Ölmeyemeyilliyim

73

17.05.21

Siyah gözaltlarıma herhangi bir tuzlu gözyaşı değer diye öyle korkuyorum ki. Erkekliğime bir hakaret gibi, onur kırıcı. Bu baskıcı, aptal insanlar ile çevrili dünyamda. Yerime ağlayacak insanlar bulmakla meşgulüm şu sıralar, benim yerime hevesi kırılacak, benim yerime bağıracak, sinirlenecek, sevecek, gülecek, üzülecek yani benim yerime yaşayacak insanlar arıyorum. Bazen bir dizi karakterine yakıştırıyorum kendimi bazen bir kitapta ki aptal aşığa. İki kediyi yanyana görünce bile duygulanıyorum. Zaman algımı kaybettim, kalbimin acıyışına bakarsak daha bugün, birkaç dakika önce olmuş gibi. Takvime bakarsak yıllar olmuş. Her neyse yerime ağlayacak birileri bulmam iyi olmuş gibi çünkü benim için yeterince anlamsız, berbat ve sıkıcı bu hayatı sana yas tutarak ve ağlayarak geçiremezdim. Tabi ki birkaç gün ağlamışımdır belki. Hiç hatırlamıyorum. Şişeleri devirmek ve aptal bir gülümsemeyle yaşamak zorunda hissettiğim birkaç gün seni tekrar istemiştim o günlerden birinde ağlamış olabilirim. Neyse. Yerime yaşanan bu duyguların içinden birini öylesine yaşamak istiyorum ki artık galiba tek istediğim tek şey bu. Ölmek. En acılı yolu seçtiğim için içimde ki bu hayvani yaşama duygusunu öldürmek biraz uzun sürdü. O hayvani yaşama duygusu seninle bir gün olacağıma dair çok güçsüz duygular da hissetse bunu denemek istiyor. Bedenim genç, kuvvetli, kıvrımları çok olan bir beyine sahip olsada. Kalbimin her yerine saplanmış siyah bıçaklar, petrol ve karadelik olmasa uzun yıllar yaşayacağına eminim. Hayvani kısımlarımla insanlar ile yaşayabilirim. Sadece evet diyen bir adama dönüşebilirim. Dönüşmeyeceğim. Belki merak edersin diye söylemem gereken bir kaç şey var. Yerime yaşanan her duygunun bin katı içimde bir yerlerde hapis. Umarım o duygularımdan birazı seni bulabilir. İnanmıyor olsamda sen konusunda hep umuyorum. İçimde ki hayvani duygudan kurtulduğum güne dek görüşürüz.