Burning in Diamonds (COMPLETED)

Kabanata Apat

NAKAYUKO akong naglakad patungo sa ilang trabahanti nang marinig ko ang pagdating ni Mendoza, ang aga niya yata.

Usually sabi nila ay eight am dumadating ang boss nila, pero putangina six pa lang andito na siya!

Huminga ako ng malalim bago tumayo sa ilalim ng kahoy, malapit din dito ang gumagawa ng kisame sa gilid ng gusali. Delikado pero wala akong pakialam, there's a part of me that I don't want to be seen by those fucking seductive green eyes.

Feel ko kasi matutunaw ako, at isa pa hanggang ngayon ay hindi ako maka-get-over sa ibinigay niyang hot compress tsaka gamot na natagpuan ko sa labas ng condo.

Sa dami naman kasi ng lalaking dumating sa buhay ko ay siya lang ang kaisa-isang nagbigay ng gano'ng bagay sa akin.

It was like. . . he's really concern of his actions.

Wala ako sa sariling nag-iisip ng malalim pero naputol iyon nang marinig ko ang sigaw ng isang trabahador, pati rin ang ingay na pagkahulog ng malaking bagay mula itaas.

"Ma'am, umalis po kayo! ang poste!" Umangat kaagad ako ng tingin mula sa pinakataas na palapag, tama nga sila dahil may nahulog na hindi gaano kalaking poste pero mabigat ito panigurado at ang ikinalawak ng mga mata ko ay dahil napagtanto kong papunta ito sa aking direksyon.

At that moment, I wanted to run and scream to live but why can't I move my feet? why can't I even move my body? napakurap-kurap na lang ako nang subrang lapit na nito sa akin at nang maramdaman ko ang marahas na paghila sa akin sa braso ng isang magaspang na kamay.

"Fuck, did it hurt you?" Sunod kong narinig ang pamilyar na boses pagkatapos kong maramdaman ang sarili kong bumagsak ng lupa malayo kung saan ako nakatayo kanina, mabilis ang tibok ng puso ko.

"Alyanna, are you hurt?" Napamulat ako dahil sa narinig, umangat ako ng tingin kung sino ang nagtanong. At nang makita ko na kung sino ang taong humila sa akin ay mas lalo akong nanlambot, kaya pala pamilyar ang boses.

It was Mendoza. . .

He just saved me. . .

Why my fucking heart is beating this loud?

Nakabagsak ang kalahati naming katawan habang hawak niya ang magkabilang braso ko, lumapit na rin ang ilang trabahador para kumustahin kaming dalawa kung may nasaktan ba.

I opened my mouth to say that I am okay, pero ilang segundo pa ay bumara na yata ang lalamunan ko. Wala na akong masabi e', basta ang alam ko lang ay takot na takot ako na siyang dahilan kung bakit malakas na tumitibok sa kaba ang puso ko.

"Pasensya na talaga, boss. Hindi namin sinasadya na mabitawan ang posteng iyon, buong akala kasi namin ay may isa pang palapag sa lalagyan namin." A man from the highest floor just came down to explain their side, tumingi ako kay Mendoza at nakita ko kung paano gumalaw ang maigting niyang panga.

Halata sa binata ang galit at dismaya sa nagawa ng mga trabahador niya, he was like a big lion staring at his preys.

"I did tell you to becareful espically when someone is near you? you almost killed a person, I hate it. Answer me, do you deserve to be punish?" Mariin ang binitiwan niyang mga salita, nakita ko rin kung paano na alarma ang mga tao sa paligid.

"It's okay, I'm okay just like you." Mabilis kong sambit nang makita ko ang takot sa mga mata ng tao, halata naman talaga na nagsasabi sila ng totoo. 

"But you're bleeding," napatingin ako sa kamay kong may iilang sugat, sa subrang pagkasubsob lang ito sa lupa.

Kasalanan ni Mendoza!