Love Untold || Hyunin

0.4

"Kapı çalıyor."

"O zaman aç baba."

"Hayır çok üşeniyorum."

"Bende üşeniyorum."

"Kalk yoksa terlik geliyor."

"Ya baba of." Rawoon, terlik yememek için rahatlığından ödün vererek yattığı koltuktan kalkıp kapıyı açmaya gitmişti.

Yaklaşık bir hafta geçmişti ve Jeongin ile gayet iyiydiler. Bir daha o konu hiç açılmamıştı.

"Hyung..." Rawoon kapıyı açtığında Hyunjin'i görmüştü. Beklemiyordu.

"Merhaba Rawoon... Jeongin evde mi?"

"Evet hyung içerde, onu çağırayım."

"Önce beni içeri alır mısın?" Hyunjin kovulacağını biliyordu, bu yüzden öncelikle içeri girmesi gerekti.

"Peki hyung, gel." Rawoon anlamsızca Hyunjin'e güveniyordu.

Hyunjin kapıdan içeriye girmiş ama Rawoon'un peşinden gitmemişti.

"Kim gelmiş?" Jeongin'in içerden sesini duyduğunda birazdan onunla yüz yüze olacak olması onu çok geriyor ve heycanlandırıyordu.

"Baba, senin kameranda gördüğüm adam... O gelmiş." Jeongin saniyesinde uzandığı yerden ayaklanmıştı.

"Ne diyorsun sen Rawoon?"

"Senin kameranda onu gördükten sonra ertesi gün ben onu okul çıkışında gördüm. Videodakiyle resmen aynıydı, onu tanıdım ve yanına gittim. Siz ikinizin eskiden çok yakın olduğunu ve yakında seninle konuşacağını söyledi."

"Bana bunu neden söylemedin Rawoon?" Jeongin'in gözleri doluyordu.

"O söyleme dedi çünkü. Adı Hyunj-"

"Sus. Sakın yanımıza gelme tamam mı? Odana git ve sakın çıkma."

"Baba-"

"Rawoon beni biraz seviyorsan dediğimi yap lütfen bebeğim." Jeongin'in gözlerinden bir iki damla yaş düştüğünde Rawoon kafa sallayıp odasına çıkmıştı.

Jeongin yavaş adımlarla dış kapıya baktığında orda gördüğü Hyunjin ile hıçkırarak ağlamaya başlamıştı.

Hyunjin ona doğru bir adım attığında ise bağırmıştı. "Ne işin var senin burda?"

Hyunjin'in de yanaklarından birkaç damla süzülürken cevap vermemişti.

"Defol git evimden. Çık git! Nerden çıktın bir anda bilmiyorum ama benden ve oğlumdan uzak dur." Bağırıyordu. Rawoon duyuyordu.

"Sadece beni dinle-"

"Siktir git! Neyini dinleyeceğim ben senin ya? Neyini dinleyeceğim? Yaklaşma bana defol git evimden." Hyunjin Jeongin'in sözlerine zıt olarak tam karşısında durmuştu.

"Beni dinle."

"Hayır, uzak dur benden." Jeongin omuzlarından ittirirken Hyunjin sendelememişti bile.

"Git ya git." Jeongin o kadar çok ağlıyordu ki ne dediği anlaşılmıyordu.

"Dokunma bana!" Hyunjin bir eli ile Jeongin'in omzunu tuttuğunda Jeongin elektirk çarpmışçasına geri çekilmişti.

"Lütfen sadec-"

"Git Hyunjin git, yalvarırım git. Ben daha yokluğuna alışamazken nerden çıktın? Git sadece git. Eskiden nasıl yaptıysan yine git." Jeongin'in dizlerinde derman kalmazken yere çökmüştü.

"İsteyerek gitmedim." Hyunjin'de karşısına çökmüştü.

"Git evimden." Ağlamaktan konuşamıyordu.

"Gitmek zorundaydım, yemin ederim zorundaydım. Gitmezdim yoksa."

"Biz o çocuğu birlikte büyütme hayalleri ile evlat edindik, ama sen gittin. Ben büyüttüm onu, ne kadar kötüydüm biliyor musun? Sik gibi bir psikolojinin içinde beş yaşındaki bir çocuk büyütüyordum. Sebebi neydi? Senin bana hiçbir şey demeden tüm eşyalarını toplayıp ben uyurken siktir olup gitmen yüzünden."

"Jeongin-"

"İçim parçalanıyor Hyunjin. Sen beni bırakıp gittiğin günden bu yana bir gün dahi iyi olmadım ben." Rawoon dayanamıyordu babasının bağırarak ağlamasına. Odadan koşarak çıkmış ve babasının önüne gelerek kollarını ona sarmıştı.

"Baba, ağlama lütfen." Jeongin kollarını oğluna sararken Hyunjin geri çekilmişti.

"O... O benim babam mı?" Rawoon Hyunjin'i gösterip konuştuğunda Jeongin kafasını iki yana sallamıştı.

"Değil. Sadece ben varım. O senin baban falan değil tamam mı? Senin baban sadece benim Rawoon." Jeongin ellerini oğlunun yüzüne çıkartıp oksadığında Rawoon son bir haftadır yaşadıklarına anlam veremiyordu.

"Bende onun babasıyım Jeongin." Hyunjin'in sözlerine Jeongin yüksek sesle bağırmıştı. "Değilsin! Sen Rawoon'un babası olsaydın onu bırakıp gitmezdin. O daha beş yaşındaydı ya beş!"

"O burdayken anlatamam."

"Hiçbir bok anlatmanı istemiyorum defol git evimden. Yalvarırım git." Hyunjin geri gelip her şeyi anlatcaktı ama şu an değil. Rawoon onu ikinci kez görüyordu ve bunu ona şimdi anlatamazdı. Bu yüzden gözyaşlarını silerek ayağa kalkmış ve evden çıkmıştı.