Titreyen ellerimle ambulansı ararken bir yandan da çevremize toplananlardan yardım istiyordum. Ferit kollarımda baygın yatıyordu ve ben ne yapacağımı ne söyleyeceğimi bilemez haldeydim, aklım mantığım durmuştu. Kollarımda sevdiğim aşık olduğum adam kanlar içinde yatıyordu bunu düşündükçe kalbime bi bıçak saplanıyor gibi hissediyordum ve nefesim kesiliyordu.
Etrafımla ilgimi kesmiş gibiydim, her şey çok hızlı cereyan ediyordu. Ambulansın gelmesini, Feriti sedyeye almalarını anlayamamıştım bile. Sanki hayat bitmişti. Hayatım bitmişti..
Ellerimde, beyaz elbisemde Feritin kanları; ağlamaktan gözlerim burnum kızarmış bir halde ameliyathanenin kapısında duvarı seyrederken biranda abidin çıkageldi.
"Seyran"
Yüzüne baktım ruhsuzca. "Nerdeydin sen? Neden yalnız bıraktın onu? Niye koruyamadın onu?"diye tekrar bağıra çağıra ağlamaya başladım. Abidin de ağlıyordu benimle birlikte. Sessizdi. Bana diyecek bir şeyi yoktu, beni sakinleştirecek hiçbir şey yapmıyordu. O an biliyordum onun bir suçu olmadığını asıl suçlunun kim olduğunu ancak yine de elimde değildi hiçbir şey olmamış gibi davranmak.
Saatlerce bekledik kapıda Abiyle. Ne o konuşuyordu ne ben. Bundan sonra ne olacağını ikimizde bilmezken olan olayların ağırlığıyla ikimiz ne yapacağımızı bilmez halde çaresizce bekliyorduk.
Abidin yalıya haber vermişti . Yalıda da bizi bekleyen bir haber vardı. Halis ağa ikinci defa kalp krizi geçirmişti ancak durumu ağır değildi.
Saatlerce bekledikten sonra artık dayanamayacak bir halde Feritin durumunu sormak için birini bulmaya gidecekken ameliyathanenin kapısı açıldı ve içerden çıkan doktor bana doğru gelmeye başladı. Kalbim deli gibi çarpıyor başım zonkluyordu. Dudaklarından dökülecek kelimeleri duymaya hazır değildim. Olduğum yerde donakalmıştım.
"Ferit beyin ameliyatını gerçekleştirdik. Hastanın durumu hala çok kritik ve biz elimizden geleni yaptık gerisi Ferit beyin hayata tutunmak isteyip istemediğine bağlı. Hastayı birazdan yoğun bakıma alacağız herkese geçmiş olsun"
Duyduklarım iyi miydi kötü müydü bilmiyordum.
Ferit iyi miydi kötü müydü bilmiyordum. Derken, Feriti çıkardılar ameliyathaneden. Koşa koşa gittim yanına, ellerini tuttum. O her zaman sıcak olan elleri buz gibiydi. Yüzü bembeyazdı. Bakmalara kıyamadığım kahverengi gözleri kapalıydı. Bir yandan sedyeyle yürürken bir yandan da fısıldadım kulağına:
"Ferit, burdayım aşkım."
