ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ

{14}~She was smiling~

Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη τρέλα

Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα

{...}

Αφήνω την ζακέτα μου στο έδαφος πριν κάτσω κάτω. Εκείνη με κοιτάει και γελάει όσο κάθεται χαλαρή στο υγρό χώμα. Πιάνει την μπύρα με το δεξί της χέρι και με τα δόντια της ανοίγει το καπάκι. Αν το έκανα εγώ αυτό σίγουρα θα τα είχα σπάσει όλα.

Αφού αδειάζει μισό από το περιεχόμενο του τοξικού αυτού ποτού, κρεμάει στα χείλη της ένα τσιγάρο και αφού παίρνει μια γερή δόση νικοτίνης αφήνει τον καπνό να διαλυθεί στην ατμόσφαιρα.

«Έχω κάτι;» με ρωτάει με τόσο ναζιάρικη φωνή ξέροντας πως τόση ώρα την παρατηρώ λεπτομερώς. «Όχι συγγνώμη», νιώθω τα μάγουλά μου να φλέγονται από ντροπή.

«Πώς και δεν είσαι με τους άλλους;» μουρμουρίζω μετά από λίγο σπάζοντας της ησυχία.

Γιατί θες να φύγω;», φυσάει τον καπνό από τα χείλη της. «Μπα...», προσπαθώ να το παίξω λίγο αδιάφορη μα ακούγομαι τόσο άβολα κάνοντάς την να γελάσει πριν ξανά κρεμάσει το τσιγάρο στο στόμα της.

«Για πες πώς πέρασες στο κλαμπ;», ρωτάει συνθλίβοντας το τσιγάρο της στο υγρό χώμα.

Αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ μου έρχονται. Ήταν τόσο γαμημένα υπέροχα. Ο τρόπος που τα χείλη του κινούνταν ανάμεσα στα δικά μου, οι γλώσσες μας που χόρευαν μεταξύ τους, ο αέρας που χτύπαγε το δέρμα μου κάνοντάς με να ανατριχιάζω μα τα χέρια του που ζέσταιναν το κορμί μου.

Παρ 'όλα αυτά, το μόνο που κατάφερα να ψηλαφίσω ένα «Όμορφα» μαζί με ένα αμυδρό χαμόγελο.

«Έλειπες πολύ ώρα, τι έγινε γνωρίσαμε κανέναν;» ο ώμος της σκούντησε τον δικό μου και ένα στραβό χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της.

Ίσως ή μάλλον όχι;

«Ναι εγώ και οι κατακτήσεις μου» γέλασα, «Έλα σιγά μην ντρέπεσαι», μου είπε με πιο ναζιάρικο τρόπο αυτή την φορά.

«Αν εξαιρέσεις έναν τυπά που τον βοήθησα να τα βρει με την κοπέλα του, όχι δεν γνώρισα κανέναν...απλά προτιμώ την ησυχία»

Μου χαμογέλασε χωρίς να απαντήσει. Λύγισε τα γόνατά της και τα τύλιξε με τα χέρια της. Τα σαρκώδη χείλη της άνοιξαν ελαφρώς αφήνοντας μια μικρή ανάσα ενώ έκλεισε τα βλέφαρά της απολαμβάνοντας το δροσερό αεράκι.