147 days until disaster
{Στέφανος pov...}
Ο ήχος του ξυπνητηριού με κάνει να ξυπνήσω. Σιγοβρίζω από μέσα μου και βαράω το κινητό μου για να σκάσει. Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά νιώθω κάτι βαρύ πάνω μου. Για την ακρίβεια κάποιον πάνω μου. Σπρώχνω διακριτικά τον Αχιλλέα που έχει απλωθεί πάνω μου και σηκώνομαι από τον καναπέ.
Το κεφάλι μου πονάει απίστευτα...
Βρίσκω μια μπλούζας πάνω στην καρέκλα και την φοράω. Τρίβω τα μάτια μου και χασμουριέμαι. Νιώθω ένα άγγιγμα στον ώμο μου και πετάγομαι
«Ηρέμησε φίλε», μου λέει ο Χρήστος.
«Με τρόμαξες ρε βλάκα», του λέω αφήνοντας ένα γελάκι στο τέλος.
«Καφέ;», με ρωτάει ενώ πιάνει στα χέρια του την καφετιέρα και αδειάζει την μισή ποσότητα του καφέ σε μια κούπα.
Του κάνω νόημα να βάλει και σε εμένα. Πιάνω τους κροτάφους μου και κάνω λίγο μασάζ. Ήταν δυνατό...
«Καλημέρα», λέει η Ιωάννα και πετάει τις ασπιρίνες στο τραπέζι.
«Καφέ» "διατάζει" και απλώνεται στην καρέκλα.
«Αμέσως», της απαντάει ειρωνικά ο Χρήστος και αυτή όλο χαμόγελο του κάνει ένα ωραιότατο κωλοδάχτυλο.
«Λοιπόν εγώ την κάνω», τους λέω μετά από λίγη ώρα ενώ ταυτόχρονα αδειάζω την υπόλοιπη κούπα με τον καφέ.
[...]
Ο καπνός εμποδίζει την όρασή μου και τα πόδια μου τρέμουν από την κούραση... Κλείνω το στόμα και την μύτη μου με την μάσκα μου συνεχίζω να τρέχω. Αδρεναλίνη... η πιο ωραία αίσθηση.
Οι σειρήνες με τυφλώνουν... Οι μπάτσοι αρχίζουν να μας περικυκλώνουν.
«ΓΑΜΩ», φωνάζει η Ιωάννα από πίσω ενώ σπρώχνει κάτι τύπους για να τους προσπεράσει.
«ΑΧΙΛΛΈΑ ΤΡΈΧΑ», του φωνάζω και χωνόμαστε ανάμεσα στους διαδηλωτές.
Ανοίγω την τσάντα μου και πετάω το τελευταίο καπνογόνο. Αυτό σκάει δίπλα από κάτι αστυνομικούς και κάνει έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Αυτοί αμέσως κοιτάζουν προς το μέρος μας και αρχίζουν να τρέχουν.
«Γρηγορά όλοι από δω», τους φωνάζω δείχνοντάς τους ένα στενάκι. Μια κροτίδα σκάει σχεδόν δίπλα μου.
«ΣΤΕΦΑΝΕ ΒΙΑΣΟΥ», μου φωνάζει ο Χρήστος.
Γυρνάω το κεφάλι μου προς την απέναντι μεριά και βλέπω τον Ίαν και τα τσιράκια του. Αυτοί κάλεσαν τους μπάτσους...
YOU ARE READING
ΜΗ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙΣ
Teen Fiction~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Η Εύα μετακομίζει χιλιόμετρα μακριά από τους φίλους της, σε μια νέα πόλη με το μόνο της στήριγμα τον πατέρα της. Τα τελευταία χρόνια της ζωής της μετά τον χαμό της μητέρας της ήταν αρκετά δύσκολα και η μετακόμιση ήταν έν...
