαρωμένα.

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάζω χαμηλά χωρίς να απαντάω στην ερώτησή του. Έχει δίκιο που είναι νευριασμένος αλλά...

«Σε ρώτησα κάτι και περιμένω μια απάντηση», μου ξαναλέει. Ο τόνος του είναι επιβλητικός. Καιρό έχω να τον δω να μου θυμώνει.

«Έξω;», απαντάω σιγανά ενώ παίζω με το δαχτυλίδι στο χέρι μου.

«Και μπορώ να μάθω τι έκανες έξω, μέσα στην νύχτα και μάλιστα σε μια άγνωστη περιοχή;»

Με το που ακούω την ερώτησή του χαμογελάω. Αλήθεια τι έκανα έξω;

Ήμουν με έναν ξένο, ο οποίος την μέρα που με γνώρισε κόντευε να με σκοτώσει, την δεύτερη φορά που συναντηθήκαμε μου πέταξε μια μπάλα στο κεφάλι! Α και είναι και ο γιος του αφεντικού σου!

Ναι αυτή δεν είναι σίγουρα η απάντηση που περιμένει...

«Ε, να πήγα να πάρω λίγο αέρα και... εμ ξεχάστηκα;», προσπαθώ να αυτοσχεδιάσω λίγο. Κάτι το οποίο δεν πετυχαίνει και πολύ, κάνοντάς με να δείχνω ακόμα πιο ένοχη.

Εκείνος πιάνει με τους δύο αντίχειρές του τους κροτάφους του και κάνει λίγο μασάζ.

«Δεν θέλω να τσακωνόμαστε, απλά ανησυχώ για εσένα», μου λέει ενώ έρχεται προς το μέρος μου. Ανοίγει τα χέρια του και με σφίγγει στην αγκαλιά του. «Απλά έχασα την μαμά σου... δεν θέλω να χάσω και εσένα», μου λέει και η φωνή του σπάει λίγο στο τέλος.

Πόσο ανάγκη είχαμε και οι δυο μας αυτή την αγκαλιά...

[...]

ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣWhere stories live. Discover now