ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ

{15}~Mad with the others' madness~

135 days till disaster

Ανοίγω βαριεστημένα τα μάτια μου για ακόμα ένα πρωί. Σηκώνομαι από τα ζεστά μου σκεπάσματα και το σώμα μου ανατριχιάζει προσπαθώντας να έρθει σε ισορροπία με την θερμοκρασία του χώρου.

Αφού βάλω τις ζεστές φόρμες μου πηγαίνω στην κουζίνα. Σήμερα μπήκε Οκτώβριος. Ο πατέρας μου έχει φύγει από νωρίς αλλά και γω πρέπει να βιαστώ για να μην αργήσω.

Αλείφω δύο φρυγανιές με μπόλικη μαρμελάδα. Όσο τρώω φτιάχνω τα μαλλιά μου. Η χαμηλή πλεξούδα είναι το μόνο που μπορώ να κάνω.

Φοράω τα παπούτσια μου και μια ζεστή ζακέτα. Αν και μέσα φθινοπώρου έχει κρύο.

Περνάω την τσάντα στους ώμους μου φεύγοντας από το σπίτι. Όσο περπατώ βλέπω διάφορα παιδιά από το σχολείο να περπατούν σε παρέες πηγαίνοντας προς αυτό.

Πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι μέσα σε κάποια από αυτές.

Μπαίνω στον χώρο του σχολείου και μερικά βλέμματα πέφτουν πάνω μου. Αδιάφορο. Βασικά όχι τόσο αδιάφορο όσο ενοχλητικό. Συνεχίζω κατευθυνόμενη προς το κτήριο.

Λίγο πριν την είσοδο συναντάω τον Στέφανο και την παρέα του. Αποφεύγω την οπτική επαφή όμως χαμογελάω στους υπόλοιπους. Με το που με βλέπουν σταματούν την κουβέντα τους. Τα υποτιμητικά βλέμματά τους με σκανάρουν εξονυχιστικά. Τι στο καλό; Ο Στέφανος μου ρίχνει μια κλεφτή ματιά και εστιάζει τα μάτια του στο τσιγάρο που κρατάει. Φυσάει τον καπνό από τα χείλη του και η παρέα γυρνάει προς το μέρος του.

Μπαίνω στην τάξη και κάθομαι σε ένα τυχαίο θρανίο. Η αίθουσα σιγά σιγά γεμίζει, όμως όχι ιδιαίτερα. Μερικά διάσπαρτα παιδιά να κάθονται δίπλα δίπλα ενώ μια παρέα αγοριών και κοριτσιών να απλώνεται στα τελευταία θρανία.

Ανάμεσά τους διακρίνω την Ηλιάνα και τις δύο κολλιτσίδες φίλες της, τις οποίες δεν έχω ιδέα πως τις λένε και ποσώς με ενδιαφέρει. Τα έντονα αμυγδαλωτά μάτια της με καρφώνουν με μίσος. Το λιγότερο ασυμπάθιστη. Μου χαρίζει ένα ειρωνικό χαμόγελο και γυρνάει με χαχανητά προς ένα αγόρι που κάθεται δίπλα της.

Ο καθηγητής μπαίνει μέσα στην τάξη και γυρνάω την προσοχή μου προς αυτόν. Άλλωστε είμαι τρίτη λυκείου. Πρέπει να αφοσιωθώ στο διάβασμά μου αν θέλω να καταφέρω να περάσω στις πανελλήνιες. Ήδη πολύ πίσω το έχω αφήσει.

Δαγκώνω το στυλό μου με μανία, νιώθοντάς το σιγά σιγά να ραγίζει. Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα. Διαβάζω ξανά και ξανά την άσκηση μα είναι αδύνατον. Δεν συμπαθώ τα μαθηματικά αλλά πάντα ήμουν καλή. Το πρόβλημα είναι πανεύκολο αλλά ότι και αν κάνω είναι λάθος.