İmkansızım | Arda Güler

1.0

Riva ve Vera bizim eve gelmişti, abim ise Arda'yla beraber Ferdilere gitmişti. Biz evde kız kıza otururken aklıma Riva'nın bana verdiği söz geldi aklıma.

Flashback, bölüm 0.7;

Kızlar yanımda beni sakinleştirmeye çalışırken ağlamam daha da şiddetlenmişti. "Ya benim bu çektiğin ne ya?! Hem İsak nerde? Tek düzgün erkek arkadaşım o da?" Sesim çok yorgun çıkıyordu. "Bilmiyorum aşkım ama sen bırak şimdi erkekleri dinlenmene bak. Hastaneden çıktığımızda sana söz güzel bir gün geçireceğiz. Yazgı olmadan, Arda olmadan, dert olmadan." Kafamı salladım ve geri yattım, uyumaya çalıştım.

Flashback end.

"Riva askim, senin bana bir sözün vardı hatırlıyor musun?" Dedim sırıtarak. "Hayır, ne sözü?" Dedi anlam vermeye çalışarak. "Ben hastaneden çıkınca güzel bir gün geçirecektik hani? Yazgı olmadan, Arda olmadan, dert olmadan hani?" Dedim hatırlatmak istercesine. "Haa hatırladım, okey o zaman çıkalım birazdan. Siz de isterseniz." Dedi bize bakarak.

"Okey." Dedim. "Bana da okeyy." Dedi Vera. "E hazırlanıp çıkalım. Avm'ye gidelim diyorum, alış veriş yaparız. Terapi." Dedi Riva. "Ayy olur." Dedim sevinçle ellerimi çırparak. İkisi de by halime gülmüştü. Riva ve Vera benden bir kaç bir şey giyinecekti çünkü iki gündür hastanede aynı kıyafeti giyiyorlardı. Hepimiz üst kata çıktık ve benim odama girdik.

Hepimiz rahat şeyler giyinip çıkmıştık. Avm bizim eve yakın olduğu için yürüyerek gidiyorduk. "Aşklarım önce yemek mi yesek ya karnım acıktı." Dedi Vera elini karnının üstünde gezindirerek. "Olur valla, bende acıktım." Dedim gülümseyerek. Adımlarımızı hızlandırdık ve Avm'ye girdik. Beraber hamburger yemeye gittik ve siparişlerimizi söyleyip beklemeye başladık.

"Üff bu burnumdaki şey ne zaman çıkacak ya." Dedim bantlara dokunarak. "Bilmiyorum aşkım ama her şey senin iyileşmen için. Ayrıca burnun estetik gibi olcak." Diyip gülmeye başladı. "İyi de ben burnum-
dan gayet memnundum, estetikli gibiydi zaten." Diye mızmızlandım. Yanımda oturan Riva bana sarıldı. "Ay yerin ben senin o estetikli burnunu." Amk bir yerimi yemeyin. "Yemeyin artık bir yerimi hem bak geliyor hamburgerler." Dedim hamburgerleri işaret ederek. O sırada telefonum çaldı, arayan Ferdi'ydi.

"Efendim abi."
"Alo, Lavin nerdesin şu an."
"Riva ve Vera'yla hamburger yiyoruz, AVM'de." Dediğimde ikisininde gözleri benim üstündeydi ve anlamsızca bakıyorlardı.
"Tamam, şimdi sana bir şey söyleye-
ceğim ama sakın bağırma olur mu."
"Abi korkutuyorsun beni. Noldu ya?"
"Bak sen güçlü kızsın, sakın bağırma tamam mı abim."
"Abi çatlatma da söyle artık."
"Annen ve baban komplo olduğunu düşündüğümüz bir şekilde trafik kazası geçirip öldüler..."

Sessizlik... Uzun bir süre konuşmadım telefonda. Ferdi Abi bir şeyler söyledi, hiç birini dinlemedim. "Annen ve baban komplo olduğunu düşün-
düğümüz bir şekilde trafik kazası geçirip öldüler." Kafamın içinde yankılanıyordu. Öldüler, öldüler, öldüler... Ferdi Abi bir hastane söyledi, az önce ölmüşler oraya gelin dedi. Söylediği onca şeyden sadece bunu duyabildim. Telefonu kapadım, kızlar bana anlamaz gözlerle bakmaya devam ediyordu.

"Lavin, hayatım, noldu?" Dedi Vera endişeli bir şekilde. "Lavin korkutu-
yorsun bizi." Dedi Riva. Gözümden yaşların sürülmesine izin verdim, bir kaç damla düştü ve ellerimi yüzüme koyup şiddetli bir şekilde ağlamaya başladım. Vera kalkıp yanıma oturdu ve sarıldı, diğer yanımda olan Riva bana zaten sarılmıştı. "Annem... Babam..." Dedim zar zor. "Annem ve babam... Ölmüşler..." Hıçkırıklarımın arasından konuştum. Bana daha sıkı sarıldılar.

"Ferdi abi... Hastane söyledi... Kalkın gidelim..." Dedim eşyalarımı toparlarken, Vera hamburgerleri paket yaptırdı ve Riva hesabı ödeyip geldi. Avm'den çıktık ve önümüzden geçen taksiyi durdurdum. "Bakırköy Acıbadem Hastanesi." Dedim zar zor.