Benim De Bir Kalbim Var | Texting

Günlük

8 Kasım

Gün geçtikçe delirdiğimi daha net bir şekilde hissetmeye başladım.

Normal bir şey mi bu? Takıntı değil, eminim. Eğer öyle olsaydı bilirdim, hissederdim. Ama birine bu derece bağlanmak gerçekten akıla mantığa sığmıyor. Nasıl bağlanabilirsin ki? Bağlanabilir misin? Sanmıyorum. Sanmıyordum.

Bugün bana kibar dedi. Bugün bana kibar dedi! Bugün o, bana kibar dedi!

Çıldırıyorum. Daha önce birinin bana ettiği iltifat, hiç bu denli beni mutlu etmeye sebep olmamıştı. İltifatları severim ama bana iltifat edildiği için ölüp bitmem her seferinde. Bu normal bir his değil. Hâlâ bunu kendime kabul ettiremedim.

Daha önce gerçekten hiç böyle olmamıştım ve bu çok garip hissettiriyor.

Tarif edemediğimi hissediyorum yazdıklarımı okuduğumda ve inandırıcı gelmiyor. Kalbim tekliyor. Gerçekten kalbim tekliyor. Utanması, sevinmesi, sinirlenmesi kalbimi tekletiyor. Anlatamıyorum ama biliyorum.

Dinlediğimiz şarkılar gibi değilmiş. Belki biraz ama çok değil. Bambaşka bir boyut. Başka bir evren. Başka bir şey. Anlatabiliyor muyum kendime?

Şarkılar bile kendimi anlatmam da yetersiz gibi hissediyorum. Henüz o şarkıyı keşfetmedim belki de.

Ve ona şarkı önerdim instagramda gönderi paylaştığım zaman. Önceden paylaşmıştım ama o anki heyecanla buraya yazmayı unutmuşum. Bana 'Yıkılma Sakın' şarkısını önerdi o ilk önce. Dinledim birkaç kez. Ne demek istediğini çözmeye çalıştım. O an, o şarkıyı mi hissediyordu? Bilmiyorum.

Ben de ona aynı grubun 'Boş Gemiler' şarkısını önerdim. Dinledi mi bilmiyorum. Dinlediğini umuyorum ve de anladığını. Belki de yaptığım tamamen çocukluk.

Ya da hiç umursamadı o şarkıyı.

Yine de Hazal, senin bana 'kibar' sıfatını yakıştırman bile kalbimin yerinde depremler meydana getirdi. Bana ne yaptığının farkında mısın?

Ve Hazal, hâlâ zihnimi yanıltıyorsun. Düşünüyorum ama kafayı yiyecek gibi oluyorum. Kafayı yemiş bile olabilirim. Düzgün düşünemiyorum.

Öyle işte. Seni seviyorum. Bu kadar.

Özgür