KAÇMA! (düzenleniyor)

1. BÖLÜM(DÜZENLENDI)

Boş sokakta izimi kaybettirmek istercesine yürüyordum.Hava soğuktu. İçimdeki korkuyu buz edicek kadar soğuktu. Kalbimi kiracak kadar soğuktu...

Polis frenlerini duymamla birlikte koşmaya başladim. Hiç durmak istemezcesine kadar koştum.

Bir ara sokağa sapladiğimda nefes almak için durdum.Ve derin bir nefes aldim.Şuan burnumun kipkirmizi olduğuna yemin edebilirdim.Gözlerim havanin soğukluğu sayesinde dolmaya başladi.Dar sokakta yalnizdim.Her zaman olduğu gibi...

Annemde böyle bir sokakta can çekişerek ölmüştü.Bana son sözü ise ''kaç burdan'' olmuştu...
Babam anneme tecavüz etmiş ve ben olmuşum.Sonra zaten evlenmek zorunda kalmişlar.Babam annemi hiç sevmemiş ve bendende nefret etmiş.Annem bir süre sonra dayanamadi ve babamla kavga ettiler. Ben daha o zaman 7 yaşindaydim.Ben annemi kaybettiğim zaman 7 yaşindaydim.Hayatin zorluğunu öğrendiğim zaman 7 yaşindaydim.

Annem babamdan kaçarken babam annemi vurmuştu.Benim hayatim o silah sesinden sonra bitmişti.Artik babamin işkencelerine dayanamiyordum.Ve bügün yaptiği şey bardaği taşiran son nokta olmuştu.

Yine işten dönerken saat gecenin 10'u olmuştu.Eve girdiğimde babam denilen o pis adam yine içmişti.Ve bana tecavüz etmeye kalkmişti.Ve bende onu ÖLDÜRMÜŞTÜM...
Ve şimdi de o pis adami öldürdüğüm için polislerden kaçiyordum.

Gidicek hiçbir yerim yoktu.Yanimda sadece bügün işten aldiğim 100tl vardi.Nereye gidicektim.Hiçbir fikrim yoktu.Yalnizdim,her zaman olduğu gibi...

Hava soğuktu ve benim üstümde sadece kalin bir hirka vardi.Dar bir kot ve kazak giymiştim.Ve çok üşüyordum.Hayatim berbatti.Elimde kalan hiçbir şeyim yoktu.Ölmek istiyordum.Ama ne kadar denesemde olmuyordu.Her yerde küçük bir işik ariyordum.Küçük bir umut işiğiydi benimkisi...
Ama yoktu işte.Karanlik bir labirentteydim.Ve çikişi bulamiyordum.Ne kadar arasamda bu karanlik labirentte kalicaktim.Ve sonra ise ölücektim.
Gözümden aşağiya bir yaş süzüldü.Ah hayir ağlamaktan nefret ederdim.Ağlayan insanlardan nefret ederdim.

Ayağa kalktim.Ve cebimden telefonumdan saate baktim.Saat sabağin beşiydi.Ne yani ben 5 saattir koşuyormuydum?Güçsüzdüm dayanicak gücüm kalmamişti.Elimde hala o adami öldürdüğüm silahlaydim.Boş sokakta sadece benim adimlarim duyuluyordu.Ve tabiki düzensiz nefes alip verişim...
Şimdi ne yapacaktim? nereye gidecektimki? işte yoktu, çaresi yoktu.Ana caddeye çiktiğimda arkamda polisleri gördüm.Ve ordan geçen bir arabanin önüne atladim.Ve koşarak arabaya bindim. yanimdaki çocuğu dikkatlice süzdüm.Çikolata gibi kahverengi gözleri vardi.Çok sicak bakiyordu.Hafif çikmiş sakallri vardi.Ve yumuşacik saçlari elle dokunulmak istenirceydi.
" ufaklik hemen in arabamdan"
dedi soğuk bir şekilde silahi ona doğru doğrultup
" hayir olmaz hemen arabayi sürmessen seni öldürürüm"

dedim. Bir yandan da titreyen ellerimle silahi tutmaya çalişiyordum.

"Hiç sanmiyorum ufaklik''

dedi göz kirparak.Taki polis camimizi tiklatana kadar ondan sonra zaten hizla gaza yüklenmişti.Ve ben yeni bir maceraya giriş yapmiştim...

Merhaba arkadaşlar bu benim 2. Kitabim ilk bölüm biraz kisa oldu.Fakat ilerki bölümler daha uzun ve heyecanli olucak şimdilik bu kadar.