"မျက်နှာလည်းမကောင်းဘူး ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ"
"အင်း နေလို့သိပ်မကောင်းလို့"
"အဲ့ဒါဘာလို့မပြောတာလဲ "
"ပြောတော့ရော ဂရုစိုက်မှာမို့လို့လား"
ဟန်သူ့စကားကိုကြားပြီးရာဇာ့မျက်နှာအနေအထားကပြောင်းလဲသွားရတယ်။
"ငါအေးစက်တာမှန်ပါတယ် ဒါပေမယ့်...မင်းနဲ့ပတ်သက်တဲ့အရာတွေမှာတော့အာရုံစိုက်ပေးခဲ့တာချည်းပဲ.."
"ဟက်...ဟုတ်လို့လား"
"ကျယ်ကျယ်လွင့်လွင့်ရှင်းပြနေရအုံးမှာလားဟန်သူ"
ကားပြတင်းတံခါးကတစ်ဆင့်အပြင်ကိုငေးကြည့်နေရင်းကနေမှုန်သုန်နေတဲ့မျက်နှာလေးကိုရာဇာရှုစားနေရလေရဲ့..
"ဘာကိုစိတ်တိုင်းမကျပြန်လဲ "
"ထင်လို့ပါ"
"ငါ့ကိုလာလိမ်မနေနဲ့"
"ငါပြောရင်.."
"......"
"မင်းစိတ်ဆိုးမှာလား"
"ဘာစကားမို့လို့ဒီလောက်အထိအရေးတယူပြောနေတာလဲ"
"အင်း အရေးကြီးတယ်..အဲ့ဒါက...ငါ့ကိုတောင်ရူးသွပ်စေနိုင်တယ်"
မလွယ်ဘူးဆိုတဲ့သဘောနဲ့ရာဇာခေါင်းရမ်းလိုက်မိပြီး...
"ပြော..ငါအရစ်ရှည်တာမုန်းတယ် "
"အင်း"
ပြောရခက်နေတယ်ဆိုတာထက်ပြောသင့်မပြောသင့်ကိုသူပိုပြီးတွေးဆနေမိတာရယ်..ရာဇာ့ဘက်ကခါတိုင်းလိုပဲသူ့စကားကိုစောင့်ရင်းတည်ကြည်နေတယ်။
"မင်းငါ့ကိုတစ်ကယ်ချစ်ရဲ့လား"
ပြောချင်ခဲ့တဲ့စကားကရင်ထဲကျန်နေခဲ့ရရင်းပြောထွက်သွားတာကတော့ကလေးဆန်ဆန်စကားတွေချည်းပင်...
"ဟင်းဟင်း....ဘာလဲ ငါ့ကိုမယုံဘူးလား"
"မယုံဘူး"
"ဘာ"
"ငါ...ငါကြောက်တယ်ရာဇာ..မင်းငါ့ကိုထားရစ်ခဲ့မှာငါကြောက်တယ်.."
ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့နှင်းဆီခိုင်လေးကသူ့ပုခုံးကိုမျက်နှာအပ်ရင်းငိုသည်တဲ့...ရာဇာပြုံးလိုက်မိပြီးကားကိုလမ်းဘေးထိုးရပ်လိုက်ကာ..
BẠN ĐANG ĐỌC
~မေတ္တာလုံ၍နွေးစေချင်~(Completed)
Lãng mạn~မေတ္တာတွေဟာမခြုံခင်ကတည်းက လုံနေခဲ့ပြီးသား...~ 23.2.2023
